Στο ποδόσφαιρο η θεωρία από την πράξη πολλές φορές, τις περισσότερες στατιστικά, έχει μία τεράστια απόσταση. Κι αυτή η απόσταση μεγαλώνει ακόμη περισσότερο όταν υπάρχει το κίνητρο του επαγγελματικού εγωισμού.
Οπως αυτός της διάκρισης ενός ποδοσφαιριστή σ’ έναν ευρωπαϊκό αγώνα. Ο ΠΑΟΚ “πάγωσε” στο άκουσμα του ονόματος του Αγιαξ στην κλήρωση της προκριματικής φάσης του Champions League.
Η προϊστορία ήταν σε βάρος του, ο αντίπαλος του έκανε πράματα και θάματα πέρυσι στη διοργάνωση, οπότε λογικό ήταν να μην ήθελε να βρει του Ολλανδούς απέναντι του.
Η απόδοση τού Δικεφάλου στον πρώτο αγώνα καλύτερη από το τελικό αποτέλεσμα. Το τελικό 2-2 δυσανάλογο με την εικόνα του αγώνα και ό,τι χειρότερο, θεωρητικά, για την υπόθεση πρόκριση.
Παρ’ όλα αυτά ο ΠΑΟΚ είχε λόγους να νιώθει ότι μπορεί να διεκδικήσει την πρόκριση. Κι αυτή η αισιοδοξία ήταν προϊόν των όσων έγιναν στα πρώτα 90 λεπτά των αναμετρήσεων με τον Αγιαξ.
Οι πιθανότητες ήταν με το μέρος των Ολλανδών, αλλά ο ΠΑΟΚ έδειξε έτοιμος αγωνιστικά και ψυχικά για να κάνει τη μεγάλη ανατροπή στο “Γιόχαν Κρόϊφ Αρίνα”. Το πάλεψε μέχρι το τέλος, τρόμαξε τους Ολλανδούς που χρειάστηκε να πάρουν τρία πέναλτι για να προκριθούν στην επόμενη φάση. Στην ουσία ο ΠΑΟΚ έκανε στο ακέραιο το καθήκον του παρότι δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που του έχει γίνει ψύχωση, την πρόκριση στους ομίλους του Champions League.
Πέρυσι η αποτυχία πρόκρισης του Δικεφάλου που αποκλείσθηκε από την Μπενφίκα, τον οδήγησε να πετάξει λευκή πετσέτα στον θεσμό. Ισως γιατί τον ένοιαζε η άλλη ψύχωση, η κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Με δεδομένο ότι οι εγχώριες ομάδες δεν έχουν εκπαιδευτεί να κρατούν δύο ή τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη, η επιλογή εκ του αποτελέσματος κρινόμενη χαρακτηρίζεται ορθή.
Ενα ποδοσφαιρικό club όμως όταν θέλει να αλλάξει πραγματικά επίπεδο θα πρέπει να έχει μεγαλύτερους στόχους από το να κυριαρχεί στις εγχώριες διοργανώσεις. Γι’ αυτό η είσοδος του ΠΑΟΚ στους ομίλους του Europa League και η παρουσία του στη συνέχεια μεταξύ των 32 καλύτερων ομάδων θα πρέπει να είναι ανάμεσα στους φετινούς του στόχους, γιατί από τους υπερήφανους ή τους άδικους αποκλεισμούς καμία ομάδα δεν κέρδισε τίποτε.
Το επιμύθιο για τον Αρη από την ευρωπαϊκή του προσπάθεια, ήταν περίπου όπως αυτό του ΠΑΟΚ. Ενας άδικος αλλά περήφανος αποκλεισμός, ο οποίος όμως, σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ, δεν τον οδηγεί πουθενά.
Οι “κίτρινοι” πριν την έναρξη του δεύτερου αγώνα δεν είχαν κάποιο στοιχείο που να τους δίνει αισιοδοξία. Ο Αρης είχε μία τραγική εμφάνιση στον αγώνα του Μόλντε, ήταν απλώς υποφερτός στους αγώνες με την Α.Ε. Λεμεσού και η δυσκολία στο σκοράρισμα “φώναζε”.
Ετσι οι όποιες πιθανότητες για να αντιδράσει η ομάδα ξεκινούσαν από τη συμπαράσταση του κόσμου. Η θεωρία από την πράξη όμως, όπως είπαμε, πολλές φορές απέχει αρκετά. Ποδοσφαιριστές και κόσμος είχαν συγκλονιστική παρουσία, ο Αρης άγγιξε το θαύμα και θα μπορούσε να πάρει την πρόκριση στα 90 λεπτά του αγώνα. Δεν τα κατάφερε όμως γιατί δεν έχει βοήθειες από τον σέντερ φορ.
Οι κίτρινοι δημιούργησαν 32 τελικές προσπάθειες προχθές το βράδυ, πέτυχαν τρία γκολ εκ των οποίων ούτε ένα από τον Ιντέγε ο οποίος θα έπρεπε να είναι ο εκφραστής των επιθετικών προσπαθειών του Αρη.
Λογικό είναι η γενική εικόνα του Αρη να έχει απογειώσει την αισιοδοξία του οργανισμού της ομάδας για την επόμενη ημέρα. Θα ήταν χρήσιμο όμως να ερμηνεύσουν τις πραγματικές αιτίες του αποκλεισμού οι οποίες βρίσκονται στα 90 λεπτά του πρώτου αγώνα, τα οποία ήταν προϊόν μίας εγκληματικά προετοιμασμένης αποστολής. Απ’ αυτές που θα πρέπει να εκλείψουν στο μέλλον γιατί οι ομάδες που θέλουν να διακρίνονται στο αγωνιστικό κομμάτι θα πρέπει να έχουν οργανωτικές δομές ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού club μεγάλων απαιτήσεων.
Focus
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γκαντεμιά από το να χάνει η ομάδα σου την πρόκριση στην επόμενη φάση του Europa League, ενώ έχει φέρει τα κάτω-πάνω και μετά από λίγες ώρες να μαθαίνεις ότι κλάπηκαν και οι εισπράξεις του αγώνα. Αυτά δεν γίνονται ούτε στα… έργα.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport