Αληθινά χαίρεσαι να βλέπεις τέτοιου είδους εκδηλώσεις, όπως αυτή στο «Ολντ Τράφορντ» το περασμένο Σάββατο. Κι όπως φαίνεται δεν χαιρόμαστε μόνο εμείς, αλλά και περισσότεροι από 75.000 άνθρωποι, που έκοψαν εισιτήρια, σαν να έπαιζε η Γιουνάιτεντ, για να παρακολουθήσουν ένα φιλικό παιχνίδι που διοργάνωσε ουσιαστικά ο Μπέκαμ, για να βοηθήσει την προσπάθεια της Unicef.
Ανέκαθεν, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τέτοιου είδους παιχνίδια, με την παρουσία πολλών μεγάλων αστέρων και για τον καλό σκοπό που γινόταν οι αγώνες, προσέλκυαν πλήθος κόσμου. Στην Ελλάδα πάλι όχι. Ενώ είμαστε πολύ φιλότιμος λαός, όταν έρχονται τέτοιου είδους περιστάσεις, για έναν παράξενο λόγο γυρίζουμε την πλάτη. Έτσι μας έχουν κάνει πιθανώς ή αυτή είναι η ποδοσφαιρική μας εκπαίδευση.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν ο Μπέκαμ ήταν έλληνας. Εγκατέλειπε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τρόπου που δεν άρεσε και επέστρεφε για να διοργανώσει ένα τέτοιο ματς. Θα είχαν ξεσηκωθεί πολλοί εναντίον της διοίκησης που δίνει το γήπεδο στον προδότη για να κάνει τις χαζομαρούλες του και ασφαλώς είτε δεν θα πατούσαν στο γήπεδο οι περισσότεροι, είτε θα πήγαιναν για να αποδοκιμάσουν. Τόσο τον «προδότη», όσο και κάποια δικά μας παιδιά που τον στηρίζουν, όσο βέβαια και κάποιους μεγάλους αντιπάλους, όπως ο Γκάρακερ ή ο Τζέιμς, που αγωνιζόταν στην Λίβερπουλ και πάντα θα είναι εχθροί.
Εννοείται πως δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Έχω όμως την εντύπωση πως έτσι σκέφτεται η πλειοψηφία. Στο φινάλε, ελάχιστοι θα πήγαιναν να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι που δεν έχει νικητή και χαμένο. Που δεν θα μπορούμε να βγούμε μετά στο ραδιόφωνο να κάνουμε χουλιαμά, που θα πηγαίναμε για να χαρούμε το ποδόσφαιρο με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του. Ένα τέτοιο ματς, αληθινά στην Ελλάδα, δεν έχει το παραμικρό νόημα για τους περισσότερους και ας είναι για τον καλύτερο σκοπό. Έτσι ήμασταν; Μπορεί. Σίγουρα έτσι έχουμε γίνει όμως.
Στο «Ολντ Τράφορντ» το περασμένο Σάββατο, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, χάρηκαν όλοι. Οι πρωταγωνιστές, ο κόσμος που πήγε για να στηρίξει πρώτα την προσπάθεια και έπειτα να χαρεί μαζί με τους παίκτες, οι προπονητές, ο Φέργκιουσον που χαμογελούσε διαρκώς… όλοι. Διότι το ποδόσφαιρο είναι και αυτό. Η χαρά, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, η βοήθεια για όποιον την χρειάζεται. Όμως έτσι έχουν μάθε. Χρόνια τώρα. Όλοι θέλουν να κερδίζουν όμως όλοι σέβονται το άθλημα. Το αγαπούν. Είναι η διασκέδαση τους. Λίγο ως πολύ… τους ζηλεύω.
