Η παρουσία του ΠΑΟΚ σε τελικό Κυπέλλου μπάσκετ είναι φυσικά, μία μεγάλη επιτυχία. Η παρουσία όμως, στου συγκεκριμένου ΠΑΟΚ… Συγκεκριμένου καθώς λειτουργεί και παράγει υπό συνθήκες με τις οποίες όλες οι άλλες ομάδες λειτουργούν και δεν παράγουν είναι μία μέγιστη επιτυχία.
Χρόνια τώρα ο συγκεκριμένος ΠΑΟΚ λειτουργεί και παράγει έργο υπό τέτοιες συνθήκες.. Φαίνεται δε, πως αυτή η λειτουργία κι αυτή η παραγωγή έχουν κοινό παρονομαστή την διοικητική του ηγεσία. Τούτο επειδή και κόουτς άλλαξε και παίκτες αλλάζει αλλά… Η διοικητική του ισορροπία δεν αλλάζει.
Κι επί Σούλη Μαρκόπουλου κι επί Ηλία Παπαθεοδώρου κι επί κάθε φουρνιάς παικτών ο ΠΑΟΚ άντεχε το υπέρβαρο φορτίο των χρεών του. Με έξοδα γενικά, υπέρογκα επέπλεε και κατά κανόνα πρωταγωνιστούσε. Έμοιαζε να έχει κρεμασμένη από μία πέτρα στους λαιμούς του ο «δικέφαλος». Να βουτά στο πέλαγος κάθε αγωνιστικής περιόδου. Να παλεύει με τα κύματα. Να επιβιώνει. Και να βγαίνει… ζωντανός από κάθε τέτοια δοκιμασία.
Εφέτος πάντως, η δοκιμασία ήταν η χείριστη όλων των υπό την διοίκηση Μπάνε Πρέλεβιτς εποχών. Πριν από αυτήν – βλέπετε – οι πλάτες (οι… τσέπες, για να λέμε την πάσα αλήθεια) του Ιβάν Σαββίδη στήριζαν το μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Εφέτος δεν καταγράφηκε ανάλογη στήριξη. Επί του παρόντος, δηλαδή,. Πιστεύουμε πως θα καταγραφεί! Για Ιβάν Σαββίδης μιλάμε…
Δεν κατέστησαν βέβαια, γνωστές οι αιτίες της μη επί του παρόντος μη καταγραφής.. Και το ζητούμενο δεν είναι αυτές. Το ζητούμενο είναι τι μέλλει γενέσθαι μετά τη μέγιστη επιτυχία με την παρουσία στον Τελικό…
Να μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλα μας. Όσο χοντρά κι εάν είναι… Φαινόμαστε. Αυτός ο στόχος ήταν πηγή ενέργειας για τον ΠΑΟΚ μέχρι τώρα. Η υποδειγματική διαχείριση του ρόστερ του από διοικητική και τεχνική ηγεσία συντήρησε αυτή την πηγή μέχρι τώρα. Από τώρα και μετά τι γίνεται;
Ο Μπάνε Πρέλεβιτς ήταν σαφής και κάθετος. Αποκάλυψε κάθε πτυχή του προβλήματος. Δεν ένιψε τα χείρας του. Όπως δεν τις ένιψε – εκπλήσσοντας μας θετικά - κι ο Ηλίας Παπαθεοδώρου. Για να δικαιωθεί ο Νίκος Σταυρόπουλος όταν κατά τη θύελλα της αντικατάστασης του Σούλη Μαρκόπουλου, μας είχε τονίσει: «Πίστεψε με. Βάζω και για τον Παπαθεοδώρου, όπως έβαζα και για τον Μαρκόπουλο το χέρι μου στη φωτιά»!
Τράβηξαν κουπί όλοι αυτοί. Άντεξαν Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλος, Καρακούσης, Ζουρνατζίδης, Καραμπέρης θύελλες. Έχουν μεγαλείο ψυχής αυτοί.
Και πέρυσι κι εφέτος το μπάσκετ του ΠΑΟΚ πίκρανε αλλά και γλύκανε πολλές φορές τον κόσμο του. Το… ταμείο όμως, κάθε χρονιάς έβγαλε περίσσευμα γλύκας. Τούτο δε, οφείλεται σε όλους στην ΚΑΕ. Υπερέβησαν εαυτούς. Ακόμη και παίκτες οι οποίοι πριν έρθουν στη Θεσσαλονίκη, στη Μακεδονία (την γνήσια της ιστορίας όχι τη μαϊμού της παραχάραξης της ιστορίας από την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών) , στη Βόρεια Ελλάδα και μάθουν περί ΠΑΟΚ… Ακόμη κι αυτοί «μπολιάστηκαν» στο πνεύμα του. Έργο και δη επικό, διοικητικής και τεχνικής ηγεσίας της ΚΑΕ. Χριτς, χρατς.
Όλοι στην ΚΑΕ δεν χρειάζονται συγχαρητήρια. Δεν έχουν ανάγκη επαίνους.. Χρειάζονται στήριξη. Δικαιούνται στήριξης παντί τρόπω. Θα είναι κρίμα κι άδικο η προσπάθεια τόσων χρόνων να πάει χαμένη. Να μην βρει και πάλι το μπάσκετ του ΠΑΟΚ τον δρόμο του. Ναι, ακόμη κι αυτόν, τον κακοτράχαλο κι ανηφορικό τον οποίο τραβούσε μέχρι εφέτος. Και να αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη…
Για να δούμε.., τι θα δούμε την επόμενη (του Τελικού) μέρα! Πως θα ξημερώσει.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (16/2)
