Η τραγική ειρωνεία για τον Άρη είναι ότι κρατήθηκε όρθιος στο ημίχρονο όπου είχε άκρως παθητικό ρόλο στο παιχνίδι κι έχασε το παιχνίδι στο καλό του 45πτο. Γιατί στο πρώτο ημίχρονο οι παίκτες του Άρη έδειχναν σαν ναυαγοί στην ανοιχτή θάλασσα ευελπιστώντας σε μια βοήθεια, καθώς ήταν ανήμποροι να τραβήξουν φρένο στον καταιγιστικό ρυθμό που είχε ο ΠΑΟΚ ο οποίος μάλιστα άντλησε δύναμη και από τα πολλά ατομικά λάθη. Ο δε Πάκο Ερέρα έδειξε ξεκάθαρα με την 11αδα του ότι στο μπροστινό μέρος του μυαλού του ήταν το ανασταλτικό κομμάτι, επένδυσε στην κόντρα επίθεση, έτσι προέκυψε το γκολ. Θα μπορούσε να είχε δικαιωθεί απόλυτα αν ο Αρης είχε ώριμη συμπεριφορά σε αντίστοιχες ευκαιρίες.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια άλλη ιστορία. Ο Πάκο Ερέρα αποφάσισε να αλλάξει λογική με τη χρησιμοποίηση του Ματίγια. Ο δε Λουτσέσκου μάλλον ένιωσε πανηγυρικά δικαιωμένος με τις επιλογές της 11αδας καθώς οι δικοί του παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο δεν προσέφεραν τίποτε απολύτως.
Ο Ματίγια άλλαξε τις ισορροπίες, ο Αρης απέκτησε τον έλεγχο του κέντρου. Ο ΠΑΟΚ απέδειξε την ωριμότητά του, γιατί είναι μια ομάδα… τριών χρόνων και ουσιαστικά έβαλε όλα τα λεφτά του στις 1-2 κόντρες. Θα μπορούσε να είχε εκτροχιαστεί αν ο Γιουνές έκανε (έστω) κάτι καλό, ευστοχώντας στο πέναλτι. Θα μπορούσε επίσης να μείνει πίσω στο σκορ και σε άλλες φάσεις που ακολούθησαν.
Είχε όμως την τύχη με το μέρος του. Ο συνδυασμός της τύχης με την κακή αντίδραση του Βαλεριάνου στη φάση του δεύτερου γκολ του ΠΑΟΚ (σ. σ. έδωσε όλο τον χώρο στον Ουάρντα για να δημιουργήσει για τον Ελ Καντούρι) έδωσαν στον ΠΑΟΚ αυτό που απελπισμένα αναζητούσε. Ο Αρης έκανε δύο λάθη μαζεμένα, επί της ουσίας όμως πλήρωσε την απειρία του σαν ομάδα. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε πλησίασε στο Πρωτάθλημα, ο Άρης το χειροκρότημα του κόσμου. Άξιζε περισσότερα αλλά… ποιος είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα;
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (22/10)
