Κι εμείς Ρεάλ είμαστε (αναντάμ παπαντάμ… Ρεάλ ήμασταν) αλλά τόση ντροπή δε σηκώνεται! Είναι υπέρβαρη. Και μην σπεύσετε εσείς της Μπαρτσελόνα, να λιθοβολήσετε την «εστεμμένη». Οι αναμάρτητοι – βλέπετε – λίθους βαλέτωσαν. Κι εσείς αναμάρτητοι ουδέποτε υπήρξατε. Τα αίματα από τη σφαγή της Παρί Σεν Ζερμέν είναι ακόμη …νωπά στο «Καμπ Νου». Αν κι η …Παριζιάνα τα ήθελε και τα έπαθε. Πρόβατο επί σφαγή πήγε στην Βαρκελώνη. Έτσι;
Πολλή ντροπή πάντως, πλάκωσε τη Ρεάλ. Δεν θα ήταν δε κι υπερβολή εάν λέγαμε πως την συνθλίβει τόση ντροπή. Κι ας λένε κάποιοι πως στην περίπτωση 12η στέψης της… Η ιστορία δε θα θυμάται τον Βίκτορ Κασάι. Θα τον θυμάται και θα τον παρα-θυμάται. Ο Ούγγρος διαιτητής έσφαξε αδίστακτα την Μπάγερν. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Φέρεντς Πούσκας εξ αιτίας του συμπατριώτη του σφαγέα. Κι ας αγαλλιάζει η ψυχούλα του «καλπάζοντα συνταγματάρχη» με την πρόκριση της θρυλικής ομάδας του.
Όχι βέβαια, πως κι Βαυαροί είναι «λευκές περιστερές». Έχουν βάψει γι’ αυτούς τα χέρια τους με αίμα ουκ ολίγοι διαιτητές. Για να λέμε τα πάντα, όλα! Ως εκ τούτου όλα εδώ πληρώνονται.
Όπως και να το κάνουμε όμως, ο Ούγγρος διαιτητής θα προκαλούσε την οργή του Φέρεντς Πούσκας για τη συμβολή του στην πρόκριση της «εστεμμένης». Δεν υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος φίλος της Ρεάλ, που να μην αισθάνθηκε την παγωμάρα από την κοινή κατακραυγή.
Παρεμπιπτόντως, ο Φέρεντς Πούσκας ήταν προπονητής του Παναθηναϊκού σε εκείνες τις επικές ανατροπές σκορ στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Από 0-2 σε 3-2. Μία για το Κύπελλο και μία για το Πρωτάθλημα. Ήταν Μάιος κι Ιούνιος του 1971. Στην πρώτη ο Φέρεντς Πούσκας απουσίαζε. Έβλεπε τον Άγιαξ πριν τον τελικό του Πρωταθλητριών, στο Λονδίνο. «Με εμένα στον πάγκο δε χανόταν αυτός ο αγώνας», είχε δηλώσει στην «Αθλητική Ηχώ». Πως λέμε: μεγάλη μπουκιά φάει, μεγάλη κουβέντα μη λες; Ε, αυτό έκανε ο μεγάλος Μαγυάρος. Με αυτόν τον στον πάγκο ο ΠΑΟΚ ανέτρεψε το 0-2 σε 3-2 τον Ιούνιο για το Πρωτάθλημα.
Κι εδώ ακριβώς, θέλουμε, να καταθέσουμε την πεποίθηση μας πως η βοή στα γκολ ισοφάρισης δις σε 2-2 και νίκης δις με 3-2 θα (αν) μετριόταν σε ρεκόρ στην κατάμεστη Τούμπα. Ακόμη και σήμερα εκείνες οι μνήμες βουλώνουν την ακοή μας. Είχαμε τότε αισθανθεί ως τρέμουλο γης – Θεέ μας συγχώρησε μας για την αναφορά – το ρηθέν στα Ευαγγέλια: «…Και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη από άνωθεν έως κάτω εις δυο…»!
