Ενώ η «εικόνα» της ομάδας και το γόητρο του συλλόγου, έχουν υποστεί ένα ισχυρότατο πλήγμα, από τους συνεχιζόμενους διασυρμούς, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι διερωτώνται πως είναι δυνατόν να έχει φτάσει στα όρια μιας τραγικής κατάρρευσης, ό, τι σχεδίασαν (αν σχεδίασαν) και ό, τι προσπάθησαν (αν το προσπάθησαν) οι υπεύθυνοι στους οποίους εμπιστεύτηκε (αν τους εμπιστεύτηκε) ένας ισχυρότατος και αδιαμφισβήτητα επιτυχημένος επιχειρηματίας, όπως είναι ο Ιβάν Σαββίδης, την επένδυσή του.
Ο οποίος σε τελική ανάλυση πλήρωσε πολύ ακριβά μία πρόχειρη και ατελέσφορη προσπάθεια, η οποία κατέληξε σε μία αντίστοιχη τραγική και άγονη τριετία. Είναι «νωπές» οι μεγαλοστομίες αλλά και οι αλληλογρονθοκοπούμενες δηλώσεις και εξαγγελίες συγκεκριμένων συνεργατών του, οι οποίες αφορούσαν πότε την δημιουργία μίας νεανικής ομάδας, πότε την φουλ προσπάθεια για την κατάκτηση του τίτλου και πολύ πρόσφατα και μετά την απώλεια όλων των στόχων, την διαβεβαίωση (!) ότι ξεκινά –ενώ ακόμη δεν έχουν αρχίσει τα πλέι οφ- το «χτίσιμο» μιας νέας ομάδας.
Μία κωμικοτραγική σκυταλοδρομία αυτοαναιρούμενων υποσχέσεων και διαπιστώσεων, οι οποίες «περνούσαν» επικοινωνιακά χωρίς δυσκολία, με δεδομένη την ευκολοπιστία των ΠΑΟΚτσήδων, αλλά και του κλίματος σύγχυσης που δημιουργούσαν μεθοδικά οι «φατρίες» και η «αυλή» της Τούμπας. Οι σοβαρές φωνές και οι υπεύθυνες θέσεις ακουγόντουσταν καρά καιρούς σαν παράταιρες και ασόβαρες παρεμβάσεις και πολλές φορές χαρακτηριζόντουσταν για ευνόητους λόγους και σαν προβοκατόρικες προσπάθειες που απειλήσαν να διαταράξουν την ηρεμία της έτσι κι αλλιώς μακαρίως κοιμωμένης διοίκησης.
Οι προειδοποιήσεις για το κακό που «φώναζε» από μακριά ότι ερχόταν, δεν ανησύχησαν κανέναν. Οι περισσότεροι, άλλωστε, ήταν αφοσιωμένοι στην ανάδειξη και ανακήρυξη των ειδώλων τους, τα οποία, βεβαίως και ως συνήθως, με σχετική ευκολία άρχισαν να τα αποκαθηλώνουν. Προσωπολατρίες και ενδοοικογενειακές αντιπαλότητες χαμηλού επιπέδου, σίγουρα, όμως, αυτοκαταστροφικές.
Ετσι έφτασε ο μεγάλος και υγιέστατος οικονομικά ΠΑΟΚ, να βρίσκεται βαριά «άρρωστος» και με περιορισμένες ελπίδες γιατρειάς. «Σάκος του μποξ» και ομάδα της πλάκας σε όλα τα επίπεδα, απίστευτα απαξιωμένος και θλιβερά υποβαθμισμένος. Και με τον κόσμο του όχι απλά ξενερωμένο και αδιάφορο, αλλά οργισμένο και αποφασισμένο να μην ξαναπατήσει το πόδι του στην Τούμπα. Δεν αντέχει άλλο ο ΠΑΟΚτσής να βλέπει την ομάδα του σε αυτό το κατάντημα. Να διασύρεται κατ’ εξακολούθηση από ομαδούλες, οι οποίες στη σκέψη και μόνο ότι θα αντιμετώπιζαν τον ΠΑΟΚ… λιποθυμούσαν. Δεν μπορεί να βλέπει την διοίκηση (του)… να ταπεινώνεται απροκάλυπτα και περιφρονητικά, το ίδιο και με την σειρά της.
Ατολμη, άβουλη και φοβισμένη να σκύβει το κεφάλι στα λαμόγια της ΚΕΔ που στέλνουν συστημένα τα «τσογλάνια» του Ζωγράφου για να πετσοκόβουν, με εντολή του μεγάλου αφεντικού, τον μισητό αντίπαλό του.
Ρεμπέτ-ασκέρι στο γήπεδο (!) Παιδική χαρά στη διοίκηση (!) Ατμόσφαιρα και ψυχολογία ημιπαραλυσίας σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και παίκτες μεγάλης προσωπικότητας και πανευρωπαϊκής αναγνώρισης προσβάλλονται με το καλημέρα –με το που πατάν το πόδι τους στην Τούμπα- από έναν μυστηριώδη ιό εκφυλισμού και ευνουχισμού, που έχει, πλέον, προσλάβει επιδημικές διαστάσεις. Προχθές στην Κομοτηνή είχαμε ένα ακόμη «επεισόδιο», μία ακόμη «κρίση» και ένα επιπρόσθετο «εγκεφαλικό». Οι λίγες ελπίδες που είχαν προβάλλει δειλά μετά τη νίκη της Τετάρτης «αποσύρθηκαν»… διακριτικά και φοβισμένα. Η ανάκαμψη αυτή τη στιγμή μοιάζει με όνειρο πολύ μακρινό, σχεδόν απατηλό. Εχει μπει ήδη στην «κατάψυξη». Ποια είναι θα είναι η κατάληξη; Δεν το γνωρίζουμε. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να ξεκολλήσουν ορισμένοι από τις αδέξιες επικοινωνιακές πιρουέτες που επιστρατεύουν προκειμένου να καλύψουν τα ακάλυπτα (βλέπε περίπτωση Κρόιφ). Θαρρείς και ο γιος του μεγάλου Γιόχαν θα μπορούσε να αντιστρέψει από μόνος του όλο αυτό το κλίμα και να φέρει τα πάνω κάτω, σε μία κατάσταση που παγιοποιήθηκε στα τρία χρόνια που πέρασαν. Σήμερα και αύριο τι θα γίνει; Ποιος θα πείσει τον κόσμο που είναι το πιο ισχυρό όπλο και στήριγμα να επιστρέψει και να ξαναβρεθεί δίπλα στην ομάδα; Η τραγική διαπίστωση ότι η «φθορά» και η «πτώση» είναι αντιστρόφως ανάλογες με τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργήθηκαν και τρομάζει και προβληματίζει.
Ως εκ τούτου προβάλλει το ερώτημα, αν αυτή η ομάδα, έτσι όπως την κατάντησαν και με την ψυχολογία της στο ναδίρ, μπορεί να «αποψύξει» τις προσδοκίες του κόσμου που ήδη βρίσκονται στην «κατάψυξη».