Μια μόνη στιγμή έφτανε για να καταρρεύσει η φερόμενη ως ομάδα του Ηρακλή. Αφού πρώτα βέβαια έδωσε το δικαίωμα στη γηπεδούχο με ένα αστείο πέναλτι, στο οποίο υπέπεσε ο Μοντέιρο (25΄), να ισοφαρίσει το γκολ του Πασά στο 10΄.
Λες, μα γίνονται αυτά, αφού υπάρχουν ενδείξεις πως ο Αρετόπουλος το… πέρασε για πέναλτι, ενώ δεν ήταν; Στον Ηρακλή τα πάντα συμβαίνουν φέτος, όπως χθες και όχι μόνο από έναν κάποιο διαιτητή. Δυστυχώς γινόμαστε μάρτυρες ανεξήγητων διαιτητικών αβλεψιών, όπως και αγωνιστικών λαθών, πέραν της ικανότητας ή μη ποδοσφαιριστών, από την αρχή του Πρωταθλήματος. Και άντε τα παλιά να τα πάρει το ποτάμι. Χθες όμως; Στο 80΄ενώ δίνεται στον Ηρακλή έστω μια ψίχα ελπίδας να διεκδικήσει τουλάχιστον την ισοπαλία, ο Λουκίνας εκτέλεσε ένα πέναλτι, τόσο άψυχο και… ανόρεχτο που δεν χρειαζόταν ο Ζίφκοβιτς να διαθέσει τις ιδιαίτερες ικανότητες που έχει απλώς για να μπλοκάρει του σουτ.
Ενας Λουκίνας φυσικά, μοιραίος, αφού στο 60΄μόνος προ του Ξανθιώτη τερματοφύλακα, φρόντισε να στείλει την μπάλα επάνω του και σα να μην έφτανε αυτό το κακό, ένας έτερος μοιραίος, ο Ιντζόγλου στη συνέχεια της φάσης τελείωσε το παιχνίδι με επαναλαμβανόμενα παιδαριώδη λάθη, ηρωοποιώντας με τη σειρά του τον Τριάδη, στου οποίου το σώμα έστειλε την απόκρουσή του και στη συνέχεια απλά τον συνόδευσε με αβρότητα μέχρι να τελειώσει τη φάση. Το 3-1 επιτεύχθηκε από τον Γιουνές και τούτο από αδράνεια, του Ρούσου αυτή τη φορά. Πέραν όμως της επισήμανσης και της εξέλιξης ενός αγώνα που πρέπει να καταγραφεί, θα ήταν ανεπίτρεπτο, τουλάχιστον από πλευράς μου, να ισχυριστώ πως όλα αυτά τα καμώματα στην ομάδα προέκυψαν. Λάθος μεγάλο γιατί…επιβλήθηκαν μεθοδικά και προμελετημένα κι έτσι οι παίκτες νιώθουν σαν παιδιά στο πάρκο κι όχι σαν παίκτες σε γήπεδο. Όπως θα έπρεπε…
