«Όταν κάνεις λάθη, σ’ αυτό το επίπεδο, τα πληρώνεις», μας είπαν μετά το προχθεσινό 1-4 στην Τούμπα ο Ραζβάν Λουτσέσκου και οι παίκτες του. Είπαν, δηλαδή, το αυτονόητο, που δεν χρειαζόταν να το πουν για να ξέρουμε όλοι ότι ισχύει.
Το ζήτημα είναι γιατί έγιναν αυτά τα παιδαριώδη λάθη από τον Πασχαλάκη και τον Βαρέλα. Γιατί ο Πασχαλάκης ενήργησε με ακατανόητο τρόπο σε μια στιγμή που δεν κινδύνευε καν να δεχτεί γκολ, παρά μόνο να βγει η μπάλα κόρνερ και γιατί ο Βαρέλα επέμενε, σε δύο περιπτώσεις, να σπρώχνει και να τραβάει από τη φανέλα τον αντίπαλο, αντί να σηκωθεί για να πάρει την κεφαλιά.
«Η διαφορά ήταν στη διαχείριση της πίεσης», εξήγησε ο Λουτσέσκου. Δεν δικαιολογείται όμως τόσο μεγάλη διαφορά. Διότι ενώ αρχίζει το ματς και υπάρχει μόνο ο ΠΑΟΚ, ο οποίος μάλιστα προηγείται με ένα καταπληκτικό γκολ, με αποτέλεσμα οι παίκτες της Μπενφίκα να τα χάσουν, στην κυριολεξία, ξαφνικά αρχίζουν οι γκάφες όχι από τους Πορτογάλους αλλά από τους δικούς του παίκτες. Όμως, μετά το 1-0 το άγχος λιγόστεψε πολύ για τους παίκτες του ΠΑΟΚ και αυξήθηκε ανάλογα για τους παίκτες της Μπενφίκα. Και ύστερα, πώς ο ΠΑΟΚ, με μεγαλύτερη πίεση και άγχος έπαιζε μονότερμα την Μπενφίκα επί 15 λεπτά και πώς κατάφερε να προηγηθεί όχι από τύχη, αλλά με ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γκολ;
Τα περί διαχείρισης της πίεσης τα ακούω βερεσέ. Και επειδή αυτό το παιχνίδι διήρκεσε ουσιαστικά μόνο 24 λεπτά, μέχρι να γίνει δηλαδή το 1-2, η αλήθεια είναι μία και μπορούμε να την αποτυπώσουμε με ελάχιστες μόνο λέξεις: Η ομάδα αδικήθηκε κατάφωρα από δύο αβίαστα προσωπικά λάθη δύο παικτών της.
Εξίσου κατακριτέοι είναι ο Μάτος που δεν έμαθε ακόμη να αποφεύγει τις κάρτες, ο Λημνιός που ήθελε αλλά δεν μπορούσε, ο Ελ Καντουρί που… δεν υπήρχε, ο Κάνιας που δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε ταχείς και δεξιοτέχνες αντιπάλους, αλλά ο Πασχαλάκης και ο Βαρέλα ήταν αυτοί που καταδίκασαν τον ΠΑΟΚ και τον υποχρέωσαν να χάσει άδοξα την πρόκριση. Δύο από τους κορυφαίους παίκτες στα πέντε ματς που είχαν προηγηθεί (μαζί με Πέλκα, Κρέσπο και Πρίγιοβιτς), ήταν οι δράστες της «αυτοκτονίας». Δέχτηκαν κύμα επιθέσεων στη Λισαβόνα και άντεξαν. Στην Τούμπα, χωρίς καν φάση, παρασύρθηκαν σε γκάφες. Το «γιατί» δεν θα βρει ποτέ απάντηση. Όπως δεν θα βρει απάντηση και το γενικότερο ερώτημα: Γιατί, άραγε, ο ΠΑΟΚ βρίσκει, στην πιο κρίσιμη στιγμή, τον πιο απίθανο τρόπο για να δεχτεί κοροιδίστικα γκολ;
Μοιάζει με κατάρα που διατηρείται διαχρονικά. Λες και οι τάσεις αυτοκτονίες είναι «μπολιασμένες» στο DNA της ομάδας, ανεξάρτητα από τους παίκτες που την αποτελούν.
Αλλά, ας πούμε και μια άλλη αλήθεια. Για να μπει μια ομάδα στην ευρωπαική ποδοσφαιρική ελίτ και να μείνει σταθερά στα κορυφαία κλαμπ, χρειάζεται να αυξήσει την ποιότητά του ρόστερ της. Και για να αυξάνει κάθε χρόνο την ποιότητα του ρόστερ της πρέπει να κάνει σπουδαίες μεταγραφές. Σας θυμίζω ότι ο φετινός ΠΑΟΚ, στον πιο κρίσιμο αγώνα της ιστορίας του, όπως χαρακτηρίστηκε, παρατάχθηκε στο γήπεδο με την περσινή ομάδα του: 11 στους 11. Ούτε ένας καινούργιος για ενίσχυση: Πασχαλάκης, Μάτος, Βιειρίνια, Κρέσπο, Βαρέλα, Κάνιας, Μαουρίσιο, Πέλκας, Λημνιός, Ελ Καντουρί, Πρίγιοβιτς. Αυτό το στοιχείο ΔΕΝ είναι άσχετο με τον αποκλεισμό…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (31/8)
