Μάκης Μαυρομιχάλης, ο για δεκαετίες επικηρυγμένος από τους Αθηναιοπειραιώτες, θρυλικός «Μανάβης» του οργανωμένου ΠΑΟΚτσήδικου κινήματος. Ήρθε στην επικαιρότητα εξαιτίας της σοβαρής περιπέτειας της υγείας του και της άμεσης επέμβασης του ιδίου του μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ, με απόφασή του να αναλάβει ο σύλλογος όλα τα έξοδα νοσηλείας του και αποθεραπείας του σε απόλυτο βαθμό.
Για όσους τον γνώρισαν, πολύ περισσότερο για όσους τον έζησαν, η «περίπτωσή» του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «φαινόμενο» από τη στιγμή που διέγραψε έναν κύκλο δραστηριότητας με εντυπωσιακές και καταλυτικές επιρροές και επιδράσεις σε χιλιάδες οργανωμένους, αλλά και ανένταχτους ΠΑΟΚτσήδες, όπως επίσης και σε διοικήσεις, όντας ένας απλός νεαρός της πιάτσας που είχε αποκηρύξει τα γράμματα και έβγαζε το μεροκάματο στη λαχαναγορά. Εύφλεκτη ιδιοσυγκρασία, φανατικός (με όλη τη σημασία της λεξης) ΠΑΟΚτσής, πολύ σύντομα βρέθηκε στα χαρακώματα της μεγάλης μάχης κόντρα στο κατεστημένο, αναδεικνύοντας αρχηγικές τάσεις και οργανωτικές ικανότητες, οι οποίες μέσα σε λίγο χρόνο τον κατέστησαν αδιαφιλονίκητο ηγέτη της ασπρόμαυρης κερκίδας. Οι οργανωμένοι εκείνης της εποχής έχουν πολλά να πουν για τις θρυλικές «καθόδους των Μυρίων του Βορρά» με επικεφαλής τον βλοσυρό και ανυποχώρητο «στρατηλάτη» τους. Κι όλα αυτά που λένε δεν είναι υπερβολές ούτε μυθοπλασίες, γιατί τα έζησαν.
Οι νεότεροι, όπως εγώ προσωπικά διαπιστώνω, τον αποδέχονται με ιδιαίτερη περηφάνεια και θα ήθελαν μάλιστα να ζήσουν παρόμοιες εμπειρίες. Ο Μάκης Μαυρομιχάλης σε εκείνα τα χρόνια που φούντωσε η επανάσταση των Βορείων – όπως προαναφέραμε - ήταν επικηρυγμένος από τους Νότιους. Φυσιολογικό ήταν να έχει πολλές εποφές και συνεργασίες στον αγώνα αυτόν μαζί μου, γιατί ουσιαστικά ήμουν ο δεύτερος επικηρυγμένος από τη στιγμή που τα θρυλικά «Σπορ του Βορρά» εκείνης της εποχής (Κοράνι ή Πράβντα όπως τα έλεγαν οι αντίπαλοι και Ευαγγέλιο όπως τα χαρακτήριζαν οι ΠΑΟΚτσήδες) ήταν η ναυαρχίδα του ξεσηκωμού.
Οι επισκέψεις του στο γραφείο μου ήταν τακτικές. Οι ανακοινώσεις – απαντήσεις στους εγκάθετους και στα φερέφωνα του κατεστημένου γίνονταν μέσα από την εφημερίδα. Πέραν όλων αυτών, ο Μάκης ακολουθώντας πάντα τις προσωπικές του ανησυχίες και τους δικούς του προβληματισμούς, ήθελε να έχει (και είχε) ρόλο σε όλα σχεδόν τα θέματα που αφορούσαν τον ΠΑΟΚ. Είχε άποψη για όλα. Για τα μεταγραφικά, για τα διοικητικά και για τα οπαδικά. Μια άποψη που την «περνούσε» με τη δύναμη της επιρροής που είχε εκπροσωπώντας το πλέον δυναμικό κομμάτι του ΠΑΟΚ, τους οργανωμένους, Είναι αλήθεια πως ό,τι αποφάσιζε δεν είχε καθοδήγηση και γραμμή από κανέναν. Ηταν ανεξάρτητος και ανεξέλεγκτος. Σταθερό το μότο που είχε: «Ό, τι κάνω, το κάνω μόνο για τα τέσσερα γράμματα». Δε δυσκολευόταν καθόλου να βρεθεί απέναντι σε ηγέτες που ο ίδιος είχε πιστέψει και είχε βοηθήσει να αναρριχηθούν στον προεδρικό θώκο. Γι’ αυτόν όλα έμπαιναν στη ζυγαριά και το μόνο κριτήριό του ήταν αν ωφελούσαν ή έβλαπταν το σύλλογο. Εδωσε μάχη για να έρθουν στην Τούμπα πρόεδροι από τους οποίους περίμενε πολλά και όταν είδε πως δεν τον δικαίωναν ήταν ο ίδιος που οργάνωνε τα συλλαλητήρια για την αποπομπή τους. Τον έζησα και είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω πως για αυτόν πραγματικά τα τέσσερα γράμματα ήταν η απλή φιλοσοφία του και σχεδόν η ίδια του η ζωή. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ σε μία από τις πολλές επισκέψεις του πο ήρθε κοντά μου, μου έκελισε το μάτι και μου είπε: «Πρέπει να βοηθήσεις να φέρουμε στον ΠΑΟΚ τον Ξηροκρηνιώτη» (εννοώντας το Θωμά Βουλινό). Είναι καλό κόζι». Όπως επίσης, και τον τρόπο που οργάνωσε τη ματαίωση της μεταγραφής Τουρσουνίδη, που ήταν τελειωμένη για τον Παναθηναϊκό. Είχε τον τρόπο του να σε πείθει, γιατί έβλεπες ότι εκείνο που σου ζητούσε δεν είχε καμία άλλη σκοπιμότητα και σκέψη πέρα του ότι το έκανε για τον ΠΑΟΚ.
Πολλές φορές ζήτησε τη στήριξη της εφημερίδας για να αποκτηθούν μεγάλα ονόματα μεταγραφών όπως επίσης και λαοπρόβλητων προπονητών (Πίττας, Αλέφαντος κ.α.π.). Ολα όμως είχαν καθαρό σκεπτικό και αδιαμφισβήτητα ΠΑΟΚτσήδικο. Όπως προαναφέραμε μπορεί να βοήθησε να έρθουν κάποιοι αλλά διαπιστώνοντας ότι έκαναν ζημιά στην ομάδα του, αυτόματα γινόταν ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
Μεγάλος μαχητής, είτε σαν στρατιώτης είτε σαν στρατηγός, μια ζωή ο Μάκης Μαυρομιχάλης. Και η μοίρα όμως στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, του επεφύλασσε μια υπέροχη έκπληξη, μια ευλογία! Ο σύλλογός του, ο ΠΑΟΚ, που τον υπηρέτησε με τόση αφοσίωση, ήρθε και τον αγκάλιασε, τον απομάκρυνε από τον μεγάλο κίνδυνο, τον κράτησε όρθιο και του δίνει την ευκαιρία υγιής και ήρεμος να απολαύσει ό,τι πιο όμορφο μπορούσε να διανοηθεί και να περιμένει: Τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή και πιθανότατα και νταμπλούχο. Περαστικά σου Μάκη και να θυμάσαι ότι όσο υπάρχει (και θα υπάρχει για πολύ καιρό, το ευχόμαστε και το ελπίζουμε) Ιβάν Σαββίδης, ο ΠΑΟΚ δε θα ξαναπεράσει πέτρινα χρόνια.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
