Πεντέμισι χρόνια παρουσίας και 146 επίσημα παιχνίδια με την κοκκινόμαυρη φανέλα δεν είναι λίγα.
Ο Νίκος Παπαδόπουλος (του Χρήστου όπως συνηθίζαμε να λέμε και... όχι του Αβελ, ο οποίος βέβαια επίσης ήταν μέλος εκείνης της ομάδας) ήταν στη «χρυσή» φουρνιά των ποδοσφαιριστών του Απόλλωνα που το 2004 ανέβασαν την ομάδα στην Super League και πραγματοποίησαν εξαιρετικές παρουσίες τις επόμενες σεζόν στη μεγάλη κατηγορία. Μία ομάδα με Κλέιτον, Ουέλιγκτον, Ντάβιντσον, Βέλα, Παππά, Παρμαξίδη, Καρατζιοβαλή, Φυτανίδη, Ηλιάδη, Πετκάκη, Ορφανό και στη συνέχεια με Μπρίτο, Φαβάλι, Περόνε, Μπούσι, Καραλιόπουλο, Μουράφσκι, Σπυρόπουλο και άλλους πολλούς. Ο «Παπ» εκτός από ικανός «εργάτης» στον αγωνιστικό χώρο ήταν από τους πλέον δημοφιλείς τόσο στην κερκίδα, όσο και στα αποδυτήρια, ένα από τα μεγάλα «πειραχτήρια», μαζί με τους Παρμαξίδη και Παππά.
«Δεν υπάρχει αντίπαλος για τον Απόλλωνα»
Το metrosport.gr τον αναζήτησε λόγω του αυριανού αγώνα του Απόλλωνα με τον Αλμωπό, καθώς ο Παπαδόπουλος είναι γνωστό ότι κατάγεται από την Αριδαία, εκκινώντας αλλά και ολοκληρώνοντας την καριέρα του στον Αλμωπό. Φέτος μάλιστα διετέλεσε για μικρό διάστημα και τεχνικός διευθυντής στην ομάδα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΑΡΗ ΔΗΜΑΡΑ
- Νίκο, πώς το βλέπεις το αυριανό παιχνίδι;
«Δε νομίζω πως υπάρχει αντίπαλος για τον Απόλλωνα φέτος. Από τα στιγμιότυπα που έχω δει και όσα έχω ακούσει, δε θα έχει θέμα. Για τον Αλμωπό στόχος είναι η παραμονή και από τη στιγμή που υποβιβάζεται ένας, δε θεωρώ πως θα έχει πρόβλημα. Εχει στηριχθεί σε έναν κορμό κυρίως νεαρών παικτών από την περιοχή, έχει καλή ομάδα, αλλά δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού με τον Απόλλωνα. Υπάρχει διαφορά κλάσης ανάμεσα στις δύο ομάδες».
-Εσύ δεν είσαι πια τεχνικός διευθυντής στον Αλμωπό;
«Εγώ ξεκίνησα την ποδοσφαιρική καριέρα μου από εδώ και την τελείωσα, έζησα πολύ καλές στιγμές, είπαμε μετά να βοηθήσω, αλλά αποχώρησα διότι είναι αντιληπτό πως δε χρειάζεται ο Αλμωπός όπως είναι τώρα έναν τέτοιο ρόλο όπως αυτόν του τεχνικού διευθυντή. Η ομάδα πάει καλά, φτιάχνει έναν κορμό και σκοπός είαι να πάει ακόμη καλύτερα του χρόνου».
-Στο γήπεδο θα πας όμως έτσι;
«Εννοείται πως θα πάω στο γήπεδο, αν και από το μπαλκόνι μου φαίνονται όλα, είμαι σαν… VIP! Θέλω να δω και φίλους από τα παλιά. Βέβαια τώρα στην ομάδα δεν είναι πολλοί, είναι ο Καπίας και ο Βεργώνης, όπως και ο Θόδωρος ο Κοσμίδης, ο Γιάννης ο Τσαρσιταλίδης. Θέλω να δω και φιλάθλους».
-Ποιος θέλεις να κερδίσει;
«Αγαπώ και τις δύο ομάδες, αλλά από τη στιγμή που τώρα ο Αλμωπός πιστεύω πως θα σωθεί θα προτιμούσα να κερδίσει ο Απόλλων».
«Ήμασταν παρέα τότε»
Ο «Παπ» θυμάται τα παλιά, την παρέα με Παππά, Παρμαξίδη, Ουέλιγκτον, Κλέιτον, αλλά και μιλάει για το μέλλον.
