Θα μπορούσα να αραδιάσω ένα σωρό αοριστολογίες για τη νέα χθεσινή αποτυχία του Ηρακλή σ’ ένα παιχνίδι κρίσιμο όσο κανένα άλλο, μιας, παρά τη νίκη του επί του Απόλλωνα στην Καλαμαριά η βαθμολογία δεν άλλαξε υπέρ του αφού οι από πάνω του δεν είχαν «στραβοπατήσει». Ετσι ο χθεσινός αγώνας σε περίπτωση νίκης πιθανότατα θα του έδινε την ευκαιρία να ξεκολλήσει από την ενδέκατη θέση. Θα μπορούσα επίσης θέτοντας ερωτήματα και παριστάνοντας τον έξυπνο να ξεμπρόστιαζα τον κυανόλευκο τεχνικό.
Δεν θα το πράξω γιατί πλέον δεν έχει νόημα. Ολοι μας μα όλοι μας, από την αρχή αυτής της χρονιάς. ψάλλαμε τα εξ’ αμάξης στον εκάστοτε προπονητή κι όταν έφευγε ίσως και να νοιώθαμε δικαιωμένοι και βέβαια ικανοποιημένοι που συμβάλλαμε στον εξοστρακισμό του εξ αποδώ, χωρίς τελικά ο νέος ερχόμενος να ικανοποιεί απόλυτα τα γούστα μας. Χθες αρκετοί φίλαθλοι έβριζαν εν χορώ τον Βοσνιάδη κι αναρωτιέμαι. Εφταιγε άραγε που οι κυανόλευκοι όπως ο Ρόβας ( με κορυφαία στιγμή εκείνη του 35’), ο Κλέιτον ( κεφαλιά ψαράκι σε άδεια εστία άουτ) στο πρώτο ημίχρονο έχασαν ευκαιρίες, είτε από αστοχία, είτε από γκαντεμιά να σκοράρουν; Πόσο μάλλον στο Β΄ μέρος όταν με την πάροδο του χρόνου οι παίκτες του Τροΐζι «κλατάροντας» ένας-ένας έδωσαν οι ίδιοι το δικαίωμα στους αντιπάλους τους να «κάνουν» παιχνίδι σχεδόν χωρίς αντίπαλο.
Η μόνη απορία μου, που σίγουρα θα παραμείνει απορία, είναι γιατί, όπως άκουσα, ο Ρόβας έγινε αλλαγή επειδή «λαχάνιασε», δεν συνέβη το ίδιο και με τον ακριβότερο παίκτη του κυανόλευκου ρόστερ, τον Κλέιτον, μονίμως «λαχανιασμένο», να συνεχίζει ανέγγιχτος να ταλαιπωρεί και να ταλαιπωρείται. Μέχρις εδώ λοιπόν σε ότι αφορά το χθεσινό παιχνίδι, σιωπώ αρκεί να μην εκθλιφθεί αυτή η σιωπή μου ως αδυναμία ή ως παιδικό απωθημένο ή ως αποτέλεσμα του τετριμμένου «για το καλό της ομάδας». Διότι αυτή η ομάδα αφενός δεν έχει να επιδείξει απ’ δω και πέρα τίποτε καλύτερο και αφετέρου γιατί πρέπει να δοθεί μια έστω ευκαιρία στον Τροΐζι να δικαιώσει τη χθεσινή δήλωσή του αμέσως μετά τον αγώνα: «Τίποτα δεν έχει τελειώσει« τόνισε, προσθέτοντας «είπα στα παιδιά ότι έχουμε τέσσερα παιχνίδια μπροστά μας και θα πρέπει να έχουν ψηλά το κεφάλι. Έχουμε πάρει πέντε βαθμούς μέχρι σήμερα, θα συνεχίσουμε και πιστεύω ο Ηρακλής θα σωθεί άνετα».
Από το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί επισημαίνω με τη σειρά μου, γιατί φέτος παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και οι προηγούμενοι προπονητές, αλλά ποτέ, όπως αποδείχθηκε δεν έφτασαν στ’ αυτί του Υψίστου. Κοντολογίς φίλοι μου η χρονιά όπου να ‘ναι τελειώνει και τα πάντα στον Ηρακλή μοιάζουν να βρίσκονται σε μια αέναη αφετηρία, μιας και κάθε εκκίνηση επί παντός επιπέδου (διοικητικού, οικονομικού και φυσικά αγωνιστικού) ακυρώνεται από συλλογικούς παράγοντες εσωτερικούς και εξωτερικούς. Πότε ήταν που ακούγαμε περί ενός ισχυρού οικονομικού επενδυτικού διδύμου με τη σύμπραξη Παπαδόπουλου-Θεοδωρίδη και πλέον οι δυο τους ναι μεν υποτίθεται πως παραμένουν στον ίδιο χώρο, αλλά μακριά κι αγαπημένοι με τον δεύτερο φανερά χολωμένο και δικαιολογημένα.
Πότε ήταν που ξεχείλιζε η αισιοδοξία περί επιτυχούς κατάληξης των διαφόρων εκκρεμοτήτων των ημερών Παπαθανασάκη και πλέον ο Τομ τρέχει και δεν φτάνει για να τις «τακτοποιήσει», πράγμα δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Ποιος του φταίει όμως από τη στιγμή που διάλεξε να είναι και με τον αστυφύλακα και τον χωροφύλακα; Ας πρόσεχε….
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (7/4)
