Δεν είναι σωστό και δίκαιο για τον Ρανιέρι. Το ξέρω. Όμως τι να κάνουμε που στην ζωή, ακόμη και ασυνείδητα συγκρίνουμε. Σκεφτείτε την ζωή την ίδια. Έρχεται μία άλλη κοπέλα πιθανώς στην ζωή σας. Άλλος άνθρωπος, άλλη νοοτροπία, άλλα ήδη από την προηγούμενη. Δεν θέλετε, όμως στο μυαλό σας κάποια στιγμή, για κάποια θέματα, η σύγκριση θα γίνει. Έτσι είναι και το ποδόσφαιρο. Το φορτίο είναι μεγάλο. Για τον Κλαούντιο Ρανιέρι μεγαλύτερο. Μοιάζει διπλό. Το «φάντασμα» του Ρεχάγκελ μπορεί να εξολοθρεύτηκε από τον Σάντος όμως επειδή εδώ θυμόμαστε και… βρικόλακες στα δύσκολα, μπορεί να επιστρέψει και να πλανάται. Η σύγκριση που προφανώς γίνεται, αυτή την στιγμή μοιάζει να ισοπεδώνει τον κατά τα άλλα συμπαθή Ιταλό τεχνικό.
Αφήνουμε έξω τις επιλογές του, που αρχικά συνοδεύτηκαν από μπόλικη αμφισβήτηση σε βαθμό υπερβολικό όπως συχνά συμβαίνει. Η θέση του ομοσπονδιακού άλλωστε πάντα θα έχει τέτοιου είδους αμφισβητήσεις, με την διαφορά πως ο Σάντος, είχε πάντα μία πειστική απάντηση έστω και αν με το… ξερό του κεφάλι πολλές φορές διαφωνούσε όλο το σύμπαν. Αυτός εξηγούσε τουλάχιστον «γιατί» και κυρίως καμία ομάδα δεν μπορούσε να τον επηρεάσει σε τίποτα. Είχε επιβάλλει δικαιοσύνη στα αποδυτήρια και αυτό το αντιλαμβανόταν οι παίκτες. Αυτό είναι άλλωστε που έχει σημασία. Τώρα αυτό δεν συμβαίνει. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το πρόβλημα.
Ο Ρανιέρι προσπαθεί για «μία Ελλάδα νέα» όπως έλεγε και παλαιότερο πολιτικό σύνθημα. Μόνο που αυτή η νέα Ελλάδα, οφείλει τουλάχιστον να κρατήσει ορισμένα από τα θετικά στοιχεία της «παλιάς». Σαφώς και κάθε νέα προσπάθεια έχει το τίμημα της και τις πιθανές της απώλειες. Το χειρότερο όμως για την εθνική την δεδομένη χρονική στιγμή είναι πως τείνει να χάσει την ταυτότητα της.
Αυτήν που την έφερε ανάμεσα στις πιο επιτυχημένες της Ευρώπης, που την οδήγησε σε μεγάλες διοργανώσεις και σε σπουδαίες επιτυχίες. Αυτό το «κάτι σαν ποδόσφαιρο», αυτό που ενδεχομένως τσάντιζε κάποιους, αυτό που όμως στο τέλος της ημέρας σκορπούσε το χαμόγελο για την εθνική που τα καταφέρνει σε αντίθεση με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως συχνά κοκορευόμασταν.
Το ματς με την Φινλανδία ήταν χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα προσπάθησε να αμυνθεί. Θα το έκανε τέλεια απέναντι σε μία τέτοιου είδους ομάδα επί των ημερών του Σάντος. Έτσι λέει η λογική. Το πιο πιθανό θα ήταν να μην χάσει ποτέ τέτοιο ματς. Μπορεί δεύτερο γκολ να μην έβαζε, όμως θα επέστρεφε με τους τρεις βαθμούς στις αποσκευές. Η Ελλάδα του Ρανιέρι έχει νέο αίμα, όμως μοιάζει να μην έχει προσωπικότητα και ψυχραιμία στην διαχείριση των δύσκολων καταστάσεων.
Δεν είχε αντίδραση με την Ρουμανία, δυσκολεύτηκε πολύ με την Φινλανδία. Κι αν αρέσουν οι αλλαγές και μάλιστα οι μαζικές, λυπάμαι που θα το πω αλλά στο τέλος, αν κάτι στραβώσει θα μπούμε στο έτερο λάθος σκεπτικό. Να σκεφτούμε πως τελικά και αυτοί που έπαιζαν δεν ήταν τόσο κακοί…
