Από το «όταν γυρίσουμε σε έναν μήνα στη Θεσσαλονίκη ο Αρης θα είναι πρώτος στον βαθμολογικό πίνακα», στο μυαλό των «κίτρινων» άρχισαν να μπαίνουν και τα ακραία σενάρια… παρηγοριάς: Ο,τι κι αν γίνει «από τη στιγμή που έχουμε Λαμία και Απόλλωνα στο «Κλ. Βικελίδης» δεν χάνεται η άνοδος», ψιθυρίζουν κάποιοι. Ανεξαρτήτως από τον αριθμό των ανθρώπων που θεωρούν μαξιλάρι τους δύο εντός έδρας αγώνες με τους πρωτοπόρους, η σκέψη και μόνο ενός τέτοιου σεναρίου δείχνει την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικογένεια του Αρη.
Δικαίως; Ίσως αναρωτηθούν κάποιοι. Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Κι όποιος επιχειρήσει να το απαντήσει, εάν θέλει, θα βρει πολλά επιχειρήματα προκειμένου να στρογγυλέψει τις γωνίες. Αλλωστε πάντα έτσι εξελίσσεται μία θεωρητική κουβέντα, όταν έχει ως θέμα το ποδόσφαιρο. Τεκμηριωμένο είναι μόνο το βαθμολογικό κέρδος ή η ζημία. Σ’ αυτή τη λογική ο Αρης είναι ο χαμένος της υπόθεσης στους αγώνες με τη Λαμία και τον Απόλλωνα. «Πέταξε» τρεις βαθμούς που τον υποχρεώνουν να βρίσκεται στην τρίτη θέση έχοντας δώσει το δικαίωμα να ανοίξει μία μεγάλη κουβέντα για την αγωνιστική αξιοπιστία της ομάδας και για την ορθολογιστική διαχείριση του ρόστερ. Ο σκληρός δίσκος του εγκεφάλου του κόσμου του Αρη δεν έχει αποθηκεύσει πέραν του ενός-δύο αγώνων από σχεδόν έναν γύρο Πρωταθλήματος.
Με ομάδες χαμηλότερης αγωνιστικής δυναμικής και μπάτζετ επιβίωσης, οι «κίτρινοι» έπαιξαν με τη φωτιά παρουσιάζοντας προβλήματα τόσο ανασταλτικά, όσο και στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Οσοι επιχείρησαν να απλώσουν δίχτυ προστασίας κάτω από την ομάδα, επικαλέστηκαν θέματα προσαρμογής των παικτών στην κατηγορία. Ο Αναστόπουλος «έχτισε» τις άμυνες του πάνω στην καθυστερημένη έναρξη του Πρωταθλήματος, αγνοώντας εσκεμμένα ότι οι συνθήκες προετοιμασίας των υπόλοιπων ομάδων δεν ήταν διαφορετικές. Η ουσία είναι ότι όλα ξεκινούν από τη διαχείριση του υλικού του Αρη, η οποία μεγαλώνει τις «μαύρες τρύπες» στο αγωνιστικό κομμάτι αντί να τις κλείνει.
FOCUS
Oι τιμωρίες των διαιτητών που αδικούν τον Αρη επιβεβαιώνουν τα σε βάρος τους φαλτσοσφυρίγματα και ότι οι «κίτρινοι» δεν είναι αμελητέο μέγεθος. Αυτά όμως μοιάζουν με παρηγοριά στον «άρρωστο», γιατί οι βαθμοί δεν γυρίζουν πίσω.