Οι δόλοι της Αναγέννησης ως πεινασμένοι βαθμολογικά, καρβέλια ονειρευόντουσαν και στα site τους γράφανε διάφορα, περί των προθέσεων τους, περί νίκης, δικαιωμάτων και άλλα παρόμοια τινά υπέρ του δέοντος χαζά. Δεν γνωρίζω αν οι κυανόλευκοι τα διάβασαν, γιατί όπως τους είδα σα να γυάλιζε το μάτι τους. Κι το γούσταρα ρε συντρόφια. Διότι μόνο έτσι κάτι πανούργοι Πανουργιάδες θα κάνουν μόκο.
Τέλος πάντων. Ολοι μας που λέτε υποστήκαμε όσο νά ναι κάποιο τραμπάκουλο μετά την ισοπαλία με τους Σερραίους. Φάνηκε όμως χθες πως Παπαδόπουλος και παίκτες πάθανε και μάθανε. Ρε κάτσε να εξασφαλίσουμε με το καλημέρα το παιχνίδι και μετά βγάζουμε γούστα. Βέβαια δεν φταίγανε σε τίποτα οι της Καρδίτσας, αλλά τι να κάνουμε έλαχαν στον δρόμο τους. Μπαμ-μπουμ λοιπόν και στο άψε σβήσε να το 2-0 και στο κατόπιν με τη λήξη να και το 4-0. Δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα ο Ηρακλής. Είχε και πάθος. Μάλιστα σε μεγάλο μέρος του αγώνα χωρίς τον Ρομάνο.
Και ο κόσμος ρε παιδιά; Πάλι εκεί. Βαρεθήκαμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά φταίμε εμείς; Όχι βέβαια, Αφού τα αλάνια θεό δεν λογαριάζουν και τρέχουν ξοπίσω απ την ομάδα. Εμαθα και κάτι άλλο που με συγκίνησε δεόντως. Όχι τόσο που τη νίκη την χάρισαν στον Παπαθανασάκη. Υποχρέωσή τους και καθήκον. Φωνάξανε λέει όλοι μαζί Ηρακλής. Γουστάρω. Διότι τη σήμερον ημέραν του πάει στο διάολο δήθεν επαγγελματισμού, το τα να ταυτίζεται ο παίκτης με την ομάδα στην οποία αγωνίζεται, λιγουλάκι δύσκολο δεν συμφωνείτε; Μάγκες δεν θα ασχοληθώ με φάσεις και άλλα αγωνιστικά μπουρμπούτσαλα. Υπάρχουν δίπλα τα ρεπορτάζ.
Εγώ εκείνο που ήθελα να γράψω, το έγραψα. Και θα ξαναγράψω τόσα κι άλλα τόσα αν συμβεί κάτι παρόμοιο με τη Λαμία, αν και η ομάδα δε μου φταίει σε τίποτε. Αυτός ο Πανουργιάς μου μπήκε στο ρουθούνι. Καλά δε τα λέω φίλε μου Μυροφορίδη; Εσύ μέσα στην…κάπνα μεγάλωσες, ξέρεις δα από μουντζούρηδες ή κάνω λάθος;