Στον σχεδιασμό των ποδοσφαιρικών ομάδων τα πράγματα δεν είναι απλά όπως στα μαθηματικά, όπου ένα κι ένα κάνουν δύο. Όλα προσεγγίζονται θεωρητικά με «οδηγό» τα στατιστικά στοιχεία και το σκάουτινγκ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το μεταγραφικό αποτέλεσμα θα πλησιάζει το επιθυμητό. Ενας ποδοσφαιριστής έχει πολλούς λόγους για να μην αποδώσει στη νέα του ομάδα, όσα και στην προηγούμενη.
Μπορεί να φταίει η προσαρμογή του, οι κλιματολογικές συνθήκες της νέας χώρας που θα αγωνίζεται, οι συνθήκες που θα βρει, μέχρι και το πόσο ικανοποιημένη θα είναι η σύντροφος από τη νέα πόλη όπου θα πρέπει να ζήσει. Με λίγα λόγια, άλλο είναι να βάζεις τα δεδομένα σ’ έναν μαθηματικό τύπο που είναι απομνημονευμένος στο p/c και να πατάς το enter και άλλο να προσπαθείς να κάνεις μία αξιόπιστη αγωνιστικά ομάδα, με ποδοσφαιριστές που έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και κουλτούρες.
Η όλη προσπάθεια μπορεί να μειώσει τους κινδύνους της αποτυχίας, αλλά δύσκολα θα τους εξαφανίσει. Γι’ αυτό και βλέπουμε ομάδες οι οποίες ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια για μεταγραφές στο τέλος κάνουν μία τρύπα στο νερό.
Πάντα πίστευα ότι σε μία ομάδα μπορεί να έχει πολυτιμότερη προσφορά ένας παίκτης-τίμιος εργάτης, με μέτριες αμοιβές, απ’ ότι ένας ακριβοπληρωμένος σταρ. Δεν υπάρχει κανόνας που να εγγυάται ότι ένας ποδοσφαιριστής που έχει ένα υψηλό συμβόλαιο θα δίνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο, ενώ ένας που έχει χαμηλότερες αμοιβές δεν θα «τρώει σίδερα». Δεν υπάρχει χειρότερος μύθος από το ότι οι παίκτες που είναι απλήρωτοι δεν κάνουν μέσα στο γήπεδο αυτά που πρέπει και μπορούν. Οσες έρευνες κι αν γίνουν θα βγει το ίδιο συμπέρασμα: οι ποδοσφαιριστές όταν μπαίνουν στο χορτάρι ξεχνούν όλες τις οικονομικές διαφορές που έχουν με τις διοικήσεις, σκέφτονται μόνο τον αγώνα και παίζουν το ποδόσφαιρο που ξέρουν. Αρκεί λοιπόν να ξέρουν.
Αρα η διάκριση μίας ομάδας δεν έχει να κάνει μόνο με το ύψος του μπάτζετ των μεταγραφών. Το ζήτημα είναι αν οι παίκτες που αποκτούνται μπορούν να κάνουν αυτά για τα οποία πληρώνονται. Γιατί αν δεν μπορούν, λίγη σημασία έχει πόσα μηδενικά έχει το νούμερο στο συμβόλαιο τους. Αν ίσχυε το αντίθετο θα βάζαμε κάτω τα μπάτζετ και θα διαμορφώναμε τον βαθμολογικό πίνακα του Πρωταθλήματος.
Επειδή όμως στο ποδόσφαιρο υπάρχουν παράγοντες τους οποίους δεν μπορείς να υπολογίσεις, οι ιδιοκτήτες έχουν ανάγκη από κάθε λογής «παράγκες» και τα σφυρίγματα-«δώρο» των διαιτητών.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η διαχείριση μίας ομάδας είναι δύσκολη υπόθεση. Ακόμη περισσότερο δύσκολο είναι να καταφέρνει ένα club να παίρνει το maximum των δυνατοτήτων απ’ όλους τους παίκτες. Το σημαντικότερο, να μπορεί να ξεπερνάει ανώδυνα τις όποιες κρίσεις θα βρει στον δρόμο του. Κι αυτοί είναι σημαντικοί λόγοι ώστε να μην χαίρονται οι φίλαθλοι μέσα στο κατακαλόκαιρο με τις ασκήσεις επί χάρτου. Ο πόλεμος έχει πολλές μάχες.
FOCUS
Ακριβώς 1.200 χιλιόμετρα οδικώς, θα χρειαστεί να διανύσει η ποδοσφαιρική ομάδα του Αρη προκειμένου κατά τη διάρκεια του δεύτερου σταδίου της προετοιμασίας να αγωνισθεί σε φιλικούς αγώνες. Αν αυτό οφείλεται σε κακό προγραμματισμό ή έχει στόχευση την αποκόμιση κάποιου οικονομικού κέρδους μόνο η διοίκηση το γνωρίζει, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι ό,τι το καλύτερο για τον οργανισμό των ποδοσφαιριστών.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (23/7/2018)
