Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος ακούγοντας χθες τον Χρήστο Ζήφκα να μιλάει ανακουφισμένος για την λύση της συνεργασίας του με τον Καμπανιακό, καθώς θα αποφύγει να βρεθεί αντιμέτωπος με την ομάδα της καρδιάς του, τον Ηρακλή.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό στην εποχή μας να υπάρχουν άνθρωποι στο χώρο του ποδοσφαίρου που να είναι τόσο δεμένοι με μια ομάδα, να ταυτίζονται τόσο πολύ, να μην θέλουν ούτε να σκέφτονται πως μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή να βρεθούν αντίπαλοι της ομάδας που λατρεύουν.
Ο Ζήφκας φόρεσε 283 φορές τη φανέλα του Ηρακλή. Είναι μαζί με τον Μπάμπη Ξανθόπουλο στην πέμπτη θέση των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του Ηρακλή.
Τα έφερε έτσι η ζωή που ούτε ως ποδοσφαιριστής, ούτε ως προπονητής να παίξει κόντρα στον Ηρακλή.
Αυτός ήταν και ο λόγος που τις τελευταίες μέρες κάτι τον έτρωγε, καθώς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπήρχε περίπτωση ο Καμπανιακός που βρισκόταν χαμηλά στην βαθμολογία να κερδίσει τον Ηρακλή κι ο ίδιος να κάθεται στον πάγκο της ομάδας της Χαλάστρας.
Ηταν κυριολεκτικά… σανίδα σωτηρίας για τον Ζήφκα ο αποκλεισμός του Καμπανιακού στο κύπελλο της ΕΠΣΜ από τον Γ.Σ Ηλιούπολης, από μια ομάδα που μετρούσε 11 σερί ήττες πριν από αυτό τον αγώνα.
Μετά απ’ αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να μείνει άλλο στον Καμπανιακό. Άλλος στην θέση του θα ήταν στενοχωρημένος, προβληματισμένος που δεν τα κατάφερε σε μια αποστολή που ανέλαβε.
Ο Ζήφκας, όμως, έμοιαζε λυτρωμένος από τις εξελίξεις, χαρούμενος που η συγκυρία ήταν τέτοια ώστε να μην είναι την Κυριακή στον πάγκο του Καμπανιακού.
Δεν ξέρω αν θα αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα ο Ζήφκας αν ήταν προπονητής σε μια ομάδα της Superleague και χρειαζόταν να αντιμετωπίσει τον Ηρακλή.
Εχω την εντύπωση πως σε όσο δύσκολη θέση κι αν ερχόταν, θα έκανε… πέτρα την καρδιά του και θα προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση.
Επειδή, όμως, δεν αισθάνεται τον εαυτό του ως επαγγελματία προπονητή, γι’ αυτό και κυριαρχεί το συναίσθημα, η αγάπη για τον Ηρακλή, η αδυναμία να τον αντιμετωπίσει.
Όπως και να ‘χει, είναι πολύ ωραίο στην εποχή του απόλυτου, του σκληρού επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρο, να υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Ζήφκα, που να βάζουν το συναίσθημα πάνω από την λογική.