Πόσο δίκιο είχε ο Φρίντριχ Νίτσε; Ό, τι δε με σκοτώνει, με κάνει ποιο δυνατό. Πόσο δίκιο έχει η ψυχή της κερκίδας όταν εκφράζεται με την κραυγή: Όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις;
Η αναρρίχηση του ΠΑΟΚ από τα έγκατα της γης (με το 0-2 στο 17ο λεπτό), στην επιφάνεια της (με το 2-2 στο 37Ο )… Κι από εκεί στον έβδομο ουρανό (με το 3-2 στο 44Ο) είναι ένα έπος για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η αξία αυτού του έπους αυξάνεται επειδή εξελίχθηκε κόντρα σε μία ισχυρότατη ομάδα. Σε κάθε επίθεση της η Σπαρτάκ ήταν κίνδυνος – θάνατος!
Το ήξερε αυτό ο ΠΑΟΚ. Ήταν διαβασμένος θεωρητικά αλλά… Στην πράξη δεν απέδειξε την γνώση του. Κυρίως επειδή, χαφ και φορ δεν βοήθησαν όσο έπρεπε τους μπακ. Έτσι σίγησε η Τούμπα με το 0-2 σε ρυθμό ρελαντί.
Αυτόν τον ΠΑΟΚ, τον λαβωμένο ΠΑΟΚ όμως, μην τον κλαίτε. Εκεί που πάει, να σκύψει με το σουγιά στον σβέρκο… Νάτος αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι της ψυχής του! Να μας συγχωρεί από εκεί ψηλά ο Γιάννης Ρίτσος αλλά… Ε, δεν μπορούσαμε, να μην παρασυρθούμε – όπως όλος ο ΠΑΟΚ - κι εμείς από το ντελίριο της Τούμπα με το 3-2 της συγκλονιστικής ανατροπής…
Και μετά; Αφού ο ΠΑΟΚ παρασύρθηκε και παρέσυρε στο διάβα του την Σπαρτάκ… Υποκλίθηκε στον Αλέξανδρο Πασχαλάκη. Στις πλάτες του (ξύπνα χερ Σκίμπε, ξύπνα…) η συγκλονιστική ανατροπή έφθασε στην απόλυτη ολοκλήρωση της ως τελικό αποτέλεσμα!
Ήταν απολαυστικός κι ως καταιγιστικός ο ΠΑΟΚ χθες. Κόντρα σε μία ισχυρότατη ομάδα – επιμένουμε – έκανε αλέ ρετούρ το ταξίδι Κόλαση- Παράδεισος. Ξεδίπλωσε όλες τις πτυχές των απύθμενων δυνατοτήτων του. Έκανε περιφανή επίδειξη της κλάσης του. Κράτησε άπαρτο κάστρο την Τούμπα. Και πάει να εκπορθήσει τη Μόσχα…
