Μια ακόμη τραγωδία. Η, μια ακόμη κωμωδία. Διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με το πώς βλέπετε το αγωνιστικό χάλι του ΠΑΟΚ. Ενα χάλι που «κρύφτηκε» προσωρινά με τη νίκη επί του Εργοτέλη, αλλά που εμφανίστηκε πάλι μεγαλοπρεπώς στην Κομοτηνή.
Από τη μία πλευρά, η ομάδα δεν δείχνει ότι δεν μπορεί να συνέλθει. Εχει γίνει ο καλπαζοεισπράκτορας του Πρωταθλήματος. Κάθε αντίπαλος μπορεί στο άνετο να της «ρίχνει» τριάρες και τεσσάρες. Από την άλλη, τρώει σφαλιάρες και από τους διαιητές, που δεν της δείχνουν κανέναν σεβασμό. Ο ΠΑΟΚ έχει καταντήσει αξιολύπητος. Τον «δέρνουν» αλύπητα αντίπαλοι και διαιτητές και κανείς δεν δείχνει ικανός να την προστατέψει. Ούτε οι παίκτες, ούτε ο προπονητής, ούτε η ανύπαρκτη διοίκηση.
Το χθεσινό παιχνίδι άρχισε με ατυχία. Ο Ντιγκινί θα ξαναβάλει τέτοιο γκολ μετά από καμιά 20αριά χρόνια. Ενα σουτ, 1-0. Αμέσως μετά, όμως, η άμυνα πιάστηκε πάλι στον ύπνο. Φταίχτης αυτή τη φορά ο Παπαγιανόπουλος. 2-0, σε τρεις τελικές του Πανθρακικού, ενώ μέχρι χθες σκόραρε μία φορά σε 10,5 τελικές. Αυτά μόνο ο ΠΑΟΚ μπορεί να τα πάθει. Και μόνο ο φετινός ΠΑΟΚ θα μπορούσε να χάσει για πρώτη φορά από τον Πανθρακικό, μετά από εννιά σερί νίκες, εντός και εκτός...
Το θέμα είναι τι έκανε η ομάδα για να αντιδράσει μετά το 2-0. Τίποτε απολύτως. Δημιούργησε όλο κι όλο μια ευκαιρία με μια κεφαλιά του Παπαδόπουλου και λίγο μετά μείωσε με τον Πόντιο, ο οποίος, όμως, ξεκίνησε την προσπάθεια από θέση οφ σάιντ. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο ΠΑΟΚ δεν σκόραρε χθες και σε όλο το ματς δημιούργησε και έχασε μόνο μία καλή ευκαιρία. Είχε κατοχή μπάλας, αλλά ήταν ανυπόφορα φλύαρος και ανίκανος να αναπτυχθεί ορθόδοξα. Να πλαγιοκοπήσει, ή να «τρυπήσει» από τον άξονα την άμυνα του Πανθρακικού.
Το 3-1 οφείλεται, φυσικά, σε μια εφεύρεση του Στυλιάρα, που «κατόρθωσε» να δει πέναλτι σε βάρος του ΠΑΟΚ σε ένα απλό τζαρτζάρισμα, από τα 100 που γίνονται σε κάθε παιχνίδι. Του επόπτη του ξέφυγε το οφ σάιντ γκολ του ΠΑΟΚ. Του Στυλιάρα, όμως, δεν του ξέφευγε τίποτε, εάν επρόκειτο να συφυρίξει ανάποδα σε βάρος του ΠΑΟΚ, ή εάν επρόκειτο να μοιράσει αφειδώς κίτρινες κάρτες, επειδή έχασε τον έλεγχο ενός πολύ εύκολου, για οποιονδήποτε στοιχειωδώς ικανό διαιτητή, αγώνα.
Δεν φταίει ωστόσο ο Στυλιάρας και κάθε Στυλιάρας από τους πολλούς που διαθέτει η τραγική ελληνική διαιτησία. Φταίει ο ίδιος ο ΠΑΟΚ, που έχει καταντήσει σάκος του μποξ. Μ’ αυτήν την άθλια εικόνα που παρουσιάζει, κανείς δεν πρόκειται να τον σεβαστεί. Κανείς δεν θα τον υπολογίσει.
Το ερώτημα προβάλλει αμείλικτο: Ποια τύχη μπορεί να έχει αυτή η ομάδα, στην αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα; Τι μπορεί να πετύχει έως τη λήξη της κανονικής περιόδου και, πολύ περισσότερο, στα πλέι οφ; Ποια κατάληξη μπορεί να έχει η φετινή προσπάθεια, όταν η ομάδα κάνει σταθερά πορεία υποβιβασμού με το που μπήκε το 2015; Την απάντηση που δεν βρήκε ο Αγγελος Αναστασιάδης και, τελικά, δημιούργησε το έκτρωμα που εδώ και καιρό βλέπουμε, οφείλει να τη βρει ο Γιώργος Γεωργιάδης. Γι’ αυτόν τον λόγο ανέλαβε. Είναι άχαρος ο ρόλος του, είναι δύσκολο το έργο του, αλλά αυτός είναι πλέον ο καπετάνιος.
Περισσότερο, όμως, οφείλουν οι ίδιοι οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν γίνει περίγελος και να αντιδράσουν. Παίζουν σε έναν ΠΑΟΚ που έχει γίνει... ρεντίκολο. Που διασύρεται και εξευτελίζεται. Δεν τους τιμά αυτό. Αν έχουν λίγη τσίπα, πρέπει να συνέλθουν. Και να παίξουν το ποδόσφαιρο που μπορούν. Το λίγω, έστω. Γιατί εδώ και δύομιση μήνες, ούτε αυτό το λίγο που ξέρουν παίζουν.
Λέγαμε προχθές ότι αν προσπαθήσουν με όλες τις δυνάμεις τους μπορούν να συγκεντρώσουν ακόμη και 18 βαθμούς στους έξι αγώνες που απέμεναν για τη λήξη της κανονικής περιόδου. Ηδη χθες «πέταξαν» τους τρεις. Και με την απόδοσή τους έδειξαν ότι είναι ζήτημα αν θα κατορθώσουν να διατηρήσουν την τρίτη θέση στη βαθμολογία. Ας καταλάβουν ότι άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν. Εκτός κι αν θέλουν να μείνουν να παίζουν μόνοι τους στην Τούμπα, εντελώς απαξιωμένοι και βουλιαγμένοι στην αδιαφορία των φίλων του ΠΑΟΚ, που ούτε διάθεση να τους αποδοκιμάσουν έχουν πια...
