Αναμνήσεις που ζωντανεύουν, ιστορίες που δεν ξεχνιούνται, δόξες που ταξιδεύουν, παρέες που ξανασμίγουν. Κάπως έτσι μπορούμε να περιγράψουμε το σκηνικό, όπου ο Ηρακλής ευρισκόμενος στην αφετηρία ,για δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία του, μιας «πάλης ξεκίνημα, νέων αγώνων», παρέδωσε τα διαπιστευτήρια του σε μια κατηγορία πέρασμα οπωσδήποτε, προς άλλους προορισμούς κι άλλα μέρη.
Δεν έχει σημασία που τα φυντάνια μιας ομάδας εβδομάδας έχασαν, γιατί ο σκοπός επετεύχθη. Ο Ηρακλής ήταν εκεί, αγωνίστηκε και η νίκη μπορεί να μην προήλθε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά από την εξέδρα, ωσάν προειδοποίηση προς κάθε ενδιαφερόμενο.« Θα μας βρίσκεται μπροστά σας». Η ενέργεια της ομάδας, που σταδιακά θα οργανωθεί με την επιβεβλημένη στελέχωση και βέβαια το απαραίτητο δέσιμο μέσα από τις προπονήσεις και τα παιχνίδια, θα έχει την πηγή της εκεί. Στη εξέδρα, Στον λαό. Και θα μοιάζει με τους στίχους ενός τραγουδιού που είχε ξανακουστεί απ΄ τα μεγάφωνα του Καυτανζογλείου τον καιρό του Ογιος. «Αχ να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου. Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου».
To πρελούδιο της αγωνιστικής σύνθεσης, που επιχειρείται από συγκεκριμένα άτομα, παίχθηκε χθες και σταδιακά το επικό μέρος της μελωδίας θ΄ ακούγεται κάθε Κυριακή, έως ότου σημάνει η ώρα της κορύφωσης. Από τώρα και στο εξής ο λαός, η ομάδα που θα δημιουργηθεί, παράγοντες, προπονητές, οι πάντες, απαιτείται να κινούνται στο πλαίσιο μιας ιδεογραφίας, όπου η λέξη «επιμονή» και η επαναφορά στη μεγαλόπνοη ιδέα που θα εξυμνεί την επιμονή και τις αρετές της και όχι την υπομονή. Αυτή τελείωσε. Αδιάβαστη πήγε. Η επιμονή, το κυνήγι του ονείρου και του έρωτα προς τον Ηρακλή, που θα αντέξει και θα ριζώσει για όσο χρόνο χρειαστεί, απαιτείται.
Όλα αυτά προϋποθέτουν όμως, πως θα υπάρξει η ικανότητα να γίνεται καθημερινή ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων, και όλοι να δέχονται πως μειονεκτούν έναντι των αντιπάλων και παρ΄όλα αυτά θα προσπαθούν στην υλοποίηση της πολιτική τους, έχοντας, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της κατάστασης, τελικά να υπερισχύσουν.Το πρώτο δείγμα θεωρείται ικανοποιητικό, αφού ο αλτρουϊσμός και η προσήλωση προς το κοινό καλό, των υπευθύνων των προπονητών και δη των νεαρών παικτών ξεπέρασε τον φόβο ενός ενδεχόμενο διασυρμού, οπότε αξίζει σε όλους ένα, «στην υγειά σας ρε παιδιά»… Να ΄σται καλά, γιατί ο αγώνας μόλις άρχισε….