Η δουλειά έγινε. Ο Αρης συνεχίζει ατσαλάκωτος, με τη διαφορά ασφαλείας που έχει από τον 3ο και με μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά του -βάσει προγράμματος- να ολοκληρώσει τον πρώτο γύρο αήττητος, με ρεκόρ 15-2-0, που συνιστά συγκομιδή ανόδου.
Για να το πετύχει όμως αυτό θα πρέπει να κοιτάξει να βελτιώσει τις (πολλές) αδυναμίες του, οι οποίες εδώ και κάποια παιχνίδια γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς, γεγονός που προβληματίζει, πιο έντονα από ποτέ, τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές.
Τα σημάδια είναι συγκεκριμένα. Για δεύτερο συνεχόμενο εκτός έδρας παιχνίδι ο Αρης φλερτάρει με την γκέλα. Η άμυνα δέχεται πλέον περισσότερες ευκαιρίες απ’ ότι στο ξεκίνημα του Πρωταθλήματος, απόρροια της αδικαιολόγητης οπισθοχώρησης, της έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης και ίσως -όπως είπε και ο Σπανός- ανασφάλειας όταν η ομάδα βρίσκεται σε κατάσταση πίεσης.
Συγκριτικά με προηγούμενα παιχνίδια, μάλιστα, ο Αρης έχει χάσει πολύ από την κυριαρχία του. Δεν παίζει πλέον κυριαρχικό ποδόσφαιρο, έχει περισσότερα νεκρά διαστήματα. Βγάζει αδυναμίες και εμφανίζει μια στέρηση ιδεών στο παιχνίδι της. Υστερεί σε ορθολογική ανάπτυξη, ελλείψει του κατάλληλου επιτελικού, πίσω από τον φορ και μπροστά από τα δύο αμυντικά χαφ, με αποτέλεσμα επιθετικά να «χάνεται» και ο φορ (βλ. Διαμαντόπουλο) να μην τροφοδοτείται. Σημάδια που είναι για… καμπανάκι και μεταξύ άλλων οφείλονται (και) στην κούραση που βγάζουν ορισμένοι ποδοσφαιριστές (βλ. Μουμίν, Πλατέλλας). Τη λύση στα αγωνιστικά προβλήματα όμως μπορεί να την βρει μόνο ο προπονητής με τους παίκτες του, έτσι ώστε να μην συνηθίσει η ομάδα να παίζει έτσι.
