Ανέτοιμη η Εθνική, έχασε με κατεβασμένα χέρια από τη Ρουμανία.
Πιο ανέτοιμος απ’ όλους, όμως, ήταν ο Ρανιέρι. Εντελώς αδιάβαστος. Και σαφώς παρασυρμένος από κακούς συμβουλάτορες. Οι οποίοι τον «παραμύθιασαν» για την αξία παικτών που δεν είχε προλάβει να «μελετήσει» ο ίδιος.
Δεν καταλογίζω καμία σκοπιμότητα στον Ιταλό τεχνικό και εύχομαι μέσα στον επόμενο μήνα να μάθει καλύτερα το μάθημα, ώστε να αποκτήσει ασφαλές κριτήριο για τις αξιολογήσεις του. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η ομάδα που παρουσίασε δεν διέφερε από ρώσικη σαλάτα και ότι υπήρχαν πολλές επιλογές του που ήταν από περίεργες έως εντελώς ακατανόητες.
Πιο ανέτοιμοι από τους διεθνείς ήταν ο Μήτρογλου και ο Σαμαράς. Επαιξαν όμως και οι δύο στην αρχική ενδεκάδα. Κι όταν αποφάσισε ο Ιταλός να «φορτώσει» την επίθεση, προτίμησε τον Διαμαντάκο, με δυο εμφανίσεις όλες κι όλες στον Ολυμπιακό και διατήρησε στον αγωνιστικό χώρο τον Μήτρογλου, «ξεχνώντας» στον πάγκο τον Αθανασιάδη, που, με το «καλημέρα» στη νέα αγωνιστική περίοδο, έδειξε ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση.
Από την άλλη, χρησιμοποίησε τον Μάνταλο, που πήρε ξαφνικά το βάπτισμα του πυρός σε επίσημο και κρίσιμο ματς. Η ένταξη στην Εθνική γίνεται σταδιακά, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις ομάδες, σε όλον τον κόσμο. Οσο για το πώς τόσο καιρό δεν ήταν χρήσιμος στην Εθνική ο Μάνταλος, αλλά έγινε απαραίτητος από τη στιγμή που πήρε μεταγραφή για την ΑΕΚ, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Ολοι οι επιθετικοί μας «εξαφανίστηκαν», δεδομένης της αδυναμίας των χαφ να οργανώσουν ορθόδοξα το παιχνίδι, απέναντι στην καλά στημένη ρουμάνικη άμυνα. Το πρόβλημα βρισκόταν σαφώς στη μεσαία γραμμή, από την οποία έλειπε ο παίκτης – ηγέτης, που θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες, όπως έλειπε και η φρεσκάδα εξ αιτίας ίσως της εποχής. Φοβάμαι πως όποιοι και να έπαιζαν μικρή διαφορά θα είχε και η εικόνα της Εθνικής μας θα ήταν πάνω – κάτω η ίδια.
Ωστόσο, όταν βρίσκεσαι πίσω στο σκορ από νωρίς, όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς εύκολα να δημιουργήσεις ευκαιρίες και όταν δεν υπάρχει ο κόσμος, που, με τον παλμό του, μπορεί να σε ωθήσει, παίκτες που μπορούν με το τίποτε και από το πουθενά να σκοράρουν, είναι απαραίτητοι. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι το μεγαλύτερο λάθος του Ρανιέρι ήταν η μη χρησιμοποίηση του Αθανασιάδη.
Καλώς επιστράτευσε τον Κονέ και τον Χριστοδουλόπουλο (που κακώς, όμως, δεν τους ξεκίνησε), διότι ήλπιζε ότι η ομάδα θα γίνει πιο δημιουργική, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος να αφήσει στο χόρτο έως το τέλος τον βαρύ και ασήκωτο Μήτρογλου, υποχρεώνοντας τον Κλάους να δει όλο το ματς από τον πάγκο. Κι ας μην υπάρχει πιο ικανός σκόρερ αυτή τη στιγμή στο ελληνικό Πρωτάθλημα…
