Σοκάρει Έλληνας πολιτικός: «Χάσαμε το σπίτι μας σε πλειστηριασμό»

Ο λόγος για τον Νίκο Δένδια, ο οποίος μίλησε εφημερίδα Espresso και τη Βίβιαν Μπενέκου.

Θυμάσαι καλά παιδικά χρόνια;

Εως τα 8 μου ζούσα στο νησί και ύστερα πήρα υποτροφία και πήγα στο Κολλέγιο. Μεγάλωσα ως εσωτερικός μαθητής στο Κολλέγιο Αθηνών, στο Ψυχικό.

Εσωτερικός μαθητής στο Κολλέγιο;

Το Κολλέγιο είχε απίστευτα σκληρό πρόγραμμα για ένα παιδί. Ξυπνούσα στις 6 το πρωί και ύστερα ήταν όλα προγραμματισμένα. Περνούσα από επιθεώρηση ακόμη και για το πώς τοποθετούσα τα πράγματά μου. Ημουν υποχρεωμένος να τρώω με γραβάτα και κοστούμι, και να ελέγχομαι για το πώς είναι το κοστούμι μου. Ηταν ένα πολύ πειθαρχημένο περιβάλλον με αυστηρές ποινές.

Δύσκολη ζωή για ένα οκτάχρονο, όμως, μακριά από το σπίτι του, στο δωμάτιο ενός σχολείου. Τίνος απόφαση ήταν αυτή;

Ηταν μια καθαρή απόφαση που πήρα περισσότερο με τον πατέρα μου, παρά με τη μάνα μου. Το κουβεντιάσαμε, σαν μια ευκαιρία καλύτερης μόρφωσης, γιατί εγώ ήμουν ένα φτωχό παιδί. Για την ακρίβεια, ως παιδί έχω περάσει διάφορα στάδια, γιατί ο πατέρας μου πότε είχε λεφτά και πότε όχι. Οντας έμπορος τροφίμων, υπήρχαν εποχές που δεν είχαμε καθόλου χρήματα, μα καθόλου. Θυμάμαι τοκογλύφους στο σπίτι. Ποτέ στη ζωή μου, ως δικηγόρος, δεν είχα τοκογλύφο πελάτη, ακριβώς για αυτό. Χάσαμε το σπίτι μας σε πλειστηριασμό και αυτό στην παιδική ηλικία είναι πολύ δυσάρεστο να το βιώνεις. Δεν είχαμε λεφτά για να πάρω παιχνίδια τότε και γι’ αυτό και ως ενήλικας έχω πάρα πολλά παιχνίδια… Επίσης, ένας από τους λόγους που θέλω να προστατεύεται η πρώτη κατοικία σήμερα είναι ότι ξέρω τι σημαίνει να χάνεις το σπίτι σου. Να παίρνεις τα πράγματά σου και να ξεσπιτώνεσαι επειδή έχασες το σπίτι σου. Εγώ το έζησα αυτό.

Τι παιχνίδια αγοράζεις σήμερα που δεν μπορούσες ως παιδί;

Μου αρέσουν τα συναρμολογούμενα αεροπλανάκια. Εχω δύο βιβλιοθήκες γεμάτες αεροπλανάκια-μοντέλα. Και τώρα, για την Πρωτοχρονιά, έκανα δώρο στον εαυτό μου ένα DC3, Dacota. Ενα στρατιωτικό αεροπλάνο.

Πώς ένα φτωχό παιδί ισορρόπησε σε ένα σχολείο πλούσιων γόνων;

Το Κολλέγιο ήταν, στα δικά μου μάτια, μια εξαιρετική ευκαιρία, αν και όντως υπήρχε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των παιδιών, οικονομική και κοινωνική. Φυσικά το σχολείο επέτρεπε την εξίσωση, μη σου πω ότι την επέβαλλε κιόλας. Δεν ήταν ένα σχολείο νεόπλουτων. Η διαφορά η δική μου με τους εύπορους συμμαθητές μου δεν φαινόταν μέσα στην εβδομάδα. Ηταν εκεί, όμως, τα Σαββατοκύριακα. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που ζει σε μια βίλα στο Ψυχικό το Σαββατοκύριακο και σε αυτόν που ζει σε μια σοφίτα στην Κέρκυρα είναι μεγάλη. Ομως, το σχολείο αυτό το εξισορροπούσε.