Στην καθημερινότητά μου με διέπει ένας κανόνας τον οποίο τηρώ και στην επαγγελματική μου ενασχόληση. Αποφεύγω φανατικά τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, την έξαρση που αγγίζει τα όρια της φρενίτιδας. Ακόμη και αν το αποτέλεσμα, από το οποίο κρίνονται άπαντες, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο είναι θετικό.
Βάσει του προλόγου λοιπόν και του… ξεκαθαρίσματος της θέσης μου απέναντι στους αναγνώστες, δεν μπορώ να συμμετέχω στο ντελίριο που επικρατεί σε μεγάλη μερίδα του κόσμου του Ηρακλή. Μπορώ όμως πολύ εύκολα να εξάγω ένα συμπέρασμα, πόσω μάλλον μετά τη διεξαγωγή έξι επίσημων αγώνων για τη φετινή ομάδα που έχει δημιουργηθεί στον Ηρακλή. Πρώιμο μεν, ασφαλές δε όπως αναφέρει και ο τίτλος του άρθρου.
Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρος λοιπόν για το υπόλοιπο της αγωνιστικής χρονιάς είναι ότι ο Ηρακλής θα παρουσιάσει τις ίδιες αρετές. Non stop και χωρίς… εκπτώσεις.
Η άφθονη ποιότητα που διαθέτει και οι εναλλακτικές λύσεις που έχει στο έμψυχο δυναμικό του (αποδείχτηκε ήδη από πολύ νωρίς) δε διαπραγματεύεται, δεν αλλάζει, δεν «χάνεται». Πολύ απλά δε γίνεται, δεν μπορεί να συμβεί μεσούσης της περιόδου. Πώς δηλαδή να «εξαφανιστεί» η ικανότητα και αξία του Περόνε, του Ρομάνο, του Πουρτουλίδη, του Μπουκουβάλα, του Μπαρτολίνι και πάει λέγοντας; Υπάρχει περίπτωση ο Πασάς στην πορεία των αγωνιστικών υποχρεώσεων να ξεχάσει να βγάζει με εξωτερικό φάλτσο 40άρα μπαλιά ακριβείας στον Περόνε (βλέπε αγώνα με Ολυμπιακό Βόλου);
Η τις «μαγικές» κάθετες που άπαντες στον Ηρακλή είχαν ξεχάσει ότι υπάρχουν στο ποδόσφαιρο την προηγούμενη τριετία; Μπορεί να κοπούν ξαφνικά οι ντρίμπλες και οι… μπούκες εντός της αντίπαλης περιοχής των Τσιλιανίδη και Σιατραβάνη; Γίνεται να δούμε ξανά «γιόμες» και άναρχο τρόπο ανάπτυξης από τους «κυανόλευκους»; Όχι ρε παιδιά δεν μπορεί να συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Ούτε θα χρειαστεί η «αφεντιά» μου να τρέξει στο πιο κοντινό φαρμακείο για να αγοράσει κολλύριο. Για να μπορέσουν να αντέξουν τα μάτια μου τον πονόματο που μου προκαλούσε στο παρελθόν το «παιχνίδι» του Ηρακλή.