Μου δίνουν χαρά, αλλά μου προκαλούν ταυτόχρονα... θλίψη, οι περιστασιακές νίκες είτε του ΠΑΟΚ, είτε του Αρη, επί του Ολυμπιακού και του Παναθηναικού, στη Θεσσαλονίκη. Από τη μία πλευρά, χαίρομαι γι’ αυτές τις επιτυχίες, από την άλλη, όμως, επειδή ξέρω, όπως ξέρουμε όλοι, ότι αποτελούν απλώς πυροτεχνήματα, που γρήγορα σβήνει η λάμψη τους, αναπολώ τις εποχές που αυτές οι επιτυχίες, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Αθήνα, αποτελούσαν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Τις εποχές που η διεκδίκηση του Πρωταθλήματος ήταν υπόθεση των δύο μεγάλων της Θεσσαλονίκης και όχι των δύο μεγάλων της Αθήνας. Τις εποχές που ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός απλώς μετείχαν στο Πρωτάθλημα για να διεκδικήσουν την τρίτη θέση, πράγμα που συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δυστυχώς, με τον ΠΑΟΚ και τον Αρη.
Εβλεπα προχθές το ματς και αναρωτιόμουν: Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ μπορεί να κερδίζει και, μάλιστα, σχετικά εύκολα τον Ολυμπιακό, γιατί να μην μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις το Πρωτάθλημα; Από τη στιγμή που κερδίζει τον Ολυμπιακό, γιατί να μην μπορεί να κερδίσει και όλες τις υπόλοιπες ομάδες; Γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και ο Αρης; Η εύλογη απάντηση είναι που προκαλεί τη θλίψη: «Τα ρόστερ των ομάδων δεν αντέχουν στον μαραθώνιο. Δεν αντέχουν στις μάχες σε υψηλό επίπεδο. Κι αν αντέξουν στην κανονική διάρκεια, θα δείξουν ότι μειονεκτούν, με μαθηματική ακρίβεια, στα πλέι οφ. Εκεί όπου χρειάζονται όχι μία αλλά δύο και τρεις νίκες».
Λογικό. Τα μπάτζετ των ομάδων της Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να συγκριθούν με τη χλιδή που ρέει άφθονη στις ομάδες της Αθήνας. Είναι άνιση η μάχη. Και το μπάσκετ δεν μοιάζει με το ποδόσφαιρο. Ενας αγώνας μπάσκετ δεν κρίνεται από ένα δοκάρι, ή ένα πέναλτι που κακώς θα σφυρίξει ο διαιτητής. Πόσο μάλλον πολλοί αγώνες μπάσκετ. Στο μπάσκετ κερδίζει, κατά κανόνα, ο ανώτερος. Σπάνια ο κατώτερος. Στο μπάσκετ η τύχη και, γενικά, οι αστάθμητοι παράγοντες, παίζουν ρόλο μόνο σε αγώνες μεταξύ περίπου ισοδύναμων ομάδων. Συνεπώς, όπως και να το κάνουμε, δεν... βγαίνει ο λογαριασμός. Υπό τις συνθήκες ανισότητας που και σήμερα ισχύουν, μπορούμε να ελπίζουμε, ως μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, μόνο σε περιστασιακές νίκες και δυστυχώς όχι σε κατακτήσεις τίτλων.
Πώς μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση για να ζήσουμε τα παλιά μεγαλεία; Και εδώ είναι εύλογη η απάντηση: Μόνο με το χρήμα. Μόνο με πολύ χρήμα μπορούν να αποκτήσουν ο Αρης και ο ΠΑΟΚ, μακάρι και ο Ηρακλής, ομάδες εφάμιλλες ή και καλύτερες από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναικό. Συνεπώς, στο μπάσκετ χρειαζόμαστε... Σαββίδηδες. Χρειαζόμαστε τους δικούς μας Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλους...