«Ήρθα στον Απόλλωνα τη χρονιά που κανείς δεν περίμενε ότι θα ανέβουμε. Όλοι έλεγαν πού πάτε με τα πιτσιρίκια.Κι όμως τα καταφέραμε, γιατί είχαμε πίστη, ταλέντο σαν ομάδα, αλλά και ήμασταν μια παρέα. Αυτό μετρούσε πολύ. Βγαίναμε και έξω μαζί. Κάναμε πολύ χαβαλέ, με Χάρη, Πάρμα, Ηλιάδη, Σαρακατσάνο, Ορφανό, Ουέλι, Κλέι και με όλα τα παιδιά. Ήμασταν οικογένεια κι αυτό μέτρησε. Ακόμη μιλάω με τους περισσότερους».
- Ποιος ήταν ο πιο ποιοτικός παίκτης;
«Είχαμε πολλούς καλούς παίκτες, όλα αυτά τα πεντέμισι χρόνια που έμεινα στην ομάδα. Ο πιο φαντεζί απ' όλους όμως ήταν ο Κλέιτον».
- Ο καλύτερος χαρακτήρας;
«Είχαμε καλούς χαρακτήρες και γενικά γελούσαμε πολύ. Ο Παρμαξίδης ήταν ο... ηγέτης, ο Χάρης, ο Ουέλι, κάναμε τρομερή παρέα».
-Από τους προπονητές; Αμορίν, Κοκότοβιτς ή Κατσαβάκης;
«Ο Αμορίν ήταν πολύ ήρεμος, χαλαρός και έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν διασκέδαση. Δε μας πίεζε ιδιαίτερα. Ακριβώς το αντίθετο ήταν ο Κατσαβάκης, πολύ της πειθαρχίας. Και πολύ βίντεο. Είδαμε πάρα πολύ βίντεο! (γέλια). Ο Κοκότοβιτς χαμηλών τόνων».
-Ποιες στιγμές δε θα ξεχάσεις;
«Καλά, είναι πάρα πολλές. Αυτό που μου έρχεται πρώτα στο μυαλό είναι η άνοδος από τη Β' στην Α'. Εγινε χαμός τότε. Ο κόσμος το περίμενε πώς και πώς, αν και υπήρχε και το σοκ της προηγούμενης περιόδου. Μετά είναι ο αγώνας με τον Ολυμπιακό στο Καυτανζόγλειο. Η απόλυτη χαρά που έγινε απόλυτη πίκρα την επόμενη μέρα και δυστυχώς μας δήγησε στην Β' Εθνική. Σοκ μου είχε προκαλέσει επίσης μία ήττα από την Καλλιθέα στην έδρα μας. Νικούσαμε μέχρι το 90' και τελικά μέσα σε δύο λεπτά στο τέλος με δύο γκολ του Αλεξανδρή χάσαμε».
-Ο Απόλλων τότε νικούσε πάντως και ισχυρότερους αντιπάλους και έφτασε στο σημείο να κερδίζει συνέχεια και τους «συμπολίτες».
«Ναι, ήμασταν πολύ καλοί. Νικήσαμε και τον ΠΑΟΚ αρκετές φορές, πιο πολλές νομίζω τον Ηρακλή, σε κάποια φάση τον είχαμε... πελάτη. Μόνο την πρώτη χρονιά και την τελευταία χάσαμε».
-Ήσουν από τα αγαπημένα παιδιά στα αποδυτήρια, αλλά και στην κερκίδα.
«Εντάξει, ίσως επειδή έπαιζα με πάθος και έδινα το 100% των δυνάμεών μου. Πραγματικά στον Απόλλωνα πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια, έφτιαξα δυνατές φιλίες και δε θα τα ξεχάσω».
- Πώς βλέπεις το μέλλον; Το ποντιακό στοιχείο, η παρουσία της οικογένειας Καλαϊτζίδη;
«Ο Πόντος είναι οι ρίζες του Απόλλωνα. Για αυτό και η ομάδα αυτή πρεσβεύει και την παράδοση για κάθε Πόντιο. Νομίζω ότι εκεί πρέπει να επενδύσει ο σύλλογος και σε συνδυασμό με την καλή οικονομική κατάσταση που υπάρχει τώρα με την παρουσία της οικογένειας Καλαϊτζίδη, πιστεύω πως θα ανέβει για να μείνει περισσότερα χρόνια».
