Δύο κουβέντες για τον Δημήτρη Πέλκα… Αφορμή η παρουσία του χθες το μεσημέρι στην εκπομπή. Κατά διαβολική σύμπτωση και πέρσι, την ίδια ώρα περίοδο, ήταν πίσω από το μικρόφωνο, στο φινάλε της περιόδου με αφορμή την κατάκτηση του κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ. Φέτος μια από τα ίδια, με μια όμως ειδοποιό διαφορά: ο φετινός Πέλκας ήταν πιο ώριμος από ποτέ!
Στο ραντεβού ήταν επαγγελματίας, Άγγλος όπως θα λέγαμε. Εκεί όμως που κέρδισε τις εντυπώσεις ήταν στη διάρκεια της συζήτησης. Εκεί που ξεδίπλωσε άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του. Γιατί η παρουσία του δεν είχε στόχο να αναδείξει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Αυτό το δείχνει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Το θέμα ήταν να φωτιστεί η ανθρώπινη πλευρά του ποδοσφαιριστή.
Κι αυτό για έναν πολύ απλό και κατανοητό λόγο: κανένας από τους ποδοσφαιριστές που νίκησαν τον χρόνο, δεν κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία μόνο για τα ποδοσφαιρικά τους προσόντα. Όλοι τους είχαν προσωπικότητα που έλαμπε κι έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ο Γιώργος Κούδας και ο Βασίλης Χατζηπαναγής αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Μακάρι ο Πέλκας να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Χθες όμως έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής. Πρώτα η ειλικρίνεια του: «Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου και μου ζητούσαν να βγω μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο ψήλωνα. Τώρα όμως ξέρω ότι δεν είμαι τίποτα. Άλλοι είναι οι ήρωες της ζωής. Αυτοί που δουλεύουν για το μεροκάματο, όσοι έχουν προβλήματα υγείας και παλεύουν…».
Και μετά ήρθε το μυστικό της επιτυχίας και τα όνειρα. Το πρώτο είναι χιλιοειπωμένο αλλά τόσο αναγκαίο ιδιαίτερα στους πιτσιρικάδες: δουλειά, δουλειά, δουλειά! Αυτό είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Και μετά το όνειρο για μια μεγάλη μεταγραφή σε Ισπανία ή Αγγλία. Όποιος κάνει όνειρα ζει και αναπνέει. Και το σημαντικότερο προχωράει.
Η αποθέωση όμως του Πέλκα ήταν όταν ευχαρίστησε την οικογένεια του και ιδιαίτερα τον πατέρα του για τις θυσίες που έκανε. Εκεί πραγματικά αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο…
