Πιο πολύ πάθος από τους παίκτες του ΠΑΟΚ, σε σχέση με προηγούμενους αγώνες, δεν είδαμε χθες. Πιο καλό ποδόσφαιρο δεν είδαμε. Ούτε πιο πολλά τρεξίματα, ούτε πιο καλή ανάπτυξη, ούτε ταχύτητα, ούτε φαντασία, ούτε περισσότερη... αυτοπεποίθηση. Είδαμε, εν ολίγοις, μία από τα ίδια. Μια ομάδα με τα ίδια αγωνιστικά προβλήματα και τις ίδιες αρετές.
Είδαμε, όμως, ταυτόχρονα, τον ΠΑΟΚ να κερδίζει τον Ατρόμητο, έστω τον ελλιπή Ατρόμητο και να «σκαρφαλώνει» στην κορυφή της βαθμολογίας, ισοβαθμώντας με την ΑΕΚ. Οπότε μπαίνει το ερώτημα: Πρέπει να διυλίζουμε τον κώνωπα και να μένουμε πολύ στην απόδοση, ή να μας ενδιαφέρει να κερδίζονται οι βαθμοί; Μήπως πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι, λίγο-πολύ, αυτό θα είναι το ποδόσφαιρο που θα παίζει ο ΠΑΟΚ και να στρέψουμε όλοι την προσοχή μας στο... σακούλι, που πρέπει να γεμίσει φασούλι-φασούλι, για να επιτευχθεί τελικά ο στόχος της κατάκτησης του Πρωταθλήματος;
Συμφωνώ ότι από εδώ και πέρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι αυτό που κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, ενδιαφέρει είναι να έρχονται οι βαθμοί σε κάθε αγώνα. Απλά πιστεύω ότι αν μια ομάδα δεν μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο έχει λιγότερες πιθανότητες (και δυνατότητες) να κερδίζει τους βαθμούς. Επίσης πιστεύω ότι αν ο ΠΑΟΚ βελτιώσει την απόδοσή του θα κάνει περίπατο για τον τίτλο, γιατί τότε θα έχει μεγάλη ποιοτική διαφορά από τους ανταγωνιστές του. Κι αυτό, με βάση την εικόνα που μας έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ.
Χθες η νίκη κατακτήθηκε. Εκανε το πέναλτι ο πιτσιρικάς του Ατρόμητου, έγινε και η καραμπόλα στο γκολ του Κάμπος, ήρθε το 2-1. Θα μπορούσε, όμως, να μην έρθει. Θα μπορούσαν να χαθούν δύο ή τρεις βαθμοί και τότε θα μιλούσαμε για μια νέα «αυτοκτονία». Δεν θα ήταν δύσκολο να συμβεί γιατί ο ΠΑΟΚ, με το ποδόσφαιρο που έπαιξε, δημιούργησε και έχασε, εκτός από τις φάσεις των γκολ, τρεις μόνο καλές ευκαιρίες. Δύο με τον Ελ Καντουρί και τον Κάνιας, που σούταραν απελπιστικά άουτ και μία με την κεφαλιά του Μάτος που απέκρουσε πάνω στη γραμμή ο Ρισβάνης. Αν βάλουμε και το σουτ του Ελ Καντουρί που απέκρουσε ο Γιαννιώτης, πάμε στις τέσσερις ευκαιρίες. Με τη «μισή» ομάδα του Ατρόμητου, που αποτελείτο από νεαρούς κυρίως και άπειρους παίκτες, είναι λίγες. Για μένα, ο επίδοξος πρωταθλητής ΠΑΟΚ αυτά τα ματς πρέπει να τα «καθαρίζει» εύκολα, προσφέροντας και καλό θέαμα, για να ευχαριστεί τον κόσμο και όχι να τον ταλαιπωρεί και να τον αγχώνει, παλεύοντας να πάρει τη νίκη με την ψυχή στο στόμα.
Υστερα, είναι και τα εκτός έδρας ματς. Σε όλα τα μέχρι στιγμής εκτός έδρας, οι ευκαιρίες του ΠΑΟΚ ήταν πολύ λιγότερες. Και ήταν πολύ λιγότερες γιατί, πολύ απλά, ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να παίξει ποδόσφαιρο. Ούτε στη Λιβαδειά, ούτε στη Λάρισα, ούτε με τον Απόλλωνα, ούτε στα ντέρμπι με Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Και δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι ακόμη ο πρωτοπόρος ΠΑΟΚ δεν έχει ούτε μία νίκη μακριά από την Τούμπα. Αν είχε τρεις νίκες σ’ αυτά τα πέντε παιχνίδια, θα ήταν ήδη το φαβορί για τον τίτλο. Και ρωτώ: Αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε καλή μπάλα, θα ήταν τόσο δύσκολο να κερδίσει Λιβαδειά, Απόλλωνα, Λάρισα και έστω να μη χάσει από το Ολυμπιακό και ΑΕΚ; Οχι βέβαια.
Αρα, δεν πρέπει κανείς να βολεύεται με τις νίκες στην Τούμπα, ούτε και να παραβλέπει τις αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας. Και μιλάω για τον Λουτσέσκου και τους παίκτες, που και οφείλουν και μπορούν να βελτιωθούν για να κερδίζουν πιο εύκολα και να κερδίζουν μέσα – έξω. Αν δουν σε βίντεο το χθεσινό ματς δεν θα το ευχαριστηθούν, αλλά θα... κουραστούν. Οπως κουράστηκε και ο κόσμος. Πολύτιμη η νίκη, πολύτιμη η κάθε νίκη, αλλά η νίκη δεν μπορεί να έρχεται πάντα χωρίς καλή απόδοση...
