Η εξέλιξη του ποδοσφαίρου δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό επίπεδο. Εξελίσσεται διαρκώς. Παντού. Δεν έχει να κάνει μόνο με το χορτάρι, αλλά με τους χορηγούς, τα μίντια, τα γήπεδα, τους ατζέντηδες… Στο ποδόσφαιρο του 2015, με τα σύνορα ορθάνοιχτα, τις μετακινήσεις να δίνουν και να παίρνουν και το πανηγύρι των μεταγραφών να συντηρεί οικονομικά ένα κάρο ανθρώπους και φυσικά πολλούς συλλόγους. Βάσει αυτής της λογικής, ήταν μάλλον ευνόητο, πως τα συμβόλαια με την ίδια ευκολία που θα υπογράφονται, με την αντίστοιχη θα «σπάνε» κιόλας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να θέλει να φύγει την στιγμή αυτή από μία ομάδα και να μην το καταφέρει. Είναι να μην του μπει στο μυαλό. Για οποιονδήποτε λόγο. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήθελε να παίξει στην Ρεάλ Μαδρίτης, όντας πρώτο όνομα στην Γιουνάιτεντ. Ήθελε. Έφυγε. Τέλος. Η Μάντσεστερ ήθελε δεν ήθελε θα τον πουλούσε. Κι όταν συμβιβάστηκε με την ιδέα, έβαλε στο ταμείο της πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Το έκανε και φέτος με τον Ντι Μαρία. Το έκανε επίσης λίγο καιρό πριν η Γιουβέντους με τον Τέβεζ. Τον πρώτο της σκόρερ. Ήθελε να πάει στην Μπόκα. Τέλος. Δεν θα ήταν πια χαρούμενος στην Ιταλία και ας έπαιζε σε μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Η αγορά σήμερα, επιτάσσει απλώς έξυπνους χειρισμούς. Να μπορείς ως σύλλογος και ως «οργανισμός» να απορροφάς κραδασμούς και να προσφέρεις τα εχέγγυα για να θέλουν σε εσένα να παίζουν οι ποδοσφαιριστές. Σε όποιο επίπεδο. Σήμερα μιλάμε για το ποδόσφαιρο των… ποδοσφαιριστών. Στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ο Λούκας αποτελεί ένα παράδειγμα που απλώς αφορά τα μέρη μας. Είναι τελειωμένη ιστορία ο Ισπανός. Αφού το θέλει, θα φύγει.
Όσο και αν προσπαθήσει ο ΠΑΟΚ, λίγα θα καταφέρει. Μπορεί να τον κάνει πιο πλούσιο, αλλά πραγματικά ευτυχισμένο και φιλόδοξο, δύσκολα θα τον κάνει, όσο υπάρχει γι΄ αυτόν η προοπτική της Primera. Έτσι το βλέπει. Δικαίωμα του. Δεν πρέπει να ενδιαφέρει τον ΠΑΟΚ πως το βλέπει ο Λούκας. Το θέμα είναι πως θα το δει ο σύλλογος. Πριν 30 χρόνια θα μπορούσε να τον απειλεί με κρέμασμα του δελτίου. Αυτά όμως… πριν 30 χρόνια.
Σήμερα, το καλύτερο που έχει να κάνει ένας σύλλογος σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να τα βάλει κάτω, να συζητήσει με τον παίκτη και τους συλλόγους που τον διεκδικούν και να βρει την λύση που θα ωφελήσει και την ομάδα και τον ποδοσφαιριστή. Απλά πράγματα. Ούτε κλάματα, ούτε κατάρες, ούτε υστερίες. Απλώς μία ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Σκληρή; Καλή; Κακή; Ο καθένας την κρίνει διαφορετικά. Σίγουρα όμως ρεαλιστική…
