Καμιά απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει για αυτό που είδαμε χθες στη Ριζούπολη από τον ΠΑΟΚ.
Ο Δικέφαλος κατάφερε να πετάξει άλλους δυο πολύτιμους βαθμούς και φυσικά δεν μπορεί να επικαλεστεί την ατυχία επειδή η μπάλα σταμάτησε δυο φορές στο δοκάρι.
Ο Απόλλωνας έπαιζε από το 33' με παίκτη λιγότερο και αν εξαιρέσουμε το διάστημα που ακολούθησε της αποβολής μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, ο ΠΑΟΚ δεν το εκμεταλλεύτηκε.
Αυτό φυσικά που εκνεύρισε περισσότερο, είναι ο τρόπος που αγωνίστηκε ο Δικέφαλος στο δεύτερο ημίχρονο. Απαντες θα περίμεναν ο ΠΑΟΚ να πιέσει, να κλείσει στην άμυνα του τον αντίπαλο και να κάνει φάσεις για γκολ.
Και τί είδαμε; Μια κεφαλιά του Βαρέλα στο 50' και από εκεί και πέρα δυο φάσεις στις καθυστερήσεις. Σπατάλησε δηλαδή κάτι παραπάνω από σαράντα λεπτά για να απειλήσει και να κάνει αυτό που ήταν το αυτονόητο.
Φυσικά για ένα ακόμη παιχνίδι (το είδαμε στο ματς της Σουηδίας) είχαμε και λάθος διαχείριση του αγώνα από τον Λουτσέσκου. Αναίτια η αλλαγή του Μπίσεσβαρ, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός παίκτης που θα μπορούσε να κατεβάσει τη μπάλα και να κάνει και μια κάθετη μπαλιά στην αντίπαλη περιοχή.
Το ίδιο λάθος έκανε και στο Εστερσουντ ο Ρουμάνος. Ο Πρίγιοβιτς ποτέ δεν τροφοδοτήθηκε, ο Μακ άργησε να μπει και ο Κάμπος παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο την στιγμή που μπορούσε να δώσει βοήθειες ο Λημνιός.
Αυτό που εκνευρίζει περισσότερο, είναι ότι είδαμε έναν.... soft από κάθε άποψη ΠΑΟΚ. Είχε την ευκαιρία να πατήσει κορυφή και όμως είδαμε μια ομάδα σε χαμηλό τέμπο.
Και όλα αυτά ενώ είχαν προηγηθεί δυο εβδομάδες ξεκούρασης και δουλειάς. Και δεν είδαμε κανένα σημείο βελτίωσης. Και αυτό είναι που ξενερώνει ακόμη περισσότερο.