Παρακολουθώ με προσοχή τους τελευταίους τρεις μήνες τον Ηρακλή. Με χαρά διαπιστώνω ότι έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα για τους «κυανόλευκους», σε σχέση με τα τρία προηγούμενα χρόνια.
Αυτό το διάστημα, από το καλοκαίρι και μετά, ο Ηρακλής δείχνει να λειτουργεί υποδειγματικά. Δεν ξέρω αν συμβαίνουν και κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάποιο προβληματισμό, όμως, ακόμη κι αν συμβαίνουν, είναι επιτυχία τους που διατηρούν στεγανά και δεν επιτρέπουν να βγαίνουν προς τα έξω.
Αρχικά, ο Ηρακλής είναι οικογένεια. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που δουλεύει στο γήπεδο, από τον τρόπο που μιλάνε οι παίκτες του, ο προπονητής του, ο τεχνικός διευθυντής του.
Ολοι όσοι μιλάνε για τον Ηρακλή, διατηρούν ένα επίπεδο σοβαρότητας, φροντίζουν να είναι μετρημένοι στα λόγια τους, αποφεύγουν τις υπερβολές. Ακούγοντας τον καθένα από αυτούς που μιλάνε για τον Ηρακλή, καταλαβαίνεις ότι οι σχέσεις μεταξύ παικτών, προπονητών και διοίκησης, είναι καλές. Αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν βρει τις ισορροπίες τους.
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για μια επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα, πόσω δε μάλλον για μια τόσο ταλαιπωρημένη ομάδα, όπως είναι ο Ηρακλής των τελευταίων ετών, είναι να λειτουργεί σε συνθήκες ηρεμίας, ομαλότητας, χωρίς εντάσεις, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς τριβές που φθείρουν τα μέλη της και οδηγούν σε αξεπέραστα προβλήματα.
Αυτό, λοιπόν, το πράγμα, ο Ηρακλής μοιάζει να το έχει λυμένο. Είναι προφανές ότι προς αυτή την κατεύθυνση λειτουργεί καταλυτικά, αφενός, η ύπαρξη του Σπύρου Παπαθανασάκη και η δυνατότητά του να τακτοποιεί τα οικονομικά ζητήματα και, αφετέρου, η δυνατότητα του Νίκου Παπαδόπουλου, σε συνεργασία με τον Παύλο Μυροφορίδη, να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του ποδοσφαιρικού τμήματος και να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των ποδοσφαιριστών.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι η απουσία του μεγαλομετόχου του, αλλά και η έλλειψη μιας ομάδας παραγόντων οι οποίοι θα φρόντιζαν για την διαχείριση των όποιων ζητημάτων προκύπτουν, δεν προβληματίζει καθόλου τους «κυανόλευκους»
Ο Ηρακλής λειτουργεί αποκλειστικά με τα στελέχη του. Δηλαδή, με τον προπονητή του, τον τεχνικό διευθυντή του, τον γενικό διευθυντή της ΠΑΕ, τους ανθρώπους που φροντίζουν για την επικοινωνία της ομάδας, τον Μάκη Σεντελίδη, που κι αυτός, όμως, δεν είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου.
Θέλω να πω, δηλαδή, ότι ο Ηρακλής αποδεικνύει πως αν ο μεγαλομέτοχος είναι διατεθειμένος να δώσει ουσιαστικές αρμοδιότητες κι αν αφήνει στους συνεργάτες του περιθώρια πρωτοβουλιών, κάλλιστα μπορεί να παραχθεί αποτέλεσμα, έστω κι αν όλη η διοίκηση δεν είναι στην Θεσσαλονίκη αλλά στο Τορόντο του Καναδά.