Στατιστικώς και μόνο θα ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Να δημιουργεί δηλαδή ο ένας, να πιέζει, να «φτιάχνει» αλλά να αστοχεί και ο άλλος να αμύνεται 90 λεπτά και να φεύγει αλώβητος. Εγινε την Πέμπτη στον αγώνα Κυπέλλου.
Ε, δε θα μπορούσε να γίνει και χθες το μεσημέρι στη Λεωφόρο, πόσω μάλλον όταν ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει απέναντί του έναν εξίσου αναιμικό, άτολμο, φοβισμένο και άνευρο Ηρακλή. Για να ειπωθεί πιο…. κυνικά αλλά άκρως αληθινά η εικόνα, η παρουσία της ομάδας προκαλεί πλέον θλίψη. «Κουτί δηλαδή για τον Στραματσιόνι και τους παίκτες του για επιστροφή στις νίκες και «φτιάξιμο της ψυχολογίας ενόψει… clasico και ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Καλός ο δεύτερος ρόλος για τους κυανόλευκους-και πώς αλλιώς να κάνουν ελλείψει ποσοτικών και ποιοτικών λύσεων- αλλά δεν αρκεί. Από την άλλη πλευρά ένα… κάτι σαν ομάδα. Με μαθητευόμενο στον πάγκο, μιας και ο Νίκος Καγιούλης και οι υπόλοιποι συνεργάτες του δε φρόντισαν να αντικαταστήσουν τον Νίκο Παπαδόπουλο, με ποδοσφαιριστές που στερούνται ψυχολογίας και… παραπαίουν στον αγωνιστικό χώρο, με «πόλεμο μεταξύ κόσμου και διοίκησης. Αρρωστημένη η κατάσταση. Σχεδόν σηψαιμική. Ηδη τα περιθώρια άρχισαν να στενεύουν επικίνδυνα.
Εκτός του ότι ο Ηρακλής παραμένει καθηλωμένος στο βαθμολογικό πάτο, βλέπει συγχρόνως και την απόσταση από τις προπορευόμενες ομάδες και αυτές που θεωρητικά επιδιώκουν την παραμονή να… ανοίγει κάθε αγωνιστική. Οι δύο συνεχείς εντός έδρας αναμετρήσεις με Πλατανιά και Κέρκυρα έχουν λάβει πια τον χαρακτήρα του οριακού. Πιο οριακού δε γίνεται…
ΥΓ. Αλήθεια τι συναισθήματα γεννήθηκαν χθες στον Σπύρο Παπαθανασάκη βλέποντας εκ του σύννεγγυς τον Ηρακλή να προκαλεί σε πολλές στιγμές του αγώνα τη λύπηση; Πώς αισθάνεται που βλέπει καθημερινά να αποδομείται ό,τι χτίστηκε με πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια προ τριών σχεδόν ετών; Αν κρίνουμε από τα χαμόγελα πριν και μετά τον αγώνα μάλλον δεν του «καίγεται καρφί»…