Η ποιότητα της ομάδας είναι το σημαντικό, όχι το σύστημα

Ατέλειωτες ώρες μπορούμε να συζητάμε, στα καφενεία ή οπουδήποτε αλλού, αν ανοίξουμε την κουβέντα περί συστημάτων, διατάξεων, ρόμβους, ορθογώνια και παραλληλόγραμμα. Ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη συζήτηση για...  «μπαλαδόφατσες», για ειδήμονες, για δήθεν ειδήμονες, για προπονητές της κερκίδας, αλλά και για κανονικούς  προπονητές, που προβάλλουν καθ’ υπερβολήν τη σπουδαιότητα του ρόλου τους στο ποδόσφαιρο, μην μπορώντας να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι επισκιάζεται από τον κυρίαρχο ρόλο που παίζουν οι ποδοσφαιριστές. 

Ανέκαθεν παραδεχόμουν τους προπονητές, μεταξύ των οποίων και πολλοί διάσημοι, που δηλώνουν δημοσίως ότι τα περί συστημάτων, τακτικής και στρατηγικής, αποτελούν τρίχες κατσαρές μπροστά στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές και στο αν και κατά πόσο μπορούν να ανταποκριθούν πάνω στο χόρτο. Είτε εφαρμόζοντας πιστά τα συστήματα, τους σχηματισμούς και τις στρατηγικές, είτε αυτοσχεδιάζοντας με τις δικές τους εμπνεύσεις και τις τεχνικές αρετές τους.

Διότι, ποια αξία μπορεί να έχει το όποιο σύστημα αν η ποιότητα των παικτών δεν είναι αρκετή για να το υπηρετήσει; Τι ρόλο μπορεί να παίζει η διάταξη αν οι παίκτες είναι «λίγοι»; Μια ομάδα αδύναμη αγωνιστικά, με παίκτες χαμηλού επιπέδου, όποιο σύστημα, όποια διάταξη και όποια στρατηγική ακολουθήσει, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ενώ μια ομάδα γεμάτη από ποιοτικούς παίκτες, μπορεί άνετα να εφαρμόζει τα πάντα, ή, ανά περίσταση, να επιλέγει τι της ταιριάζει περισσότερο. Μια ομάδα, δηλαδή, με παίκτες που μπορούν να ανταποκριθούν θετικά σε ό,τι και να ζητήσει ο προπονητής, ή, ξεφεύγοντας από τις θεωρίες του προπονητή, κερδίζουν τα ματς με τις προσωπικές εμπνεύσεις τους.

Χθες ο Στανόγεβιτς δοκίμασε στην Ολλανδία, στο φιλικό με τη Γάνδη, το 3-4-3. Η εικόνα της ομάδας δεν ήταν καλή και, όπως ήταν λογικό, ο Σέρβος κόουτς δεν ικανοποιήθηκε. Μετά το ματς δήλωσε ότι το 3-4-3 θα είναι εναλλακτική λύση και ότι ο βασικός σχηματισμός της ομάδας θα είναι το 4-4-2.

Το χθεσινό, βέβαια, ήταν το δεύτερο μόλις τεστ. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Θα τεστάρει, θα ξανατεστάρει και κάπου θα καταλήξει. Αλλωστε, θα προστεθούν κι άλλοι παίκτες στην πορεία, οπότε θα ξέρει αν και πόσες εναλλακτικές λύσεις μπορεί να έχει, με βάση το ρόστερ που συνολικά θα διαθέτει.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, δεν είναι με ποια διάταξη θα παίζει ο ΠΑΟΚ. Είναι να μπορούν οι παίκτες να τα βγάζουν πέρα απέναντι σε όλες τις συνθήκες, απέναντι σε όλους τους αντιπάλους, μέσα σε όλες τις έδρες. Και για να τα βγάζουν πέρα, πειθαρχώντας στο σύστημα που αποφάσισε ο προπονητής, ή κερδίζοντας τα ματς με κάποιες δικές τους πρωτοβουλίες, χρειάζεται να έχουν ποιότητα. Να είναι αληθινά μεγάλοι παίκτες.

Με όσο τον δυνατόν αληθινά ποιοτικούς παίκτες πρέπει να γεμίσει το ρόστερ του ΠΑΟΚ και τα συστήματα θα βρεθούν. Αλλιώς, θα... αμπελοφιλοσοφούμε μάταια, παριστάνοντας τον Μουρίνιο και τον Ζιντάν. Γιατί, για φανταστείτε πόσο λάθος θα ήταν να αποδώσουμε τη χθεσινή εικόνα του ΠΑΟΚ στο... 3-4-3. Ρωτάω με δύο παραδείγματα: Για το ότι ο Ζάιρο ήταν... αλλού γι’ αλλού, το 3-4-3 έφταιγε; Η, μήπως, έφταιγε το 3-4-3 για το ότι κοτζαμάν Πρίγιοβιτς ήταν σα να μην έπαιζε, όταν επί 45 λεπτά δεν βρήκαν τρόπο οι υπόλοιποι να του δώσουν την μπάλα;