Η κατάσταση στον Ηρακλή, έτσι όπως εξελίχθηκε πριν και μετά την αποχώρηση του πρώην ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, θυμίζει το γνωστό τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη σε στίχους της μεγάλης Νικολακοπούλου. … Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί/ στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα/ κι αν μας αντέξει το σχοινί/ θα φανεί στο χειροκρότημα …». Αυτά λέει το δεύτερο από τα τέσσερα τετράστιχα.
Συνάχτηκαν μια χούφτα άνθρωποι στην αρχή, αποφασισμένοι όμως, αποποιούμενοι κάθε σχέση με το παρελθόν, να φτάσουν ακόμη και στα έσχατα όρια, ώστε ο Ηρακλής να απεμπλακεί από τη συσσωρευμένη σαπίλα που δημιούργησε το προηγούμενο καθεστώς. Τις τελευταίες μέρες συνέβησαν τόσα, όσα ποτέ άλλοτε τα πρόσφατα χρόνια. Μια μερική συσπείρωση και ένα αυθόρμητο σκίρτημα αυτοσυντήρησης ,στην αρχή, από συγκεκριμένους μετατράπηκε σε δημιουργικό πολυφωνικό «συγκρότημα» προτάσεων και ανατροπών. Ολοι τους όμως βασανίζονται από την αβεβαιότητα. Τόσοι που μαζεύτηκαν πάνω στο σχοινί θα τους αντέξει; Θα καταφέρουν δηλαδή να ολοκληρώσουν το τραγούδι τους για να εισπράξουν το χειροκρότημα των ακροατών- θεατών; Ή μήπως το σχοινί τους ανατρέψει και το θέαμα τελειώσει άδοξα; Ζουν, σα να λέμε, «υπό αίρεση». Υπαρξιακά βασανιστική. Διότι κάθε απόφαση δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν αφορά τον βήτα τον άλφα ή τον δείνα και ιδιαιτέρως άτομα. Αφορά έναν σύλλογο ριζωμένο σε τούτη την πόλη από το χάραμα ή μάλλον ποιο πριν την απελευθέρωσή της από τον τούρκικο ζυγό. Ακόμη και με μια μεγάλη πλειοψηφία η όποια απόφαση παρθεί κάπου θα χρεωθεί εάν δεν ευοδώσει.
Όμως εάν τους αποδοθούν ευθύνες μπορούνε να σου πούνε, ότι «έστω και με πληγωμένη την αξιοπρέπεια τους, με θιγμένο το φιλότιμο τους, προδομένοι από τους δικούς τους και ξένους ανθρώπους, από τους πολιτικούς, φορτωμένοι με χρέη αλλά και αβεβαιότητα, απόγνωση, ανασφάλεια, βλέποντας μπροστά τους τον γκρεμό να τους περιμένει και τόσα άλλα, εξακολουθούμε «κι είμαστε ακόμα ζωντανοί». Κι όσο είμαστε ζωντανοί υπάρχει ελπίδα. Στο Θεό πρώτα. Κι ύστερα στους εαυτούς μας». Αυτή η επιμονή λοιπόν σε μια εντελώς ροκ κατάσταση και μάλιστα επί σκηνής, αφού τα πάντα ύστερα από καιρό γίνονται φανερά, δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε μια λαϊκή εκκωφαντική συναυλία εάν και εφόσον, ένας διόλου ευκαταφρόνητος παράγοντας ο Ηλίας Θεοδωρίδης, φαίνεται να το σκέφτεται να σπρώξει τον Ηρακλή στην Γ΄ Εθνική, δεχόμενος φυσικά τη σχετική πρόταση που του έγινε. Φυσικά ακόμη ίσως και να το σκέπτεται, παρότι ο χρόνος δεν περιμένει. Και ίσως να μη το σκεπτόταν, γιατί γουστάρει, αλλά κάποιος πρέπει να το αποφασίσει από τη στιγμή που η Πνύκα από την Ακρόπολη μεταφέρθηκε στο… Κατσάνειο. Εκεί ο λαός θα εγκρίνει ή όχι, μιας και αυτός τρόπος επιλογής επιλέχθηκε, από το «ροκ συγκρότημα» όπως έγραψα στην αρχή. Πότε όμως; Η σύναξη αργεί και χωρίς να θεωρώ οτιδήποτε μάλλον θα έπρεπε αυτή να γινόταν ή τουλάχιστον να γίνει αν φυσικά βρεθεί η χρυσή τομή μιας όποιας συμφωνίας.
Αλλά ποιος να παρεξηγήσει την… παρούσα εκκλησία του Δήμου; Των Ηρακλειδέων εννοώ. Μετά από περικοπές και θανάτους των ονείρων τους; Οι πολλοί λάκισαν. Κι αυτοί που είναι μεν ακόμα ζωντανοί αλλά σχοινοβατούν, κινδυνεύουν ή να γκρεμιστούν απ΄ το σχοινί λόγω έλλειψης αντοχών και ισορροπίας ή να κοπεί και να πέσουν όλοι μαζί στο γκρεμό «και μετά στο τέρμα, και κανείς κανενός». Οι υπεύθυνοι και υπόλογοι πέρα από ψεύτικα λόγια, μεγάλα δεν προσφέρουν παρά « χολήν άμα και όξος». Τι άραγε θα μπορούσε να τους προσφέρει κανείς από εμάς που ακολουθούμε από μικρή απόσταση την πορεία τους; Υλική, πραγματική βοήθεια δεν μπορούμε. Μόνο λόγια…
