«Φάντασμα» του καλού εαυτού του ο ΠΑΟΚ, παραδόθηκε άνευ όρων στη Σάλκε και εκμηδένισε τις ελπίδες του για πρόκριση στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ. Οσο κι αν στο ποδόσφαιρο γίνονται ακόμη και θαύματα, είναι από απίθανη έως αδύνατη μια νίκη με τέσσερα γκολ διαφορά στο Γκελζενκίρχεν...
Είχαν διάθεση οι παίκτες του ΠΑΟΚ, είχαν προσήλωση στο πλάνο του Βλάνταν Ιβιτς, είχαν και κάποιες καλές στιγμές στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά δεν είχαν τίποτε άλλο. Υστερούσαν και σε δεξιοτεχνία και σε ταχύτητα και σε αυτοματισμούς. Η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν εμφανής κι ας μην ήταν εντυπωσιακή η Σάλκε.
Βέβαια, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελισσόταν το παιχνίδι αν δεν γινόταν το 0-1 πριν συμπληρωθεί το ημίωρο. Με το τρίτο «στημένο» η άμυνα του ΠΑΟΚ αδράνησε και η ομάδα το πλήρωσε με ένα άδοξο και «κρύο» γκολ. Ο Μάτος είναι ο μόνος που πηδάει για να πάρει την κεφαλιά. Βαρέλα, Κρέσπο, Μαλεζάς και Σάχοφ απλώς κοιτάζουν. Και όμως η μπάλα με την εκτέλεση φάουλ πήγε στην καρδιά της άμυνας του ΠΑΟΚ.
Το πρώτο ημίχρονο κύλησε με τις μάταιες προσπάθειες των παικτών του Ιβιτς να δημιουργήσουν ευκαιρίες και με τη στιβαρή διαχείριση του σκορ από τους αντιπάλους τους, οι οποίοι δεν παρέλειπαν να επιχειρούν την επίτευξη ενός δεύτερου γκολ, χωρίς πάντως να γίνει καμία καλή φάση εκατέρωθεν.
Εμενε να δούμε πώς θα αντιδράσει ο ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο. Κυρίως αν θα καταφέρει να σκοράρει, χωρίς να αιφνιδιαστεί για δεύτερη φορά. Αποδείχτηκε ότι με έναν ανώτερο αντίπαλο η ομάδα δεν μπορεί να ρολάρει διότι δεν έχει την ποιότητα που χρειάζεται γενικώς, αλλά και στα χαφ ειδικώς. Ο Τσίμιροτ φιλότιμος, αλλά δημιουργικά «λίγος», ο Μπίσεσβαρ καλός χειριστής της μπάλας, αλλά απελπιστικά αργόστροφος σε σχέση με τους παίκτες της Σάλκε που είναι όλοι «μια ταχύτητα επάνω», ο Σάκχοφ έμοιαζε σα να μην υπάρχει και έτσι το να επιτευχθεί ένα γκολ ήταν πιθανό μόνο από κάποιο «στημένο», ή από κάποια γκάφα των παικτών της Σάλκε. Αλλωστε, οι Γερμανοί φρόντισαν να μπλοκάρουν τον Μάτος, που δεν μπόρεσε να δράσει από την πλευρά του, ενώ από τα αριστερά το φιλότιμο του Λέοβατς και το πάθος του Μυστακίδη δεν ήταν αρκετά.
Ο ΠΑΟΚ ήταν μια ομάδα κομμένη στη μέση. Χωρίς χαφ δεν υπάρχει ομάδα. Και οι χαφ που κόβουν αλλά δίνουν την μπάλα στους αντιπάλους τους, μάταια κουράζονται και δεν προσφέρουν και τίποτε.
Με τον Κάμπος στη θέση του Μυστακίδη ο Ιβιτς προσπάθησε να φρεσκάρει την επίθεση, αλλά η κατάσταση δεν άλλαξε. Ούτε συνέβη κάτι διαφορετικό υπέρ του ΠΑΟΚ όταν στη θέση του Μπίσεσβαρ πέρασε ο Ενρίκε. Ισα-ίσα, που σε μια δεύτερη στιγμή αμυντικής ολιγωρίας, έγινε το 0-2, με απόντες πάλι από το κέντρο της άμυνας τους κεντρικούς αμυντικούς. Αλλά και το 0-3, στην Τρίτη περίπτωση που η άμυνα του ΠΑΟΚ συνελήφθη «κοιμώμενη».
Το θέμα δεν ήταν, ειδικά χθες, ποιοι θα παίξουν, αλλά πώς θα μπορούσε να «λυγίσει» ο ΠΑΟΚ μια ανώτερη σε όλους τους τομείς ομάδα. Με τη λήξη του αγώνα η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: Δεν μπορούσε. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Τσίμιροτ. Εκοψε και έκλεψε πολλές μπάλες, αλλά σχεδόν όλες οι πάσες του ήταν λανθασμένες. Τον μιμήθηκαν λίγο-πολύ όλοι οι συμπαίκτες του, μην μπορώντας να συνδυαστούν μεταξύ τους. Ο ΠΑΟΚ έδειχνε ότι δεν θα βρει τον τρόπο να σκοράρει, ακόμη και τέσσερα 90λεπτα να διαρκούσε το παιχνίδι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδινε τη δυνατότητα στη Σάλκε να έχει την κατοχή της μπάλας και να επιβάλει τον δικό της νόμο στον αγώνα.
Συμπέρασμα. Ωφέλιμη θα είναι η προσγείωση. Χρειάζεται αυτογνωσία. Καλός ο ΠΑΟΚ, αλλά, αν μιλάμε για υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, απέχει πολύ ακόμη από το να γίνει ανταγωνιστικός. Διδακτικό μάθημα για όλους και κυρίως για τον Ιβάν Σαββίδη...
