Δεν θα μείνω για πολύ στην εθνική μας αυτογελοιοποίηση και στο χαμό που προκλήθηκε από όσα απαράδεκτα και θλιβερά συνέβησαν μετά την ήττα από την Αρμενία. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι κάποια στιγμή και με το πρώτο στραβοπάτημα θα άρχιζαν τα όργανα, αλλά όχι όμως και να οδηγηθούμε σε αυτές τις αθλιότητες και σε αυτόν τον χωρίς προηγούμενο χαλασμό.
Ναι, πίστευα, ότι με την πρώτη στραβή θα γινόταν το «έλα να δεις» με μια ολομέτωπη επίθεση σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το οποίο είχε φροντίσει να το στοχοποιήσει ψυχρά το σύνολο των ΜΜΕ του λεκανοπεδίου, τον Άγγελο Αναστασιάδη. Του οποίου την υπεράσπιση δεν θα επιχειρήσω να την κάνω γιατί πιστεύω ότι είναι ικανός να το κάνει από μόνος του και καλύτερα από τον καθένα.
Αναφερόμενος στον κόουτς της Εθνικής μας, η επιλογή του οποίου από την πρώτη στιγμή – ακόμη και πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του – είχε μπει στο κάδρο, στόχος ενός ανελέητου και ανέντιμου πολέμου που αποσκοπούσε στην ολοκληρωτική αποδόμηση του, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στους τρόπους που επιστρατεύτηκαν για την εξόντωση του. Ειρωνικά σχόλια, κυνικές λοιδορίες, συκοφαντικές δυσφημιστικές διαρροές κι ένας χείμαρρος πραγματικής χολής και αμφισβήτησης που ξεκίνησε – το επαναλαμβάνουμε – πριν και από την επιλογή του, συνεχίστηκε μετά από αυτή και ενισχύθηκε στη διάρκεια της δουλειάς του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει προηγούμενο όπως αυτό με τον Αναστασιάδη με άλλον προπονητή εθνικής ομάδας σε άλλη χώρα.
Να τον έχουν δηλαδή τελειωμένο πριν ξεκινήσει. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι επιχείρησαν να διαμορφώσουν μια άποψη και να προϊδεάσουν απλά την κοινή γνώμη, αλλά ότι μεθοδευμένα επιχείρησαν και το πέτυχαν να «μπολιάσουν» και τους παίκτες. Οι τελευταίοι αντιστάσεως μη ούσης, ξέφυγαν άγαρμπα και χωρίς να το καταλάβουν εμφανίστηκαν όχι απλά δυσαρεστημένοι αλλά και οργισμένοι από τα λάθη του προπονητή τους, αφήνοντας και αγνοώντας τα δικά τους που ήταν απαράδεκτα και αδικαιολόγητα. Και το έκαναν αυτό με μεγάλη άνεση, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν υπολόγιζαν καθόλου, ούτε σεβόντουσαν τον προπονητή τους. Το πως και γιατί το τόλμησαν; Μα όταν εδώ και μήνες ολόκληρους δεν άκουγαν και δεν διάβαζαν τίποτα άλλο παρά τοξικά, αρνητικά και απαξιωτικά σχόλια για αυτόν από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ της Αθήνας, τι πρόβλημα είχαν να το κάνουν; Πίστευαν και ήταν σίγουροι ότι δεν θα βρεθεί κανείς να τους κατηγορήσει και πολύ περισσότερο να υπερασπιστεί τον κόουτς.
Έτσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με τον Αναστασιάδη ξεγραμμένο και με την πρώτη στραβή να οδηγείται στο απόσπασμα. Και στη πρώτη «στραβή» υπήρχαν βέβαια και δικές του ευθύνες και δικά του λάθη. Λάθη που μπορεί να κάνει ο κάθε επαγγελματίας προπονητής στο κοουτσάρισμα του. Κάτι που έγινε στα δύο παιχνίδια και ίσως και ένα πρόσθετο ήταν και οι δηλώσεις του μετά τον αγώνα σε απάντηση του Παπασταθόπουλου. Όμως και όλα αυτά να μην υπήρχαν στα δύο παιχνίδια, κάποια στιγμή θα ερχόταν που θα σκάλωνε το πράγμα. Και θα είχαμε ακριβώς αυτά που έγιναν και προχθές.
Γιατί ο στόχος δεν ήταν άλλος από το πως να «τελειώσει» ο Αναστασιάδης. Περίμεναν λίγο καιρό και τώρα προφανώς περιμένουν τη στιγμή που θα δοθεί η ευκαιρία και να τον «θάψουν». Δεν ξέρω τι εξελίξεις θα υπάρχουν σε αυτή την εθνική αυτογελοιοποίηση μας (θεσμική και αγωνιστική), αλλά νομίζω ότι φτάσαμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού και να έχουμε τον φόβο ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή να εξυγιανθεί αυτός ο δύσοσμος και κακοφορμισμένος χώρος του ποδοσφαίρου μας. Όπως αντιλαμβάνεστε, χωρίς να το καταλάβω ξέφυγα και δεν κράτησα την υπόσχεση που σας έδωσα στην εισαγωγή να μείνω για λίγο σε αυτό το θέμα. Έτσι, άφησα την ενημέρωση σας για την πορεία των μεταγραφών. Θα το κάνω στο αυριανό σημείωμα με τη συνοπτική άποψη σαν επίλογο ότι η δραστηριότητα των περισσότερων ομάδων (με εξαίρεση τον Άρη) κινείται πολύ συντηρητικά και σε μερικές περιπτώσεις και φοβισμένα.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (13/6)