Ο Θόδωρος Δρακόπουλος δήλωσε στο Metropolis σχετικά με την επιμονή του ιδίου, του Αντωνέλη, μα και άλλων παλαιμάχων η ομάδα να συμπλεύσει με το πλοίο… της γραμμής Α1 κατηγορίας του Ηρακλή Αμπελοκήπων : «Ο πιο πολύς κόσμος το έχει καταλάβει ότι είναι η μόνη λύση. Αν παίρναμε μια ομάδα Γ’ Εθνικής τώρα, το πιθανότερο θα ήταν να ξαναμέναμε στη Γ’ Εθνική, γιατί δεν προλαβαίναμε να φτιάξουμε ομάδα. Παίρνουμε μια ομάδα που λέγεται Ηρακλής, την έχουν Ηρακληδείς, δεν χρωστάει πουθενά, είναι η ιδανική λύση».
Ο Δρακόπουλος και η πλειονότης των ρεαλιστών, βάλανε κάτω τα δεδομένα και με αρκετή ψυχρότητα, θα έλεγα, προτιμούν αυτήν τη λύση. Όταν υπακούς στη λογική κι όχι στο συναίσθημα σε μια σχέση ή σε μια «σχεδόν σχέση», συνήθως δείχνει πως γνωρίζεις αρκετά πράγματα εκείνον που θα πρωταγωνιστεί στο… κεφάλι σου. Τη λέξη «πρωταγωνιστεί» μάλλον θα έπρεπε να την ανακαλέσω, αφού αν ο Ζαντόπουλος πρωταγωνιστούσε στο κεφάλι όλων θα είχε κατακτήσει και την καρδιά τους και τότε θα ήτανε δύσκολο να τον βγάλουν από εκεί. Ο Νίκος Ποντίκης περισσότερο ονειροπόλος, θυμάμαι σε κάποια σύναξη που μιλούσε για πολυμετοχικότητα και απορούσα, έχει τις αντιρρήσεις του χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συζητά την περίπτωση των Αμπελοκήπων, αλλά κάπου… κολλάει και ίσως όχι άδικα. «Υπάρχουν πράγματα που δεν μας τα έχουν πει όσον αφορά τον Ηρακλή Αμπελοκήπων που επιμένει τόσο πολύ ο κύριος Δρακόπουλος». Επισήμανε και αυτός στο Metropolis τονίζοντας μάλιστα με νόημα «Είδατε τι έγινε την προηγούμενη φορά με την ΑΕ Ποντίων και που κατέληξε ο σύλλογος. Δε θα υπάρξουν ακρότητες στη συνέλευση και ότι αποφασιστεί να είμαστε όλοι μια γροθιά. Δεν μου άρεσε αυτό που είπε ο κύριος Δρακόπουλος ότι δε θα είναι με την ομάδα αν αγωνιστεί στη Γ΄ Εθνική.
Όλοι μας θέλουμε το καλό του Ηρακλή». Όλες οι πρόσφατες αναμνήσεις, έχουν μέσα τους αποφάσεις «εν βρασμώ», δικές μας ή των άλλων, λίγη περισσότερη τόλμη, τρέλα, ακόμη και επιπολαιότητα. Στην περίπτωση του Νίκου Ποντίκη και άλλων το συναίσθημα μπορεί να αποδειχθεί σύμμαχος, όταν του επιτρέψουν λίγη, τόση δα λογική. Τόση ώστε και να πράξουν στην κάθε κατάσταση όπως αισθάνονται, αλλά να αξιολογούν και τα συναισθήματα των άλλων κι όχι να οδηγηθούν σε καταστροφικές αποφάσεις από λανθασμένη κρίση. Λένε πολλοί πως λογική και συναίσθημα δεν συμβαδίζουν, αλλά εγώ δεν βρίσκω τίποτα πιο λογικό από το ν’ ακολουθεί κάποιος αυτό που κάνει την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα. Πως; Μα νομίζω πως Δρακόπουλος και Αντωνέλης και λοιποί ούτε από τον Καναδά προέκυψαν, ούτε από τη Γερμανία, μήτε από την Ιταλία. Τα διαπιστευτήρια τους είναι κατατεθημένα και πλήρως αναγνωσμένα. Επειδή λοιπόν όταν η καρδιά μιλάει, η λογική απλά μένει συμβουλάτορας θεατής ,γιατί για εκείνη ένα μόνο πράγμα έχει σημασία. Η στιγμή. Αυτό που επιθυμεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή (εκδίκηση, ελευθερία, δημοκρατία συμμετοχή κ.λ.π.). Και το ποθεί κόντρα σε κάθε λογική σκέψη, σε κάθε σοφή συμβουλή και σε κάθε επιτυχημένη τακτική.
Αυτός είναι κι ο λόγος που όλες οι καλές συμβουλές και τακτικές κατάκτησης αγνοούνται από έναν παντοιοτρόπως παθιασμένο. Γιατί αυτές χρειάζονται χρόνο για να υλοποιηθούν και η καρδιά μας ποθεί τη στιγμή ακριβώς που μιλάμε να κατακτήσει το αντικείμενο του πόθου της και δεν παίρνει χαμπάρι κανέναν και τίποτα. Όμως φίλοι μου ο χρόνος επείγει και μέχρι να δοθεί στην καρδιά η μοναδική στιγμή να αποφασίσει (όποτε γίνει η σύναξη) , θα το πώς όσο πιο απλά μπορώ τρέχα γύρευε. Και με το συμπάθιο…
