Δεν πάνε πολλές εβδομάδες που ο ΠΑΟΚ ολοκλήρωνε με θριαμβευτικό τρόπο μία σεζόν μοναδική και ανεπανάληπτη σε όλη την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το “αήττητος πρωταθλητής” έγινε μέχρι και ταινία και σαφέστατα αποτελεί έναν τίτλο τιμής που θα συνοδεύει τους παίκτες που συμμετείχαν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Όμως, τίτλος τιμής δεν σημαίνει και wild card που ανοίγει πόρτες για να μπαίνει ο ΠΑΟΚ σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Η ζωή (του ποδοσφαίρου) συνεχίζεται και είναι πολύ σκληρή αν δεν είσαι αφοσιωμένος στο 100% σ’ αυτή.
Φυσικά, στα ματς με τον Αγιαξ δεν φάνηκε καμία τέτοια έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης αφού το δέλεαρ (πρόκριση στους ομίλους του Champions League) ήταν πολύ μεγάλο και ο αντίπαλος πολύ λαμπερός. Χθες, όμως, κόντρα στην άσημη (αλλά κι αυτή πρωταθλήτρια) Σλόβαν και στο δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό, ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ο ίδιος. Εμοιαζε σαν άλλη ομάδα. Όχι ότι δεν είχε αγωνιστικότητα και διάθεση, αλλά το μυαλό φάνηκε να ταξιδεύει αλλού.
Και αυτό αποτυπώθηκε σε απόλυτο βαθμό στη φάση του 94’. Όσες φορές κι αν το δει κανείς είναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ το πώς ο ΠΑΟΚ με τους πολύπειρους Βαρέλα και Κρέσπο στόπερ, τον μπαρουτοκαπνισμένο πλέον Πασχαλάκη και τα υπόλοιπα παιδιά βρέθηκε να δέχεται γκολ από βολέ του αντίπαλου τερματοφύλακα και με την γραμμή άμυνάς του σχεδόν στο κέντρο.
Τα ατομικά και ομαδικά λάθη στη φάση είναι διαδοχικά και δείχνουν έλλειψη καθαρού μυαλού που οδήγησε και σε κακή διαχείριση.
Κι αυτό αφορά τους πάντες. Τους παίκτες που πέρυσι διαχερίζονταν με άψογο τρόπο τα παιχνίδια και τον προπονητή που για άγνωστο λόγο “πείραξε” με τις αλλαγές του μία ομάδα που είχε επιβάλει τον ρυθμό της, με αποτέλεσμα ένα απόλυτα ελεγχόμενο ματς να γίνει γκραν γκινιόλ.
Και δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμβεί αυτό. Ακόμη και με το 0-0, ο ΠΑΟΚ δεν θα έφευγε χωρίς κέρδος από το ματς. Θα έφερνε την πρόκριση στην Τούμπα και του αρκούσε μία νίκη, χωρίς αστερίσκους (στη χειρότερη με λευκή ισοπαλία πήγαινε στην παράταση). Πλέον, θέλει τη νίκη αλλά χωρίς να δεχθεί γκολ γιατί αν συμβεί αυτό, θέλει και δύο τέρματα διαφορά.
Ίσως ο Φερέιρα και οι παίκτες του να… πιέστηκαν ψυχολογικά από την ανάγκη να αποδείξουν στο πρώτο ματς μετά την κόντρα με τον Αγιαξ, ότι διαθέτουν μία πολύ ποιοτική ομάδα και γι’ αυτό θέλησαν να... περάσουν αέρα.
Σπατάλησαν, όμως, έναν ολόκληρο ημίχρονο μέχρι να βρουν τον σωστό τρόπο ανάπτυξης για να διασπάσουν την καλά οργανωμένη άμυνα των γηπεδούχων και όταν το πέτυχαν (για 20 λεπτά από το 45 μέχρι το 65), ο Φερέιρα επέλεξε να ψάξει λίγη ακόμη ενέργεια. Ναι, θα συμφωνήσω με την άποψη ότι ο Πέλκας δεν ήταν καλός ως επιθετικός (για μία ακόμη φορά έδειξε αδυναμία να τελειώσει τις φάσεις), αλλά ως δεύτερος επιτελικός μέσος έκανε τις κούρσες και τις κινήσεις που γέμιζαν τη μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ. Ο Εσίτι, εξάλλου, ήταν ο κορυφαίος στη μεσαία γραμμή και όσο κι αν κουράστηκε ήταν πιο πολύτιμος από κάθε άλλο μέσο. Και φυσικά και ο Μπίσεσβαρ, παρότι δεν έπιασε απόδοση επιπέδου Αγιαξ, παρέμενε ο πιο επικίνδυνος παίκτης. Προφανώς, ο Πορτογάλος τεχνικός θα πρέπει να ξαναδεί λίγο τι κερδίζει και τι χάνει με τις αλλαγές στις οποίες εμμένει στα πρώτα επίσημα ματς κι αν αυτό αδικεί την πολύ καλή εικόνα που βγάζει κατά διαστήματα η ομάδα του με το μοντέρνο παιχνίδι της.
Επίσης, δεν μπορώ, προσωπικά, να δεχτώ ότι οι παίκτες άδειασαν ψυχολογικά λόγω του αποκλεισμού από το Champions League. Δηλαδή, έχει χορτάσει από τις σούπερ πορείες στο Europa League ο Δικέφαλος και τον χαλάει αυτή η διοργάνωση; Να μην τρελαθούμε τώρα.
Αν θέλουν να ανεβάσουν και άλλο τον πήχη εκτίμησης που υπάρχει προς αυτούς από όλους τους ΠΑΟΚτσήδες, θα πρέπει να έχουν στο… μπροστινό μέρος του μυαλού του τη σκέψη ότι… χρωστάνε μία μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία στους εαυτούς τους πρώτα απ΄ όλα αλλά και τον κόσμο.
Και κάτι τελευταίο. Έχω την αίσθηση ότι τους… παρασέβεται ο Φερέιρα. Δεν είναι κακό να τους τα χώνει καμιά φορά. Όταν βλέπει ότι χάνουν τη συγκέντρωσή τους να τραβάει τα λουριά. Δεν είναι κακό να τον δούνε και στο αυστηρό ύφος του καμιά φορά.
Υ.Γ. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε ένταση στο παιχνίδι του χθες, θέλω όμως να πιστεύω ότι ήταν απλά θέμα βραδιάς.