Τα είπαμε. Η πλάτη του Ηρακλή ,κολλημένη στον τοίχο, άρχισε να ματώνει πλέον από την προσπάθεια των παικτών του να ξεκολλήσουν από αυτόν. Γράφτηκαν πολλά το τελευταίο διάστημα από όλους μας, ειπώθηκαν αρκετά και συνέβησαν, κακά τα ψέματα, τέρατα και σημεία. Κάτω από τη συγκεκριμένη πίεση ξεχάστηκε η ομάδα. Ξάφνου όμως στα τελευταία παιχνίδια τα δυο με τη Βέροια και κυρίως αυτό με τη Λάρισα, διαπιστώθηκε πως δεν διέφερε και πολύ από αυτές και μάλιστα συγκρίσιμα θα έπρεπε να ήταν ψηλότερα στη βαθμολογία.
Ακόμη και η Κέρκυρα, η οποία έχει, όπως λένε την καλύτερη ομάδα από την τετράδα της επικίνδυνης ζώνης, δεν γνωρίζω πόσο φόβητρο θα ήταν, περισσότερο ψυχολογικό, για τους κυανόλευκους εάν και εφόσον, σε παιχνίδια, που δικαιούταν βαθμούς ή βαθμό τους κατακτούσε. Δεν τα κατάφερε είτε γιατί στο παρά πέντε έχανε ενώ προηγούνταν ή ισοφαριζόταν παρότι χαράμιζε γκολ με το τσουβάλι. Τα θέλω να πω εν κατακλείδι. Τα φόβητρα δημιουργούνται πάντα συνειρμικά. Το ταραγμένο μυαλό τα κατασκευάζει για πολλούς και διαφόρους λόγους, οι οποίοι στον Ηρακλή υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν σε υπερθετικό βαθμό. Η κατάσταση δείχνει να εξομαλύνεται. Οι παίκτες απέκτησαν ψυχολογία, χρειάζονται όμως και συνείδηση όχι τόσο της δύναμης τους, αλλά κύρια της αναγκαιότητας, αφού σθένος διαθέτουν.
Δεν θα εξηγήσω, ούτε θα προσπαθήσω να ψάλω παιάνες, αλλά για να διευρυνθεί ο ερεβώδης βαθμολογικός ορίζοντας της ομάδας, πρέπει σήμερα να κερδίσουν. Πως; Μα ακόμη και με εμφάνιση χαμηλών τόνων, αλλά δημιουργικών. Ψυχραιμία χρειάζεται στις όποιες φάσεις δημιουργηθούν και όπως τόνισα πριν, καθαρό μυαλό. Και πάλι θα θυμίσω πως το ζήτημα, δεν αφορά κανέναν άλλο, παρεκτός τους παίκτες και βεβαίως τον προπονητή τους Σάββα Παντελίδη.