Στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ τα ονόματα των κυρίων που πρωταγωνίστησαν στις διαπραγματεύσεις με σκοπό (;) την εκτόνωση της κρίσης και την «ανακάλυψη» βολικών ημερομηνιών μεταξύ Euroleague και FIBA θα περάσουν ως «εκτελεστές» του αθλήματος. Δεν έχει σημασία το επίπεδο δικαίου της κάθε πλευράς, ασχέτως του ότι η FIBA κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την εύρεση χρυσής τομής αλλά μη ξεχνάμε ότι μπήκε σε αυτή τη διαδικασία με σκοπό να βάλει ένα τέλος στην κυριαρχία της Euroleague και με ξεκάθαρο στόχο την ανάκτηση δικαιωμάτων που η ίδια πρόσφερε απλόχερα στον Τζόρντι Μπερτομέου.
Με μαθηματική ακρίβεια φτάσαμε στη χθεσινή κοινή ανακοίνωση των παικτών του Ολυμπιακού οι οποίοι ξεκάθαρα (μας) είπαν ότι οι αγώνες της Euroleague έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτούς των Εθνικών ομάδων. Καταρχάς οι παίκτες είναι τα τέλεια θύματα μιας κατάστασης, οι «σκλάβοι» αυτής, διότι έχουν συνάψει επαγγελματικές συμφωνίες με ανώνυμες εταιρίες και είναι υποχρεωμένοι να τις υπηρετήσουν. Κάποιες εκφράσεις όμως σαν και την παραπάνω, όφειλαν να τις αποφύγουν. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι αγωνίστηκαν με προβλήματα τραυματισμών, ότι χαλάλισαν τα καλοκαίρια τους αλλά και ότι απέκτησαν (αγοραστική και αγωνιστική) αξία μέσω των Εθνικών ομάδων. Αντιεπαγγελματική συμπεριφορά στοιχειοθετεί και η άρνηση του εθνικού καλέσματος.
Επί της ουσίας όμως, οι επιλογές των παικτών ήταν περιορισμένες σε μία. Σε αυτό πόνταρε και ο Μπερτομέου που σε πείσμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Euroleague είχε φροντίσει νωρίτερα να βάλει στο παιχνίδι και τους συλλόγους, να τους δώσει τον τίτλο του συνιδιοκτήτη και με άκρως πονηρό και τεχνοκρατικό τρόπο να αποφασίσει γι’ αυτούς, πριν από αυτούς.