Όχι, δε έχω καμία διάθεση ζωγραφίσω με λέξεις μια εικόνα τύπου Γκουέρνικα. Και άλλωστε δεν είμαι δα και ο Πικάσο της λογοτεχνίας. Την άγρια και συνάμα σκληρή ομορφιά του ποδοσφαίρου θα αποτυπώσω στο χαρτί, αφού συχνά δεν κερδίζει ή δεν χάνει τουλάχιστον ο καλύτερος (η χθεσινή Νάουσα) στεκόμενος στα πρόσωπα που χθες διαμόρφωσαν το τελικό σκορ που ευνοούσε και ευτυχώς τον εκπεσόντα απ τον παράδεισο Ημίθεο.
Ετσι λοιπόν και ενώ δεν έφτανε που ο χρόνος κύλαγε βασανιστικά κατά του ανύπαρκτου χθες Ηρακλή, εκεί γύρω στο 81′ ο Γιαννίτσης, άθελα του βέβαια, στην προσπάθεια του να διώξει την μπάλα, αυτή πήρε φάλτσα και όδευε προς το αριστερό παραθυράκι της εστίας του Βοσνιάδη. Ο χρόνος σίγουρα θα πάγωσε γενικά για τους κυανόλευκους με τη θανατερή τροχιά της προς τα δίχτυα αφού αν κατέληγε σ΄ αυτά, αντίο όνειρα, αντίο οι τιτάνιες προσπάθειες ομάδας, φιλάθλων και διοίκησης. Και τότε ένα παλικάρι που ακούει στο όνομα Βοσνιάδης πετάχτηκε, αίλουρος πραγματικός πριν αυτή γράψει το καταδικαστικό 1-2 υπέρ της εκπληκτικής χθες Νάουσας.
Φυσικά ούτε το 1-1 ευνοούσε τους κυανόλευκους, αφού ο Αρης στο Παλαιοχώρι κέρδιζε εκείνη την ώρα, αν δεν κάνω λάθος, με 3-0. Να όμως που αυτή η εκπληκτική από κάθε άποψη απόκρουση του Βοσνιάδη έδωσε το δικαίωμα στους κυανόλευκους να επιστρέψουν στον παράδεισο, αφού στο ποδόσφαιρο σημαίνων παράγοντας στην έκβαση ενός αγώνα είναι το γνωστό «ποτέ μην πεις ποτέ». Ετσι ενώ οι Ναουσαίοι, που χθες αγωνιζόταν πάνω από τις δυνάμεις ,όντως με απαράμιλλο σθένος, τσαμπουκά και πονηριά, αλλά και με έξυπνη τακτική, είδαν με τη λήξη του κανονικού ματς την μπάλα ν΄ αναπαύεται στα δίχτυα τους εξαιτίας μιας στιγμιαίας αδράνειας της έως τότε σιδηράς άμυνας των φιλοξενουμένων, τον Κρυστάλλη, ύστερα από ασίστ του Μεντί, να σκοράρει για λογαριασμό του Ηρακλή. Πέραν των στιγμών που περιέγραψα, ως επίλογο, ένα μόνο θα αναφέρω. Η τύχη ή οι περιστάσεις, μια φορά βοηθούν. Από τώρα και στο εξής λοιπόν προσοχή. Σίγουρα η ομάδα ολοφάνερα περνάει μια κρίση ψυχολογίας και φυσικά ντεφορμαρίσματος. Δεν γνωρίζω τους λόγους.
Αν οφείλεται δηλαδή στην ήττα από τον Μακεδονικό ή σε κούραση ή σε εντελώς «ανυποψίαστους» λόγους. Ότι και να συμβαίνει πάντως θα θυμίσω τις δηλώσεις του Κρυστάλη για τη δύσκολη οπωσδήποτε συνέχεια. «Πέρασε ένας τελικός, μένουν άλλοι πέντε που πρέπει να τους κερδίσουμε». Ακόμη ανέφερε και τις πιθανές αιτίες που σίγουρα έδρασαν ανασταλτικά στην συνολική απόδοση της ομάδας.
«Ηταν πολύ δύσκολο παιχνίδι σε μία εβδομάδα με αλλαγές και αναταραχές. Ηταν κομβικό και έπρεπε να κερδίσουμε. Φάνηκε ότι ήμασταν προβληματισμένοι στον τρόπο ανάπτυξης, γιατί είχαμε κάποιες διαφοροποιήσεις και μεγάλη πίεση αλλά όπως λέει η παροιμία τέλος καλά, όλα καλά». Επειδή πάντως τα λόγια ουκ ολίγες φορές παραμένουν λόγια, οι κυανόλευκοι πρέπει να στρωθούν στη δουλειά στην τρέχουσα εβδομάδα και αφομοιώνοντας τα «θέλω» του προπονητή τους να παρουσιαστούν έτοιμοι στο εκτός έδρας ματς με τον Καμπανιακό, τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ως ανταγωνιστή και όχι σαν τον ουραγό του Πρωταθλήματος. Τέρμα τ΄αστεία εν ολίγοις.
