Το γελοίο (η ραδιουργία αποτροπής μιας οποιασδήποτε εκδήλωσης σε καιρούς δημοκρατίας) είναι το σοβαρό ( μια ενδεχόμενη εκτροπή) που εκφυλίστηκε, είναι το ιερό (η αναγκαία πρόθεση αποτροπής της) που εξετράπη σε φαιδρότητα.
Είναι η αφορμή της ντε φάκτο ατομικής ελευθερίας που έγινε έτσι κατασταλτική πανουργία. Το γελοίο είναι τα σκισμένα λάβαρα (μετά τη χθεσινή κατάρρευση των εμποδίων) που περιφέρονται ωσάν νικηφόρες σημαίες μετά την ήττα. Το γελοίο είναι η άρνηση της αποδοχής της. Είναι η έπαρση αυτής της άρνησης. Το γελοίο διαγράφει, αγνοεί, περιπαίζει.
Το υπερφίαλο (η πίστη δηλαδή πως μια απαγόρευση είναι δυνατόν να σταματήσει το συνταγματικό δικαίωμα) αγκαλιά με το γελοίο γίνεται υπεροπτική θρασύτητα και μεταπίπτει σε χυδαιότητα κατά των δικαιωμάτων του λαού. Το τίποτα ( η δήθεν κυβερνητική βούληση) ψάχνει και αυτό έναν τρόπο να υπάρξει. Γι' αυτό και κατασκευάζει στιγμές αντάξιες του εαυτού του. Μέχρι και ένας υφυπουργός στρατεύτηκε στο πλευρό όσων επιχείρησαν να σταματήσουν (δι ευνοήτους λόγους και όχι ουσιαστικούς) τον δρόμο στους κυανόλευκους φιλάθλους προς την υποχρέωση και τη θέληση να στηρίξουν την ομάδα τους.
Η αντίδραση στην τυφλή παρεμπόδιση του δικαιώματος έφερε και τις απειλές για συλλαλητήριο κατά συγκεκριμένης εταιρίας που λέγεται ότι πριμοδοτεί τον Αρη Παλαιοχωρίου, η οποία εταιρία αφού ονειρεύεται μια ομάδα σε επαγγελματική κατηγορία θα έπρεπε να φροντίσει και για ένα γήπεδο της προκοπής και όχι το συγκεκριμένο το οποίο εξυπηρετεί συγγενείς και φίλους νηπίων που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ποδόσφαιρο. Ο εχθρός λοιπόν του γελοίου είναι το νόημα. Η μάχη για το περιεχόμενο. Και αυτό είναι πέρα από την αξιοπρέπεια της ατομικής συνείδησης, είναι πέρα από την επίγνωση της σοβαρότητας και της τραγικότητας της οποιασδήποτε μάχης σε μια συλλογικότητα.
ΧΘΕΣ ΛΟΙΠΟΝ το νόημα της επιθυμίας των κυανόλευκων φιλάθλων να ενισχύσουν την ομάδα του σεμνά και ταπεινά μετέτρεψε το γελοίο (μεθοδεύσεις, απαγορεύσεις, επιστράτευση αστυνομικών δυνάμεων για ψύλλου πήδημα κ.α.) σε ένα προσωπικό θρίαμβο, αναδεικνύοντάς το. Αφού παρά τα πολλαπλά μπλόκα ακόμη και σε οικογένειες, άσχετους εκδρομείς, ακόμη και σε ποδοσφαιριστές (π.χ. Ρεβυθόπουλος), πολλοί ήταν οι φίλοι του Ηρακλή που βρέθηκαν – τελικά – στο Παλαιοχώρι και δημιούργησαν ατμόσφαιρα έδρας στο γήπεδο. Βρέθηκαν τόσο στη μικρής χωρητικότητας κερκίδα του γηπέδου, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο, στηρίζοντας την ομάδα στην προσπάθειά της.
Μπορεί να μην νίκησε ο Ηρακλής, αλλά ο στόχος του επετεύχθη, αφού πλέον αυτός διαθέτει το ατού της πρωτιάς, μιας και ο φιλόδοξος προστατευόμενος των «θεσμών» χρωστάει το ρεπό του κι έτσι ακόμη μια πιθανή ισοβαθμία δεν τον ευνοεί. Σε ότι αφορά τον αγώνα κατά την γνώμη μου ίσχυσε το γνωστό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» Ο Ηρακλής δεν κατόρθωσε σε κανένα σημείο του αγώνα να καταστεί έντονα απειλητικός και διεκδικητικός, ως προς την κατάκτηση της νίκης, ωστόσο πέτυχε να περιορίσει τις διαθέσεις των γηπεδούχων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να έχουν άλλη επιλογή από την κατάκτηση των τριών βαθμών.
Ο οποίος Αρης να μεν δημιούργησε καταστάσεις για γκολ στην εστία του Βοσνιάδη, με κορυφαία εκείνη του 44΄, όταν ο Καρλόπουλος βγήκε μόνος απέναντι του τερματοφύλακα αλλά η πρόθεσή του να σκοράρει με το κεφάλι ήταν ατυχής, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Κοντολογίς οι κυανόλευκοι πρόσεξαν τα νώτα τους, οργανώθηκαν καλύτερα και όσο κυλούσε το παιχνίδι, άλλαξαν σχηματισμούς και πρόσωπα στο σχήμα τους (οι αρχικές επιλογές, με Καστριτσέα και Μεντί στην ενδεκάδα, δεν «βγήκαν») και πέρασαν χωρίς δυσάρεστες συνέπειες από τη Χαλκιδική. Τώρα πλέον εκείνο που χρειάζονται είναι εννέα βαθμούς στα εναπομείναντα τρία παιχνίδια. Αρα είναι εκείνοι που κρατάνε την πρωτιά στα χέρια τους και όχι ο Αρης Παλαιοχωρίου και ο νοών νοείτω
