Ο χθεσινός Ηρακλής, κατά την ταπεινή, ταπεινότατη άποψη μου έχασε από μια μόνιμη παθογένεια που τον διακρίνει, η οποία μπορεί να χαρακτηρισθεί εντελώς άκομψα ως «στραβομάρα». Συγκεκριμένοι παίκτες και μεταξύ αυτών και ο Πασάς, όταν βρεθούν φάτσα- κάρτα με την εστία και δη σχεδόν κενή, λες και χάνουν το φως τους και υπολογίζουν τις διαστάσεις της, κουτουρού, παραπάνω στο ύψος ή στο εύρος.
Χθες δηλαδή δεν του έφτανε του Ηρακλή που χαράμισε μια αλλαγή από την αναγκαστική αποχώρηση του Στάμου, δεν του έφτανε που έμεινε με 10 παίκτες ήδη από το 32΄και λίγο αργότερα να δέχεται γκολ, είχε και τον μονίμως χαζογκόλη του τον Πασά, να σουτάρει απελπιστικά άουτ από δυο μέτρα παρακαλώ. Και να ήταν πρώτη φορά λες ας το διάολο. Χάθηκαν βαθμοί από παρόμοιες, εντελώς άμπαλες αντιδράσεις του. Ναι είμαι έξω φρενών. Και λέω μετά πλήρους γνώσεως και ευθύνης των γραφομένων μου.
Όταν ένα, κατ΄ επανάληψη, στραβοσούτ κρεμάει τις προσδοκίες μιας ολόκληρης ομάδας, τότε όποιος δεν διαθέτει τα κότσια ή το ψυχρό αίμα να διεκπεραιώνει αποστολές ,τύπου νυν υπέρ πάντως ο αγών, να μην παίζει, ούτε ως αλλαγή. Βέβαια μετά το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα, οι κυανόλευκοι τα είχαν μάλλον χαμένα και χρειάστηκε ο Χουάντερσον να διατηρήσει τις ισορροπίες αποσοβώντας σίγουρα γκολ των γηπεδούχων, έως το 39΄βέβαια όταν ηττήθηκε από τον Μπέν. Και ενώ περίμενε κανείς πως ο Πανιώνιος θα έκανε πάρτι στο Β΄ ημίχρονο συνέβη το αντίθετο, οι κυανόλευκοι παρότι δεν έβγαζαν αντίδραση εντούτοις δεν κινδύνευσαν.
Η πρώτη τους τελική έγινε στο 67′, ωστόσο στη συνέχεια, ανέβασαν στροφές, έχασαν ευκαιρίες, με κορυφαία αυτή του Πασά, στο 88, η οποία και στέρησε τον έναν υπερπολύτιμο βαθμό από τον Ηρακλή. Με λίγα λόγια εκείνο που μετράει σε ένα παιχνίδι είναι το αποτέλεσμα και πολύ θα πουν πως μπορούσε να χάσει και με μεγαλύτερο σκορ. Όμως αφού δεν συνετρίβη, όχι από τύχη, αλλά γιατί στάθηκε με αξιώσεις στο Β΄ ημίχρονο και αφού του δόθηκε η ευκαιρία να ισοφαρίσει και δεν το έπραξε, τότε τι 1-0, τι 3-0 κ. λ. π., το ίδιο κάνει.
