Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολη δουλειά η επιλογή παικτών για την Εθνική ομάδα από τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή. Οχι μόνο γιατί δεν ξεχειλίζει από ποιότητα το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και γιατί είναι πολύ λιγότεροι, σε σχέση με τους ξένους, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο Πρωτάθλημα.
Αν ρίξουμε μια ματιά στη λίστα των παικτών που κάλεσε ο Αγγελος Αναστασιάδης για τα ματς με το Λιχτενστάιν και τη Βοσνία, θα διαπιστώσουμε ότι, μόλις και μετά βίας, έφτασε στους 23, με δεδομένους μάλιστα τους τραυματισμούς ορισμέ3νων παικτών, όπως είναι ο Μανωλάς, ο Πέλκας, ο Σταφυλλίδης, ο Χριστοδουλόπουλος και ο Τοροσίδης.
Με τους τερματοφύλακες μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Βλαχοδήμος, Πασχαλάκης και Μπάρκας υπερκαλύπτουν τις ανάγκες της Εθνικής ομάδας. Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχουν διάφορα ζητήματα. Λείπουν οι έμπειροι και ταυτόχρονα προικισμένοι με προσόντα, για να καλύψουν τις περισσότερες από τις υπόλοιπες θέσεις, αν εξαιρέσουμε τον Παπασταθόπουλο, τον Σιόβα, τον Ζέκα, τον Φορτούνη, τον Σάμαρη και τον Μήτρογλου.
Εμπειρος, θα πείτε, είναι και ο Μάνταλος, αλλά αν υπήρχε η πολυτέλεια των ποιοτικών επιλογών στους δημιουργικούς χαφ σαφώς δεν θα είχε καμία θέση στην Εθνική, έμπειροι είναι και άλλοι παίκτες, όπως ο Ρισβάνης και ο Κουρμπέλης, όχι όμως σε επίπεδο Εθνικής ομάδας.
Στην παρέα των έμπειρων προστέθηκε και ο Σιώπης. Δικαιωματικά, νομίζω. Εχει να δώσει. Οπως και ο Μαυρίας, μολονότι δεν έχει την εξέλιξη που έδειχνε ότι θα έχει. Οπως και ο Κολοβός, που του κάνει παρέα στην Κύπρο. Ακόμη και ο Μπακάκης, που δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά είναι συνεπής τακτικά και από τους παίκτες που κάθε προπονητής γουστάρει.
Με τους υπόλοιπους, ο Αγγελος γεμίζει το ρόστερ της Εθνικής με παίκτες ηλικίας από 24 έως 27 χρόνων. Οι Κούτρης, Βαλεριάνος, Μπακασέτας, Μασούρας, Μπουχαλάκης, Κουλούρης και Δώνης είναι αυτοί που συμπληρώνουν το παζλ. Αυτονόητες σχεδόν όλες οι επιλογές, αλλά για την περίπτωση του Βαλεριάνου βγάζω το καπέλο στον κόουτς γιατί πιστεύω ότι αξιολόγησε σωστά ένα παιδί που μπορεί να προσφέρει και με σωστή καθοδήγηση μπορεί να γίνει ακόμη και βασικός στην Εθνική. Σίγουρα είχε θέση σ’ αυτή την ομάδα και ο Γιαννούλης, αλλά την έχασε προφανώς επειδή έπαψε να παίζει συνεχώς με τον Ατρόμητο και βρέθηκε στον πάγκο του ΠΑΟΚ.
Δεν είμαι από αυτούς που θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι από τους παίκτες που συγκροτούν την Εθνική, αλλά όσο και να ψάξουμε δεν θα βρούμε καλύτερους από αυτούς που κάλεσε ο Αγγελος. Βασικά, είναι λίγοι οι Ελληνες μεταξύ των οποίων είναι υποχρεωμένος να επιλέξει. Κι αν κάποιοι παίκτες μας δεν έκαναν καριέρα στο εξωτερικό, η κατάσταση θα ήταν χειρότερη και τα περιθώρια αξιόλογων επιλογών ακόμη πιο στενά.
Προφανώς, το πρόβλημα αυτό ελάχιστα απασχολεί τους ιδιοκτήτες και τους προπονητές των ελληνικών ομάδων. Οταν συγκροτούν τα ρόστερ των ομάδων τους το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και η Εθνική. Λογικό από τη μία πλευρά, καταστροφικό από την άλλη, γιατί η πληθώρα ξένων παικτών, από τους οποίους λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν, αποτελεί μόνιμο εμπόδιο στην ανάδειξη και την ανέλιξη Ελλήνων, που, κάποια στιγμή, θα μπορούσαν να επανδρώσουν την Εθνική.
Στα θετικά των επιλογών του Αναστασιάδη είναι η διαφαινόμενη προσπάθειά του να “μπολιάσει” στην ομάδα φιλόδοξα παιδιά, βάζοντας επιτέλους τέλος στις προ πολλού παρωχημένες εμπνεύσεις τύπου… Τζιόλη και Τζαβέλλα.
“Εγώ δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω στις δυνατότητες του Ελληνα ποδοσφαιριστή”, δηλώνει συνεχώς ο Αγγελος και θα προσπαθήσει να περάσει αυτό το “πιστεύω” και στους διεθνείς. Εάν το καταφέρει, θα έχουμε λύσει το πρόβλημα στα 2/3 του. Το άλλο 1/3 θα τακτοποιηθεί αν στις δυνατότητες του Ελληνα ποδοσφαιριστή πιστέψουν και οι ελληνικές ομάδες...
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (15/3)
