Αν «κάτι» πρέπει να κρατήσει κανείς από τη φετινή ονειρική πτήση διαρκείας των Αετών του βορρά, είναι το γεγονός της αναγνώρισης της ανωτερότητας τους, ακόμη και από τους άσπονδους εχθρούς τους.
Σε αυτούς βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι παντός είδους επιστήμονες (ερυθρόλευκοι, κιτρινόμαυροι και περιστασιακά κάποιοι πράσινοι) όπως επίσης και ελάχιστοι συγκεκριμένοι υποκριτές κι εξαρτημένοι από τα συμβόλαια τους τεχνικοί, των οποίων ο φόβος της απόλυσης ή της μη ανανέωσης, τους υποχρεώνει να μην τολμούν να ομολογήσουν αυτό που πραγματικά βλέπουν, αλλά και που πιστεύουν. Ότι δηλαδή η ομάδα του Λουτσέσκου ήταν και παραμένει μακράν η κορυφαία και σε μεγάλη απόσταση από τις δικές τους στη φετινή αγωνιστική περίοδο.
Όπως βέβαια ήταν και στην περσινή, ασχέτως που κατέληξε το πρωτάθλημα. Το «πρόσω ολοταχώς» λοιπόν και το… «ένα βήμα πιο κοντά» στον τίτλο επιβεβαιώθηκαν χθες, με μια νέα εκτός έδρας δίκαιη επικράτηση, στην οποία οι υποψήφιοι πρωταθλητές πέρασαν πολύ πιο εύκολα από ότι δείχνει το σκορ. Το οποίο θα μπορούσε να εκτοξευτεί αν δεν χανόντουσαν κλασικές ευκαιρίες. Η εξαιρετική απόδοση επιπρόσθετα του αντίπαλου γκολκίπερ που είχε μεγάλη συμμετοχή στο να δοθεί η ευκαιρία στους συμπαίκτες του να «μπουν» στο παιχνίδι για ελάχιστο χρόνο με το γκολ που πέτυχαν, συνέτεινε προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα γκολ που προκάλεσε μια ολιγόλεπτη πίεση κι ένα μικρό άγχος που τελικά αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά από τους φιλοξενούμενους.
Νομίζω ότι από τη στιγμή που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της ανωτερότητας του ΠΑΟΚ, αλλά και της δίκαιης νίκης του, η κριτική στο 90λεπτο και σε ότι αφορά την εικόνα των δύο ομάδων, περιορίζεται στον τρόπο που προσπάθησαν να πάρουν αυτό που ήθελαν και στο εάν τελικά το πέτυχαν ή όχι. Οι γηπεδούχοι αναμφισβήτητα μπήκαν πιο ψυχωμένα, στήθηκαν ορθόδοξα, χτύπησαν το παιχνίδι και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους (συνυπολογιζόμενης και της ανωτερότητας των αντιπάλων τους) έφτασαν μέχρι εκεί που μπορούσαν χωρίς να πάρουν αυτό που ήθελαν. Πολέμησαν, δεν το έβαλαν κάτω έχοντας μάλιστα και δύο ισχυρά κίνητρα. Το ένα αφορούσε τους πολύτιμους βαθμούς που ήθελαν και το άλλο τους έδινε ένα γόητρο, ότι θα κέρδιζαν την ομάδα που ήταν μέχρι χθες αήττητη. Είπαμε όμως, έφτασαν μέχρι εκεί που μπορούσαν και ίσως ένα βήμα παραπάνω, από ένα λάθος και μια στιγμή αδράνειας της αντίπαλης άμυνας.
Σε ότι αφορά τους πρωτοπόρους του πρωταθλήματος, αυτοί ξεκίνησαν ομολογουμένως επιφυλακτικά, προφανώς αγχωμένοι από το βάρος της μεγάλης ευθύνης, ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να αφήσουν βαθμούς στο γήπεδο, θωρακίζοντας την απόσταση ασφαλείας που έχουν. Κάτι και κάπως η μικρή διαταραχή της απρόβλεπτης απουσίας του Άκπομ στο βασικό σχήμα, η απουσία του Μπίσεσβαρ, η δικαιολογημένη διστακτικότητα του Πέλκα που επέστρεψε μετά από μεγάλη απουσία και το ότι ο Ζαμπά δεν «μπήκε» όπως ήθελε, αλλά και το γεγονός ότι στο κέντρο δεν υπήρχαν γρήγορες επιστροφές, δυσκόλεψαν κάπως την λειτουργία και την κανονικότητα της ομάδας. Οι αλλαγές που έκανε ο Λουτσέσκου στην επανάληψη βοήθησαν και η ομάδα απελευθερώθηκε και «δούλεψε» πιο σωστά. Το γκολ που πέτυχαν οι γηπεδούχοι όπως προαναφέραμε, προκάλεσε μια ολιγόλεπτη πίεση, όχι όμως σαστιμάρα και σύγχυση.
Έτσι οι «Αετοί» αποχώρησαν νικητές και αποθεούμενοι με μια νέα νίκη σε έναν ακόμη «τελικό» - και μάλιστα εκτός έδρας – υπερήφανοι αλλά και αποφασισμένοι να κλείσουν τον κύκλο των υπόλοιπων υποχρεώσεων τους, χωρίς να γυρίσουν ούτε στιγμή το κεφάλι τους πίσω και πολύ περισσότερο να μη το κατεβάσουν. Στο μοναδικό γκολ που δέχθηκαν υπάρχουν ευθύνες, ας τις μοιραστούν δίκαια μεταξύ τους. Αναφορά ιδιαίτερη στο έξοχο γκολ που πέτυχε ο Ολιβέιρα, αλλα και στην εντυπωσιακή και απρόβλεπτη γκίνια που είχε ο νεαρός Σφιντέρσκι. Μάλλον το μάτιασαν το παλικάρι. Πεντακάθαρο το πέναλτι που δεν είδε ο Ευαγγέλου.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (1/4)
