Θέλοντας να αιτιολογήσουμε τον τίτλο μας και συγκεκριμένα σε ότι αυτό αφορά το χαρακτηρισμό τα «δύσκολα», είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε στις «ειδικές συνθήκες» που αντιμετωπίζουν οι πρωτοπόροι στη μεγάλη προσπάθεια τους να ολοκληρώσουν με επιτυχία την αποστολή τους.
Η οποία επικεντρώνεται μονόδρομα και μονοδιάστατα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Είναι αλήθεια πως όσο πλησιάζουν προς το φινάλε κάποιες συνθήκες διαφοροποιούνται, διογκώνοντας όπως είναι φυσικό από τη μια μεριά την πίεση και τις ευθύνες για το Λουτσέσκου και τους παίκτες του και από την άλλη ενισχύοντας τα κίνητρα (θεμιτά ή αθέμιτα) συγκεκριμένων ανταγωνιστών, που χωρίς βέβαια να το δείχνουν έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους, σε μια «στραβή» ή σε μια «ζημιά», οι οποίες θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από τα τελευταία παιχνίδια. Ίσως επιβάλλεται να προσθέσουμε και κάποιους σοβαρούς και απρόσμενους τραυματισμούς (ακόμη και της τελευταία στιγμής, όπως επί παραδείγματι του Ζαμπά) για να συμπληρώσουμε αυτές τις διαφοροποιήσεις των νορμάλ συνθηκών.
Επί του προκειμένου όμως, αυτές οι τελευταίες κρίνονται λογικές σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι δυσκολίες όμως είναι προβλέψιμες στο σύνολο τους και ως εκ τούτου ο ΠΑΟΚ είναι υποχρεωμένος να τις υπολογίζει όποτε και όπως του έρθουν και να μην τις επιτρέπει να του χαλάσουν το πάρτι (μάλλον το όνειρο). Κάτι που όπως αποδεικνύεται, η υποψήφια πρωταθλήτρια ομάδα το έχει αντιμετωπίσει και συνεχίζει να το αντιμετωπίζει (όπως και χθες) με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα. Μπορεί να αργεί να αντιδράσει αλλά με μια συνέπεια που χαρακτηρίζεται σταθερή - αν όχι εκπληκτική – μόνιμα ξεπερνάει ότι εμπόδιο βρίσκει μπροστά της, συντρίβοντας όλες τις δυσκολίες που πιθανόν να ξεπηδήσουν μέσα από άγχη, πιέσεις, ευθύνες αλλά και περίεργες και σκοτεινές συμπεριφορές αντιπάλων.
Η αντίσταση των οποίων θεμιτή ή αθέμιτη – το επαναλαμβάνουμε – αποτελεί ειδικό σημείο αναφοράς. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις. Όταν βλέπεις μια ομάδα να έρχεται στην Τούμπα και ολοφάνερα να καταφεύγει και να επιδίδεται σε τακτικές έξω και πέρα από κάθε όριο που επιτρέπει ένα στοιχειώδες πλαίσιο «ευ αγωνίζεσθε», δεν μπορείς παρά να χρεώσεις σε όσους το επιχειρούν αυτό, ταπεινά κίνητρα. Το να φιλοδοξείς να κερδίσεις τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος είναι και θεμιτό και αποδεκτό. Το να έρχεσαι όμως αποφασισμένος να το πετύχεις αυτό με τον οποιοδήποτε απαράδεκτο τρόπο (θεατρινισμούς, καθυστερήσεις, σκληρό αντιαθλητικό παιχνίδι) δεν σε τιμά. Επιστρέφοντας στον τίτλο μας και συνοψίζοντας, επιμένουμε πως ο Λουτσέσκου και ο παίκτες του, όλα αυτά τα γνωρίζουν και πολύ περισσότερο είναι έτοιμοι να «υποδεχθούν» και να αντιμετωπίσουν κάποιους που έρχονται με θολές και σκοτεινές επιδιώξεις. Κι όπως προαναφέραμε το αποδεικνύουν σε όλα τα τελευταία παιχνίδια και σε όσα από αυτά δυσκολεύονται. Το ίδιο ακριβώς έγινε και χθες.
Το άγχος επισκέφτηκε και πάλι την Τούμπα και μεγάλωσε περισσότερο την πίεση μάζι με την πρόδηλη συμπεριφορά συγκεκριμένων αντίπαλων παικτών (όπως ο απαράδεκτος Μπαράλες) να χαλάσουν το παιχνίδι με καθυστερήσεις, ψευτοτραυματισμούς και συνεχείς διαμαρτυρίες. Τη Λαμία κάποιοι την έχουν χαρακτηρίσει «παράρτημα» μιας συγκεκριμένης ομάδας που μισεί θανάσιμα τον ΠΑΟΚ. Ίσως κάπου να υπάρχει μια μικρή αλήθεια και μια αντίστοιχη μικρή διάβρωση. Εμείς θέλουμε να αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά το ήθος του κόουτς Μάκη Χάβου και του άμεσου συνεργάτη του Μπάμπη Μιχαηλίδη. Κάποιοι παίκτες τους χθες όμως θέλησαν να «αποδείξουν» πως περισσότερο οι προθέσεις τους πλησίαζαν προς το να κάνουν «ζημιά» και όχι να ικανοποιήσουν το θεμιτό κίνητρο της φιλοδοξίας μιας νίκης επί του πρωτοπόρου. Εν πάση περιπτώσει το ξαναλέμε για τρίτη φορά.
Ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του πλέον είναι μπαρουτοκαπνισμένοι και εθισμένοι στα δύσκολα. Η πίεση και το άγχος, όπως και οι περίεργες συμπεριφορές των αντιπάλων δεν τους πτοούν. Έτσι και χθες «καθάρισαν» σε χρόνο ρεκόρ την μπουγάδα (στέλνοντας σήμα και μήνυμα και στους Λαρισαίους ότι κι αν σκέφτονται αυτοί και ο ηγέτης τους). Η «πτήση» των αετών συνεχίζεται. Η νίκη επί της Λαμίας πεντακάθαρη, δίκαιη και θριαμβευτική. Το τρίβαθμο προστίθεται εκεί που πρέπει. Αυτό μετράει. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν το Ρουμάνο κόουτς. Τι είδε και τι δεν είδε ο Λουτσέσκου είναι θέμα της αποκλειστικής του αρμοδιότητας. Ο Πασχαλάκης εκτός ενός επιπόλαιου λάθους που ευτυχώς δεν στοίχισε, ήταν καλός. Μεγάλη απόδοση από Κρέσπο – Βιεϊρίνια. Ο Μάτος μπορεί να μην είχε την εικόνα της προηγούμενης αναμέτρησης, όμως βοήθησε πολύ σημαντικά.
Ο Σάκχοφ στην κορυφή των διακριθέντων με ένα γκολ υπερπολύτιμο. Δεν «μπήκε» καλά στο παιχνίδι ο Πέλκας, το ίδιο και ο Μπίσεσβαρ που όμως «άνοιξε» προς το τέλος και έκλεισε εντυπωσιακά το 90λεπτο. Ηρωικός αλλά και αποτελεσματικός ο Ενρίκε. Με διαστήματα υψηλού ποιοτικού ποδοσφαίρου ο Ολιβέιρα. Ο Μίσιτς η μεγάλη έκπληξη. Ίσως θα πρέπει να του δοθεί περισσότερος χρόνος συμμετοχής. Μεγάλος μαχητής ο νεαρός Σφιντέρσκι που αντικατέστησε τον επίσης αγωνιστικό Άκπομ.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (8/4)
