Στο άρθρο επιχείρησα να κάνω έναν παραλληλισμό των αθλητικών θριάμβων και της χρόνιας δυσλειτουργίας του κράτους, σ’ όλα τα επίπεδα. Το άρθρο κατέληγε: «Δεν είναι άλλωστε το ευκολότερο πράγμα να αλλάξουν (οι αθλητικές επιτυχίες) τις ριζωμένες παθογένειες μίας ολόκληρης χώρας».
Πριν καλά καλά εκτυπωθεί η εφημερίδα, με λύπη διάβασα στα social media ανάρτηση ενός ατόμου που είναι καθηλωμένο επί 12 χρόνια σε αναπηρικό αμαξίδιο και αποφάσισε φέτος να ταξιδεύσει με πλοίο για τη Θάσο. Γιατί παρά τα κινητικά του προβλήματα πιστεύει, και καλά κάνει, ότι έχει δικαίωμα να ζει όσο το δυνατόν περισσότερες απολαύσεις. Τo δικαίωμα όμως αυτό του το αφαιρεί το ανάλγητο κράτος πού επιτρέπει να κυκλοφορούν μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς τις απαραίτητες υποδομές για τα άτομα με αναπηρίες.
Για την ιστορία, πριν δώδεκα χρόνια σε μια στροφή της ζωής ο 25χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος έξω από το σχολείο του το 7ο Λύκειο Καλαμαριάς, όπου ήταν μαθητής. Ενα αμάξι κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα επί της οδού Ανδριανουπόλεως, έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω σε τρεις μαθητές. Οι δυο τραυματίστηκαν ελαφρώς, αλλά ο Δημήτρης υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και αναγκάστηκε να γίνει ακρωτηριασμός του δεξιού χεριού του. Από τότε παραμένει καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, χωρίς όμως να έχει χάσει τις ψυχικές του δυνάμεις.
Εκτός άλλων σχολίων, αναδημοσιεύω αυτούσια την επιστολή του Δημήτρη Αντωνίου, με θέμα την απαξίωση πού βίωσε, την οποία προσυπογράφω. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για ένα, ακόμη, ελληνόπουλο το οποίο το τιμωρεί το ανάλγητο κράτος.
«Εμεινα ‘’παγιδευμένος’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μέσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί; Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ‘’έκαναν και χάρη’’ που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ‘’ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ’’ ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.
Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ‘’αδικίες’’-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…
Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε..».
Focus
Ο έχων ξεχωριστές γνώσεις περί του στίβου και σημαντική προσφορά στην ανάπτυξη του αθλήματος, κατά τα «πέτρινα χρόνια», Μπάμπης Ανδρεάδης, μου επισήμανε χθες ότι στις πρόσφατες ελληνικές επιτυχίες έχει συμμετοχή και η Ε.Ο.Ε η οποία και θέσπισε το πρόγραμμα «υιοθετήστε έναν αθλητή στον δρόμο για το Ρίο». Το πρόγραμμα πού προσέλκυσε περίπου 28 εταιρείες-χορηγούς για 55 αθλητές.