Πόσο υποκριτές είμαστε οι Ελληνες. Πόσο… μαλωμένοι με την αλήθεια. Πόσο δύσκολο μας είναι να παραδεχθούμε τα λάθη μας.
Εχουμε υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία επτά χρόνια κι αντί να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε τι δεν κάναμε σωστά, εμείς δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη, τις φορτώνουμε πάντα στους άλλους.
Ειδικά όταν… τολμάει κάποιος ξένος να μιλήσει για υπερβολές και εκτός λογικής συμπεριφορές ημών των Ελλήνων, γινόμαστε έξαλλοι, τον κατηγορούμε για κομπλεξισμό έως οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.
Παρακολούθησα τις οργισμένες αντιδράσεις που υπήρξαν για την δήλωση Ντάισελμπλουμ, ότι «οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δαπάνησαν όλα τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και μετά ζήτησαν βοήθεια»
Δεν ξέρω τι έγινε στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Ξέρω, όμως, πολύ καλά ότι στην Ελλάδα, πράγματι, ξοδεύτηκαν τρελά λεφτά «σε ποτά και γυναίκες» κι όποιος λέει το αντίθετο ή δεν κυκλοφόρησε ποτέ νύχτα ή, άγνωστο γιατί, λέει ψέματα.
Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια (1990-2008) η Ελλάδα ήταν ένα απέραντο μπουζουκτσίδικο. Οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών μαγαζιών έκαναν απίστευτους τζίρους. Οι καλλιτέχνες εισέπρατταν ασύλληπτα νυχτοκάματα. Στις πίστες δεν μπορούσες να περπατήσεις από τα… βουνά λουλουδιών.
Επιχειρηματίες, βιοτέχνες, εργολάβοι, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, καλοπληρωμένα στελέχη επιχειρήσεων, χτίζανε επί σειρά ετών ένα μύθο που κόστιζε δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Κι αυτά δεν συνέβαιναν μόνο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Συνέβαιναν και στην επαρχία. Εκεί όπου μεγαλοαγρότες και μεσαίου μεγέθους αγρότες, εισέπρατταν τις επιδοτήσεις και τις «κατέθεταν» στα νυχτερινά κέντρα, αλλά και σε άλλα… κέντρα, γεμάτα από γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Μην μου πείτε ότι δεν τα ξέρετε αυτά. Μην μου πείτε ότι πρώτη φορά τα ακούτε. Μην μου πείτε ότι σας είναι άγνωστο πως μέχρι και σπίτια χαλάσανε, επειδή τα λεφτά αντί να μπαίνουν στο οικογενειακό ταμείο πηγαίνανε στις κυρίες με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια.
Ολοι ξέρουμε τι γινόταν. Είτε γιατί έχουμε προσωπική άποψη, είτε γιατί ξέρουμε από φίλους και γνωστούς μας. Δεν θέλουμε, όμως, να το παραδεχτούμε. Διότι, ως… περήφανοι Ελληνες δεν φταίμε ποτέ για τίποτε. Φταίνε πάντα οι άλλοι. Ποτέ εμείς…
Ετσι και με τον Ντάισελμπλουμ. Σιγά μην επιτρέψουμε σ’ αυτό τον Ολλανδό που μας έχει ταλαιπωρήσει ως πρόεδρος του Eurogroup, να μας κουνάει το δάχτυλο και να μας μιλάει για τα λάθη μας.
Κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Μόνο εμείς μπορούμε να κουνάμε το δάχτυλο στους άλλους, διότι μόνο εμείς είμαστε θύματα της αδικίας και της ανισονομίας.
Μόνο εμείς…
