Επανειλημμένα από αυτή εδώ τη στήλη έχουμε αναφερθεί στην ανάγκη μιας γενναίας αυτοκριτικής και την αντίστοιχη τολμηρή ανάληψη ευθυνών, όταν αυτό το απαιτούν οι συνθήκες των οπισθοδρομήσεων και των αλλεπάλληλων κακών εμφανίσεων.
Το ότι δεν εισακουστήκαμε στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει καμία σημασία, εκείνο όμως που μετράει είναι ότι η έλλειψή τους όπως αποδείχθηκε οδήγησε σε έναν αυτοκαταστροφικό εφησυχασμό (αποφεύγουμε να τον πούμε ζαμανφουτισμό), με τις μεγάλες ζημιές που προκλήθηκαν. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της ομάδας, χωρίς βέβαια να εξαιρεθούν και κάποιες άσχημες εμφανίσεις στους εγχώριους θεσμούς.
Θα έλεγε κανείς ότι στην δημιουργία της συγκεχυμένης αυτής κατάστασης, δηλαδή στη διατάραξη της αμφιλεγόμενης πορείας με την έλλειψη σταθερής καλής απόδοσης, έχουν έναν σοβαρό λόγο η πρωτοπορία της ομάδας στο εθνικό πρωτάθλημα με σημαντικές νίκες, αλλά συγχρόνως και ο ισοπεδωτικός αλλά και αφοριστικός λόγος που σπεύδει άμεσα να χαρακτηρίζει τις όποιες -ακόμη και τις πιο καλόπιστες- κριτικές που αναφέρονται σε διαπιστώσεις με εξόφθαλμα λάθη που δε θα πρέπει να επαναληφθούν, σε κακόπιστη και αποσταθεροποιητική πρόθεση.
Αυτή η τελευταία ισοπέδωση ασφαλώς και δεν προσφέρει καμία ουσιαστική στήριξη και βοήθεια στους κρινόμενους. Οι καλοπροαίρετες παρατηρήσεις και οι χωρίς καμία πρόθεση αντιπαράθεσης προειδοποιήσεις έχουν την τύχη δυστυχώς να μπουν κάτω από το γνωστό χαλάκι όπως και τα αντίστοιχα λάθη που επισημαίνουν. Ως εκ τούτου τα «συγχωροχάρτια» και τα «άλλοθι» μοιράζονται με χαρακτηριστική άνεση χωρίς κανείς να υπολογίζει πως με αυτόν τον τρόπο οι παθογένειες έχουν μονίμως ανοιχτή την πόρτα της ομάδας και κάνουν την εμφάνισή τους κατά καιρούς απογοητεύοντας και προβληματίζοντας τον κόσμο, αλλά και τον μεγαλομέτοχο. Για να μη σας κουράζουμε επαναλαμβάνουμε για τελευταία φορά ότι η επισήμανση λαθών και η καλοπροαίρετη κριτική (κάτι που εύκολα φαίνεται και αποδεικνύεται) δε βοηθάει και επ’ ουδενί λόγο αποτελεί κακόβουλη πρόθεση και προσπάθεια.
Σε αντίθεση με την διαρκή ανόητη και άστοχη συγκάλυψη, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εκφυλιστικές καταστάσεις όπως είναι ο αυτοκαταστροφικός εφησυχασμός και οι εξόφθαλμες εκφυλιστικές καταστάσεις. Ξεκάθαρα λοιπόν: Ναι, υπάρχουν ευθύνες, σε κάθε «στραβή», σε κάθε «σοκ» σε κάθε οπισθοδρόμηση και σε κάθε απογοήτευση. Κι αυτές οι ευθύνες το ορθόν και το υγιές είναι να αναγνωρίζονται αλλά και να αναλαμβάνονται. Όπως ακριβώς πιστώνονται σε μερικούς τα συγχαρητήρια και τα διθυραμβικά σχόλια, το ίδιο επιβάλλεται να γίνει και να χρεωθούν όσοι έχουν ευθύνες για κάποια ζημιά. Αυτό είναι το δίκαιο. Ας πάμε όμως και στην ουσία του θέματος. Η εικόνα της ομάδας αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν είναι η ιδανική. Της αξίζουν βέβαια ευμενέστατα σχόλια για το ότι διατηρεί την πρωτοπορία, όμως οι εμφανίσεις της (ιδιαίτερα οι τελευταίες) εμπνέουν δικαιολογημένη ανησυχία. Το τι φταίει σε αυτό; Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να το διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε έχει έστω και την παραμικρή σχέση με την μπάλα, γιατί τα λάθη είναι εμφανέστατα. Επιστρέφοντας στις ευθύνες και στην ανάληψή τους θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τον ανεπαρκέστατο Σλοβάκο τεχνικό διευθυντή, ο οποίος στην άκρως αναποτελεσματική μεταγραφική του δραστηριότητα θόλωσε την ατμόσφαιρα και μπέρδεψε το σκηνικό σε ακραίο σημείο αμφισβήτησης. Δεν έχει να επιδείξει παρά ελάχιστα θετικά στην τριετή θητεία του.
Περνώντας στον εργατικό αναμφίβολα Ρουμάνο κόουτς, τον οποίο και οφείλουμε να συγχαρούμε για τα όσα θετικά έχει να επιδείξει μέχρι σήμερα, θα μπορούσαμε να σταθούμε για λίγο και να τονίσουμε: Ξεμπλοκάρισμα από εμμονές, πιο έξυπνη διαχείριση του ρόστερ, προσπάθεια βελτίωσης της ψυχολογίας των παικτών του, μεγαλύτερη τόλμη, απαγκίστρωση από έναν συντηρητισμό που δεν ταιριάζει στην ποιότητα του ρόστερ που διαθέτει και απαγόρευση δια ροπάλου των προσβάσεων των όποιων διαμεσολαβητών και πονηρών μάνατζερ στο… σπίτι του. Όσο για τους παίκτες; Εχουμε να τους θυμίσουμε απλά αυτό που εδώ στην πατρίδα μας λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις: «Υπάρχει και φιλότιμο».
Δεν ξέρουμε πώς και με ποια ψυχολογία θα δουν στα μάτια μετά το σοκ της Βουδαπέστης τον Ιβάν Σαββίδη. Αφήσαμε τελευταία τη διοίκηση για να της θυμίσουμε πως είναι καιρός να αναλάβει και τις δικές της ευθύνες οι οποίες αφορούν το ξεθόλωμα της κατάστασης όπως έχει διαμορφωθεί μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα, αλλά και συγχρόνως και την χάραξη νέας δυναμικής και αποφασιστικής τακτικής απέναντι στη συμμορία με τους Κομίνηδες και τους Τζήλους, που συνεχίζει να προκαλεί. Κλείνοντας ελπίζουμε ότι οι πάντες (εντός του οργανισμού ΠΑΟΚ) θα έχουν αντιληφθεί ότι επιβάλλεται η ψύχραιμη προσγείωση αυτή τη φορά να περάσει μέσα από μια γενναία αυτοκριτική με αντίστοιχη τολμηρή ανάληψη ευθυνών.
ΥΓ: Σίγουρα θα έχετε αντιληφθεί τη νέα μεθόδευση που επιχειρείται για την 10η αγωνιστική από το παραμάγαζο της συμμορίας (ΚΕΔ) και τον αμφιλεγόμενο ως και ύποπτο Πορτογάλο αρχιδιαιτητή. Οι χαλίφηδες τακτοποιήθηκαν με τους ημέτερους και πρόθυμους και στον ΠΑΟΚ μπήκε… Πειραιώτης.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (10/11)
