Αυτό που έγινε φέτος στην Ισπανία μπορεί να τροφοδοτήσει το περιεχόμενο ενός συναρπαστικού βιβλίου, το οποίο, για να είναι πλήρες, πρέπει να φιλοξενήσει και τις απόψεις  πολλών ειδημόνων, αναλυτών του ποδοσφαίρου. Μιλάω για τη συγκλονιστική αναμέτρηση τριών εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ποδοσφαιρικών μοντέλων για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και το απίστευτο φινάλε που είχε η κούρσα στην οποία συμμετείχαν η Ατλέτικο, η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ.

Μέχρι και 4-5 αγωνιστικές πριν το τέλος και οι τρεις είχαν τα (λίγα) στραβοπατήματά τους, ωστόσο, στην πιο κρίσιμη στιγμή, άρχισε ο ένας να προσπαθεί να χαρίσει τον τίτλο στον άλλον και κανείς δεν δεχόταν αυτό το δώρο.

Η Μπαρτσελόνα έκανε ένα φανταστικό παιχνίδι στο «Μπερναμπέου», νίκησε με 4-3 τη Ρεάλ και ύστερα το πήγε από γκέλα σε γκέλα. Η Ατλέτικο, ενώ είχε την ευκαιρία να εξασφαλίσει το Πρωτάθλημα πολύ άνετα, επιδόθηκε στις δικές της πετυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, για να πάει να παίξει (και να πάρει) τον τίτλο μέσα στο «Καμπ Νου», την τελευταία αγωνιστική. Οσο για τη Ρεάλ, ενώ μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει το στέμα μέχρι το τέλος, φρόντισε να βγει από τη μάχη με 3-4 και μετά μάλλον απεμπόλησε τις ελάχιστες ελπίδες της για να αφοσιωθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και, όπως αποδείχτηκε, πολύ καλά έκανε.

Το ξεπερασμένο, για πολλούς, στιλ της Μπαρτσελόνα απέτυχε φέτος σε όλα τα ταμπλό. Οσο τα έκανε όλα ο Μέσι, ήταν στο κόλπο. Οσο ακολουθούσε και ο Ινιέστα, παρέμενε ζωντανή. Τα υπόλοιπα αστέρια της δεν έλαμψαν, με πρώτο και χειρότερο τον Νειμάρ, που απέχει πολύ ακόμη από τα να δείξει ότι είναι εφάμιλος σε αξία με τα τρία «πόκεμον» της Μπάρτσα, τον Ντάνι Αλβεζ και τον Πικέ.

Η ομάδα που τελικά οφείλουν όλοι να ομολογήσουν ότι είναι η άξια θριαμβεύτρια της σεζόν λέγεται Ρεάλ. Και είναι η ομάδα που έπαιξε, κατά τη γνώμη μου, το πιο ποιοτικό, το πιο επιθετικό και το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο.

 

Το στιλ της «αντάρτικης» ομάδας της Ατλέτικο, που ξέρει ποιες είναι οι δυνατότητές της, αλλά είναι πραγματική ομάδα και παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει, θριάμβευσε. Καταπληκτικός ο κόουτς, καταπληκτικά πειθαρχημένοι, αν και όχι τόσο ποιοτικοί όσο οι αντίπαλοί τους στις άλλες δύο μεγάλες ομάδες οι παίκτες, καταπληκτική και η εύνοια της τύχης που σε πολλές περιπτώσεις απόλαυσε η Ατλέτικο.  Οπως και νάχει, η ιστορία έγραψε ότι το 2014 είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και φιναλίστ του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ. Μεγάλη υπόθεση...

Ωστόσο, η ομάδα που τελικά οφείλουν όλοι να ομολογήσουν ότι είναι η άξια θριαμβεύτρια της σεζόν λέγεται Ρεάλ. Και είναι η ομάδα που έπαιξε, κατά τη γνώμη μου, το πιο ποιοτικό, το πιο επιθετικό και το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο. Δικαιότατα πήρε η «βασίλισα» το Τσάμπιονς Λιγκ, δικαιότατα πήρε το Κύπελλο Ισπανίας κι αν πρόσεχε λίγο περισσότερο θα μπορούσε να πάρει και το Πρωτάθλημα. Ενας τελικός ήταν εκείνο το ματς με την Μπαρτσελόνα, αλλά τον έχασε με τρόπο που πολύ δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί. Οταν είσαι η Ρεάλ, βάζεις τρία γκολ στο «Μπερναμπέου» και χάνεις, τότε ο αντίπαλος μόνο... Μέσι μπορεί να λέγεται. Γιατί, κακά τα ψέματα. Εκείνο το αξέχαστο βράδυ το παιχνίδι το πήρε σχεδόν μόνος ο κορυφαίος άσος όλων των εποχών...

Προβλέπω ότι η Ισπανία θα είναι μία από τις ομάδες που θα φτάσουν τουλάχιστον στα ημιτελικά του Μουντιάλ. Προβλέπω ότι θα ακολουθήσουν το μοντέλο Μπαρτσελόνα. Δεν έχουν λόγο να πάνε στο στιλ της Ατλέτικο, γιατί στην Εθνική θα υπάρχει όλη η αφρόκρεμα των Ισπανών παικτών, είναι όμως πολύ δύσκολο να εφαρμόσουν και το «τρελό» μοντέλο της Ρεάλ, από τη στιγμή βέβαια που δεν έχουν στη διάθεσή τους ούτε Κριστιάνο Ρονάλντο, ούτε Γκάρεθ Μπέιλ. Σε κάθε περίπτωση, respect στην Ισπανία, γιατί με όλα τα ποδοσφαιρικά μοντέλα που αναδεικνύει διδάσκει τι σημαίνει σύγχρονο ποδόσφαιρο...