Συχνά λέμε πως «έχουμε αυτό που μας αξίζει». Ακούγεται συντριπτικό και νομίζω πως δεν μας ταιριάζει πάντα. Όχι όλους τουλάχιστον. Συχνά όμως μοιάζει να είναι αληθινό. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, γιατί εμείς τους ψηφίζουμε. Έχουμε όμως την παιδεία που μας αξίζει; Έχουμε τους δρόμους που μας αξίζουν; Έχουμε τον τομέα υγείας που μας αξίζει; Μπορεί ναι, μπορεί όχι.
Γενικά ο Έλληνας είναι προφανώς συνυπεύθυνοι με τους πολιτικούς για την κατάσταση της χώρας. Συνεπώς, οι Έλληνες οπαδοί, δεν θα μπορούσαν να μην είναι συνυπεύθυνοι και για την κατάσταση αθλιότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φταίνε αποκλειστικά αυτοί; Προφανώς και όχι. Φταίει όμως η νοοτροπία και η κουλτούρα μας. Η εκπαίδευση των Ελλήνων φιλάθλων είναι τέτοια, που πλέον η κατάσταση μοιάζει με μη αναστρέψιμη. Για την «εκπαίδευση» βέβαια, εννοείται πως ευθύνη έχει και το σινάφι μας αλλά και οι αυτοβαφτιζόμενοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί.
Η «εκπαίδευση» λοιπόν του Έλληνα φιλάθλου επιτάσσει πλέον τα εξής, ως κουλτούρα και νοοτροπία. Για παράδειγμα, στην ομάδα του θα πρέπει να υπάρχουν δημοσιογράφοι έτοιμοι να… πεθάνουν γι΄ αυτήν. Να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της, να «χορεύουν» ανάλογα με τον ρυθμό που δίνει η εκάστοτε διοίκηση. Να μην κάνουν κακό, να «προστατεύουν» τον σύλλογο, να περνάνε την γραμμή για τους αντιπάλους και στο τέλος βέβαια αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, να τους βρίζουμε κιόλας γιατί δεν αποκάλυπταν αυτά που ήξεραν. Αν βέβαια το έκαναν, τότε θα ήταν «εχθροί» γιατί έκαναν κακό στην ομάδα. Μπέρδεμα…
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τους παράγοντες. Αυτοί άλλωστε είναι το μισό ποδόσφαιρο και βάλε στην Ελλάδα. Έχουμε αναρωτηθεί τι παράγοντες θέλουμε; Πρώτον κορόιδα. Να βάζουν δηλαδή χρήματα και αν είναι εφικτό να μην παίρνουν ούτε Ευρώ πίσω. Ακόμη καλύτερα… να βάζει αυτός πολλά χρήματα και να διοικούμε εμείς. Ο κόσμος, οι οργανωμένοι, ο.. περίγυρος. Γενικώς, να βαρύνεται μεν ο μεγαλομέτοχος με τις αποφάσεις, αλλά να μην κάνει και απολύτως αυτά που θέλει. Μεγάλη συζήτηση.
Δεύτερον και ίσως σημαντικότερο. Ο καλός παράγοντας στην Ελλάδα, είναι αυτός που θα απειλήσει, θα τρομοκρατήσει, θα πουλήσει τσαμπουκάδες στους αντιπάλους. Είναι αυτός που θα φροντίσει να… «πιάσει» διαιτητές, αντιπάλους, να «καθαρίζει» με κάθε τρόπο για την ομάδα. Αυτός είναι ο… καλός παράγοντας. Αυτό είναι το πρότυπο. Αυτός που με κάθε τίμημα, δίχως ίχνος τσίπας ή ηθικής αυτοσυγκράτησης, θα κάνει τα πάντα για να φέρει την ομάδα που αγαπάμε εκεί που πρέπει να είναι. Να επιτευχθεί κοινώς ο στόχος. Δεν προκαλεί εντύπωση. Αυτά έχει μάθει ο κόσμος. Με τέτοιες μεθόδους θεωρεί ο καθένας πως μπορεί να πάει μία ομάδα μπροστά. Με τον σταυρό στο χέρι δεν πήγε κανείς μπροστά άλλωστε. Κάποτε στον Ηρακλή, ψήφισαν να μπει μπροστά ο Μάκης Ψωμιάδης. Δεν ήταν περίεργο. Σε οριακή κατάσταση ήταν η ομάδα και δεν ήταν καθόλου τυχαίο πως στο πρόσωπο του έβρισκαν τον άνθρωπο που μπορεί να δώσει και πάλι ώθηση. «Έχει τον τρόπο του» έλεγαν άπαντες χαμογελώντας.
Δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Αυτός είναι ο παράγοντας που θέλουν οι περισσότεροι. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ΑΕΚ πανηγυρίζουν γιατί ο «Τίγρης» βρυχάται, ενώ από την άλλη ας πούμε… ο Ιβάν κοιμάται. Χρόνια τώρα αυτή η κολόνια. Το θέμα είναι τι τελικά θέλουμε. Ας είμαστε απολύτως ειλικρινείς και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και τον… ηθικό μας μανδύα.
