Προφανώς το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ το κατέκτησε η ομάδα με την καλύτερη παρουσία στη διοργάνωση. Η επικράτηση της Ρεάλ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Θα αποτελούσε ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, μόνο στην περίπτωση που δεν «αυτοκτονούσε» η Μπαρτσελόνα και δεν αποκλειόταν από τη Ρόμα. Από τη στιγμή που τέθηκε εκτός μάχης η Μπαρτσελόνα, λογικό ήταν να το ξανασηκώσει η Ρεάλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να βγάλουμε το καπέλο και στη Λίβερπουλ, που ήταν η μεγάλη ευχάριστη φετινή έκπληξη.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η «βασίλισσα» στάθηκε πολύ τυχερή στον τελικό. Τυχερή γιατί θα μπορούσε να είχε προηγηθεί η Λίβερπουλ στις καλές ευκαιρίες που έχασε στο πρώτο ημίχρονο. Τυχερή γιατί τραυματίστηκε ο Σαλάχ. Τυχερή γιατί ο διαιτητής δεν τιμώρησε όπως θα έπρεπε γι’ αυτόν τον τραυματισμό τον Ράμος. Τυχερή γιατί πέτυχε το πρώτο γκολ με την γκάφα του Κάριους. Τυχερή γιατί πέτυχε το δεύτερο με ένα γκολ που δεν θα ξαναμπεί ποτέ. Τυχερή γιατί πέτυχε το τρίτο γκολ με τη δεύτερη γκάφα του Κάριους. Τυχερή γιατί σε έναν τελικό στον οποίο οι δύο ομάδες πέτυχαν… από ένα φυσιολογικό γκολ, αυτή βγήκε νικήτρια. Κι ίσως να μην έβγαινε, αν το απίθανο ψαλίδι του Μπέιλ δεν έβρισκε στόχο.
Το παράδοξο είναι ότι σ’ αυτόν τον τελικό η Ρεάλ έπαιζε με 10 παίκτες, αλλά ο Κάριους φρόντιζε επίμονα να γίνεται αυτός ο 11ος παίκτης της. Δεν υπήρχε Ρονάλντο στο γήπεδο, όμως ο γκολκίπερ της Λίβερπουλ διέγραψε τρεις πολύ καλές αποκρούσεις του με τα δύο τεράστια δώρα που πρόσφερε στη Ρεάλ. Τελικά, δηλαδή, έπαιξε η Ρεάλ με 11, αν και χωρίς Ρονάλντο, ενώ η Λίβερπουλ με 10.
Για εμένα, το ευχάριστο είναι ότι αυτή τη φορά δοξάστηκε όχι ο συνήθης ύποπτος, αλλά ένας παικταράς ο οποίος πιστεύω ότι αδικήθηκε όλη τη χρονιά από τον Ζιντάν. Το άξιζε ο Μπέιλ να γίνει ο ήρωας ενός μεγάλου αγώνα, στον οποίο μάλιστα ο Ρονάλντο δεν είχε καμία συμμετοχή. Το χάρηκα πολύ, γιατί είναι άδικο ο ένας να διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του κόσμου, επειδή όλη η ομάδα παίζει για πάρτη του και ο άλλος, που παίζει για την ομάδα, να θεωρείται «παγκίτης».
Στα επιμέρους:
Απόρησα με το «κλατάρισμα» της Λίβερπουλ από τη στιγμή που έφυγε από το χόρτο ο Σαλάχ. Δεν φανταζόμουν ότι η απουσία του θα επηρέαζε τόσο πολύ τους υπόλοιπους.
Θαύμασα τον Μανέ, που θα ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής του τελικού αν κέρδιζε η Λίβερπουλ.
Θαύμασα (για πολλοστή φορά, φυσικά) τον Μόντριτς. Μιλάμε για ασύγκριτο χειριστή της μπάλας και για καταπληκτικό πασαδόρο.
Θαύμασα βέβαια και τον Μαρσέλο, έστω και αν δεν έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του. Είναι, χωρίς συζήτηση, ο κορυφαίος αριστερός μπακ όλων εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
